Είπα να γράψω πάνω σε ένα θέμα τόσο ποια “κοινότυπο” με ένα λίγο διαφορετικό τρόπο… και όχι μόνο. Γιατί πως να το κάνουμε, αυτός ο κερατούκλης ο “μπαμπούλας” τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει… ή μήπως τελικά εμείς είμαστε που τον ταλαιπωρούμε? Χμμμ…
Και έτσι αρχίζω και σκέφτομαι με χαρακτήρα εύθυμο μιας και έχω όρεξη για “παιχνίδια” του μυαλού… Πόσες και πόσες φορές έχουμε αναλογιστεί την υποτιθέμενη απειλή των Σατανιστών με τον “κακό” θεό τους, με τους ίδιους και την άπρεπη συμπεριφορά τους, με την έλλειψη λογικής θα έλεγα εγώ για δικούς μου λόγους… Αχ! Τόσα και τόσα έχουμε πει για τον έκπτωτο άγγελο που έφερε αντίρρηση στον “Έναν Θεό”! Τόσα έχουμε πει για τον σημερινό Μπαμπούλα και για τους “Μπαμπούλες” που πιστεύουν σε αυτόν… Και θα πουν «μα καλά! δεν κουραστήκατε ποια;» Έλα ντε… Όσες φορές και αν πούμε πως κουραστήκαμε, να που μετά από κάποιο καιρό ο κορεσμός του θέματος φαίνεται ανούσιος και βρίσκουμε πάλι κάτι για να λέμε για τους κακούς, άμυαλους, παραστρατημένους, ανήθικους Μπαμπουλιστές (έκαστως Σατανιστές) και όλα τα όμορφα υποκοριστικά που προσάπτουμε. Γιατί, να βρε παιδί, πως να το πω… Όπως και να το πάρουμε, είναι της μόδας αυτό τον καιρό!
Ποιος είναι λοιπόν ο σημερινός μπαμπούλας; Ένας κακόμοιρος κερατάς, ύπουλος και κακός μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας, που τρώνε τα παιδιά και τα κλέβει άμα είναι “κακά”, και άλλα τέτοια “όμορφα”. Μάλιστα… Κάπου εδώ μπαίνει το «άλλη δουλειά δεν είχε ο γεροδιάβολος…». Και με τον καιρό έγινε κάτι απίστευτα κακό… Μεγαλώσαμε! Χάσαμε την ικανότητα να πετάμε, να δημιουργούμε κόσμους, να έχουμε αγνοία, να φοβόμαστε τον Μπαμπούλα που μας έκανε να τρέμουμε στο σκοτάδι και να κρυβόμαστε κάτω από τα σεντόνια μας φαντάζοντας έναν όμορφο προστάτη με λευκά φτερά να μας προστατεύει! Χμμμ… Ή μήπως εν τέλη δεν θελήσαμε να ξεχάσουμε τον Μπαμπούλα που μας κάνει να νιώθουμε παιδιά?
Ναι, μεγαλώσαμε. Άλλοι δεν ξεχάσαμε τον Μπαμπούλα και τον διατηρούμε στις καρδιές των δικών μας παιδιών, προσπαθώντας να διατηρήσουμε υποσυνείδητα μέσα στις μικρές καρδιές τους την ικανότητα να είμαστε πάντα παιδιά. Και ο Μπαμπούλας είναι δικαιολογημένος! Δε μπορεί, τόσοι παπάδες και ιερείς να κάνουν όλοι λάθος! Σίγουρα θα υπάρχει! Άλλοι πάλι μεγαλώνοντας αποφάσισαν πως ο Μπαμπούλας που ήξεραν δεν “ταιριάζει” με τα πιστεύω τους… Τι έκαναν? Απλά βρήκαν άλλους μπαμπούλες, τι ποιο απλό;! Γιατί και αυτή η μερίδα των μεγάλων παιδιών χρειάζονται κάτι… Κάποιοι δημιούργησαν μπαμπούλες τελείως διαφορετικούς, άλλοι επικεντρώθηκαν στους Μπαμπουλιστές αδιαφορώντας για τον “γερο κερατούκλη”, άλλοι έγιναν οι ίδιοι μπαμπούλες, άλλοι έκαναν μπαμπούλες τους αυτούς που τους έλεγαν για τον Μπαμπούλα… Και αυτοί που βαρέθηκαν τους μπαμπούλες? Έλα ντε…
Εγώ προσωπικά τι να πω ποια… Εν μέρη τον βαρέθηκα τον δικό μου Μπαμπούλα. Είπα να τον ξεχάσω, μα μετά αναρωτήθηκα κατά πόσο αυτός θα μπορούσε να ξεχάσει εμένα; Βιαζόμουν φαίνεται να μεγαλώσω… Πόσο άδικο είχα! Γιατί ανακάλυψα πως χωρίς Μπαμπούλα δεν υπήρχε και “Θεούλης” ! Άρα, δεν υπήρχε τίποτα. Είπα να το αφήσω έτσι… «Δε βαριέσαι» είπα, «δεν είναι και άσχημο το να μην πιστεύεις πουθενά!» Και για άλλη μια φορά, πόσο άδικο είχα… Διότι χωρίς να έχω κάτι να πιστεύω, δεν είχα την παιδική αφέλεια του Μπαμπούλα, μα ούτε και την ελπίδα πως θα μπορούσα να χωθώ κάτω από τα σεντόνια μου… Ούτε τους Αγγέλους μου και τον “Θεούλη” να μου κάνουν παρέα ενώ έτρεμα… Ω! Τι ωραίο συναίσθημα! Λησμόνησα… Πανικοβλήθηκα! Ήθελα πίσω τον καλό μου “Θεούλη” και τον καλό μου “Μπαμπούλα” που η λογική μου στέρησε… Οπότε και άρχισα να βλέπω τον Μπαμπούλα ως Μπαμπούλες… Και κάθε Μπαμπούλας είχε την δικιά του μορφή και σκέψη, όσο και ένα κομμάτι δικό μου! Τι χαρά λοιπόν! Είχα όσους Μπαμπούλες μπορούσε να γεννήσει η φαντασία μου! Και ο “Θεούλης” ;! Κάπου εδώ είναι και αυτός… Μαζί με άλλους πολλούς “Θεούληδες” να μου κάνουν παρέα! Και γιατί όχι; Ας βάλω και κάνα δυο Μπαμπουλοθεούληδες… Έτσι για το διφορούμενο και το ενδιάμεσο!
Έτσι λοιπόν γράφω και γω τις διάφορες “ασυναρτησίες” μου, μιας και πλέον έμαθα πως οι Θεούληδες μου, οι Μπαμπούλες μου και οι “ντεμί”, μου ήδη υπήρχαν και έπρεπε να ρωτήσω αυτούς που τους ήξεραν για να τους βρω νωρίτερα. Μα δεν μετανιώνω καθόλου… Γιατί ξέρω πως και αν είναι γενικά γνωστοί, είναι πάνω απ’ όλα δικοί μου.
Leave a Reply