Στίγματα

Η ιστορία μιλάει για ανεξήγητη εμφάνιση πληγών στα χέρια, πόδια, πλευρά και μέτωπο μερικών ανθρώπων, κυρίως αυτών με βαθιά πίστη, όμοιες με τις πληγές του Χριστού. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «στίγματα» και είναι από τα ελάχιστα παράδοξα που σχετίζονται με την πίστη/θρησκεία που η επιστήμη αποδέχεται ως γεγονός και ερευνά για να εξηγήσει με λογικά/επιστημονικά επιχειρήματα και αποδείξεις. Μέχρι στιγμής, χωρίς επιτυχία…

Τα Γεγονότα
Η πρώτη που εμφάνισε τις πληγές των στιγμάτων χωρίς κανένα προφανές αίτιο υπήρξε η Αγία Αικατερίνη της Σιένα, η οποία προσευχήθηκε να γίνουν η πληγές της αόρατες και η προσευχή της μετά από αρκετό καιρό εισακούστηκε, αλλά ο πόνος των τραυμάτων παρέμενε αμείωτος. Η Αγία Αικατερίνη της Σιένας όμως δεν ήταν η πρώτη που εμφάνισε τις πληγές. Η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση του φαινομένου υπήρξε κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., στο σώμα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Περίπτωση όμως που συζητήθηκε πολύ και αμφισβητήθηκε ακόμα περισσότερο μιας και δεν υπήρξε αρκετά πειστική μαρτυρία ότι οι πληγές εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν χωρίς προφανές λόγο.

Ο Dr. Imbert, ιστορικός και μελετητής θρησκευτικής ψυχολογίας, ασχολήθηκε εκτενώς με το θέμα των στιγμάτων. Με τις έρευνές του κατέληξε στον εντυπωσιακό αριθμό των 321 ανθρώπων που εμφάνισαν τα στίγματα κατά το πέρας των αιώνων, εκ των οποίων μονάχα οι 41 είναι άνδρες (διαπίστωση που έχει δώσει τροφή σε πάμπολλες διαμάχες με θέμα τον ρόλο των γυναικών στον κλήρο).
Από αυτούς τους 321 ανθρώπους, ο Dr. Imbert ξεχωρίζει 62, οι οποίοι κατά την γνώμη του έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στην εξέταση του φαινομένου αλλά και στην ιστορία της Χριστιανικής πίστης. Μεταξύ αυτών είναι ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης (1186-1226), η Αγία Αικατερίνη της Σιένας (1347 – 1380), η Αγία Αικατερίνη της Γένοβας (1447 – 1510), η Αγία Αικατερίνη ντε Ρίτσι (1522 – 1589) και η Αγία Μαρία των 5 Πληγών -όνομα που προφανέστατα δώθηκε λόγω των πληγών της- (1715 – 1791).

Η πιο πρόσφατα καταγεγραμμένη και επιβεβαιωμένη εμφάνιση των στιγμάτων είναι στο σώμα της Marie de Moerl (1812 – 1868). Η Marie έζησε στο Τύρολο. Πληροφορίες για την ζωή της μας δίνει ο οικονόμος του σπιτιού της οικογένειάς της που την περιγράφει ως διαταραγμένη προσωπικότητα. Η συνηθισμένη της συμπεριφορά υπήρξε να γονατίζει με τα χέρια της σταυρωμένα στο στήθος και με έκφραση απόλυτης συγκίνησης στο πρόσωπο. Στην ηλικία των 22 εμφάνισε τα στίγματα. Οι πληγές εμφανίζονταν κάθε Πέμπτη απόγευμα και την Παρασκευή αιμοραγούσαν πολύ. Το Σάββατο ξεραίνονταν και μέχρι την Δευτέρα εξαφανίζονταν για να ξαναεμφανιστούν την επόμενη Πέμπτη κ.ο.κ. Εκατοντάδες ήταν εκείνοι που υπήρξαν μάρτυρες των πληγών της Marie, μεταξύ των οποίων ο Gorres καθώς και ο Λόρδος Shrewsbury, γράμματα του οποίου σχετικά με την Marie γράφτηκαν στις εφημερίδες «The Morning Herald» και «The Tablet».

Άλλη μια πρόσφατη περίπτωση στιγμάτων καταγράφεται σχεδόν ταυτόχρονα με την Marie. Πρόκειται για την Λουίζα Λατέου (1850 – 1883), οι πληγές της οποίας έχουν επιβεβαιωθεί και από γιατρούς. Η Λουίσα έζησε στο Βέλγιο και από τα 17 της χρόνια αφιέρωσε την ζωή της στην φροντίδα των εγκαταλελειμένων από την οικογένειά τους θυμάτων της χολέρας που μάστιζε εκείνη την εποχή. Στην ηλικία των 18 παρουσίασε τα στίγματα, που όμως δεν την εμπόδισαν να συνεχίσει το έργο της. Η παρουσία των πληγών καθώς και του πόνου που τις συνόδευε κάθε Παρασκευή, επιβεβαιώνεται από δεκάδες γιατρούς που την συνάντησαν καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής της, όλοι δηλώνοντας ανίκανοι να σταματήσουν την αιμοραγία και να ανακουφίσουν τους πόνους. Οι ίδιοι διατροί μας δίνουν και πληροφορίες για τις συνήθειές της, που αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης και για τους ίδιους αλλά και για μεταγενέστερους γιατρούς: δεν έτρωγε τίποτε παρά μόνο τον άρτο της Θείας Κοινωνίας κάθε εβδομάδα, έπινε μόλις 4 ποτήρια νερό την εβδομάδα και δεν κοιμόταν ποτέ, παρά περνούσε τα βράδια της γονατιστή σε ολονύχτια προσευχή.    

Οι Εξηγήσεις
Μερικοί φυσιολόγοι και ψυχολόγοι, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα στίγματα είναι αποτέλεσμα έντονων συναισθημάτων και ζωντανής φαντασίας, με άλλα λόγια, αυθυποβολής. Το άτομο απόλυτα αφοσιωμένο στην Χριστιανική πίστη, εντυπωσιασμένο από τα μαρτύρια του Χριστού και με βαθύτατη θέληση να μαρτυρήσει επίσης για την αγάπη του Θεού, υποβάλλει υποσυνείδητα το σώμα του σε πραγματικό πόνο που τελικά παράγει τις πληγές, με την δύναμη του νού του και μόνο. Αυτήν όμως την θεωρία θα μπορούσε να αντικρούσει το γεγονός ότι σε παρόμοιες καταστάσεις και ψυχο-σωματικές διαταράξεις, ακόμα και με την επέμβαση ύπνωσης, δεν έχει επιτευχθεί η δημιουργία πραγματικών πληγών, παραμόνο έντονων πόνων χωρίς εμφανή λόγο. Στην καλλίτερη των περιπτώσεων έχουν εμφανιστεί μικροερεθισμοί στο δέρμα ή έντονες κοκκινίλες, μα τίποτα πλησιέστερο σε ανοιχτή πληγή, πόσο μάλλον αιμοραγούσα.

Μια άλλη πιθανή επεξήγηση πού έχει δωθεί από τους μελετητές είναι η πιθανότητα υπνοβασίας και επομένως υποσυνείδητη δημιουργία των πληγών κατά την διάρκειά της. Αυτή είναι μια λύση που θα μπορούσε να δωθεί για κάποια από τα πρόσωπα που έχουν παρουσιάσει στίγματα, μιας και δεν υπήρχε η 24η παρακολούθηση από κάποιο άλλο πρόσωπο, επομένως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι συναίβαινε κατά την διάρκεια του ύπνου. Μα υπάρχουν και εκείνοι που είχαν 24η παρακολούθηση και παρ’ όλ’ αυτά οι πληγές συνέχισαν να εμφανίζονται χωρίς να έχουν αγγιχθεί αυτά τα σημεία του σώματος από κανέναν και τίποτα. Άρα η απορία παραμένει αναπάντητη και η αναζήτηση επεξήγησης συνεχίζεται…