«…Εγώ είμαι που συναντώ τον άλλο μου Εαυτό,
και καθώς εκείνος μειώνεται,
Εγώ αυξάνω και ακτινοβολώ…»
ESOTERIC ASTROLOGY, Alice Bailey
«Όχι με δύναμη ούτε με ισχύ,
αλλά με το Πνεύμα μου»
Ζαχαρίας 4:6
Ο Ήλιος μπαίνει στον Οίκο των Διδύμων και η Άνοιξη γίνεται Καλοκαίρι. Ο καιρός είναι πλέον πιο ζεστός και ο Ήλιος λάμπει για περισσότερες ώρες την ημέρα, καθώς προχωρά σταθερά προς το Θερινό Ηλιοστάσιο. Τα περισσότερα ζωντανά ζευγαρώνουν αυτή τη περίοδο, γι’ αυτό από την αρχαιότητα θεωρείται η πλέον κατάλληλη εποχή για τέλεση γάμων.
Στην αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία ο αστερισμός των Διδύμων συνδέονταν με τους μυθικούς Κάστορα και Πολυδεύκη, τους λεγόμενους «Διόσκουρους». Όπως προδίδει και το όνομά τους [1], ήταν δίδυμοι γιοί του Θεού Δία. Μητέρα τους ήταν η θνητή Λήδα, με την οποία ο Δίας ενώθηκε έχοντας μορφή κύκνου, κι έτσι οι δίδυμοι εκκολάφθηκαν μαζί σ’ ένα αυγό. Ο Πολυδεύκης έλαβε την Θεϊκή φύση του πατέρα του Δία και ήταν αθάνατος, ενώ ο Κάστορας έλαβε τη φύση της μητέρας του και ήταν θνητός. Ο αστερισμός των Διδύμων απεικονίζεται ως δύο άνθρωποι που κρατιούνται χέρι-χέρι.
Οι Διόσκουροι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στους μύθους και θρύλους της Ελλάδας και της Ρώμης, βοηθώντας και προστατεύοντας συχνά τους ανθρώπους. Ειδικά οι αρχαίοι Ρωμαίοι τους θεωρούσαν προστάτες των ναυτικών και συχνά τους αποκαλούσαν «Σωτήρες Θεούς».
Τα δύο αυτά αδέλφια συνέδεε πολύ δυνατή αγάπη. Τόσο δυνατή, που όταν ο θνητός Κάστορας πέθανε, ο αθάνατος Πολυδεύκης, μη μπορώντας ν’ αντέξει την θλίψη του από τον χαμό του αδελφού του, ζήτησε από τον Δία να μοιραστεί την αθανασία του με τον νεκρό αδελφό του. Συγκινημένος ο Δίας από την αγάπη του Πολυδεύκη για τον αδελφό του, τους λυπήθηκε και τους μετέφερε και τους δύο στους ουρανούς κάνοντάς τους αστερισμό και επιτρέποντάς τους να ζει μια μέρα ο ένας και μια μέρα ο άλλος. Έτσι, ο αστερισμός των Διδύμων έγινε το σύμβολο της βαθιάς αδελφικής αγάπης και του αλτρουισμού.
Οι Δίδυμοι είναι το τρίτο κατά σειρά ζώδιο του ζωδιακού κύκλου. Ο αριθμός τρία είναι αυτός που προκύπτει μετά την πρώτη δυαδική εκδήλωση του Απόλυτου Ενός. Καθώς ολοκληρώνεται η πρώτη διαίρεση και η σύγκρουση των αντιθέτων, ο αριθμός τρία κατευνάζει την πόλωση του δύο, φέρνοντας και πάλι την αρμονία και την ενότητα. Όπως η ψυχή και το σώμα είναι τα δύο αντίθετα, έρχεται το τρίτο μέρος, το πνεύμα, για να τα ενώσει σε μια ολότητα και τέλεια ισορροπία.
Κατά συνέπεια όλων αυτών, ο αριθμός τρία σχετίζεται με την Βασιλεία των Ουρανών και συμβολίζει το Πνεύμα. Από την αρχαιότητα η σημασία της Τριάδας ήταν υψηλή, συλλαμβάνοντας ο άνθρωπος από πολύ νωρίς την σπουδαιότητά της και την αρμονία του σύμπαντος που εκφράζεται μέσα από την τριάδα. Για τους αρχαίους μας προγόνους, για παράδειγμα, ο αριθμός τρία αντιπροσώπευε τον Δια, τον Θεό των Θεών, παρόλο που φαινομενικά θα του ταίριαζε περισσότερο ο αριθμός ένα. Όντας όμως ο Κυρίαρχος όλης της πλάσης και αυτός που μπορούσε τόσο να διαιρέσει όσο και να ενώσει τα πάντα [2], ο αριθμός τρία είναι σαφώς πολύ πιο ταιριαστός για να τον αντιπροσωπεύσει.
Συνεχίζοντας την σοφία των αρχαιότερων ετών, ο Χριστιανισμός δέχθηκε τον αριθμό τρία ως τον αριθμό της Ολοκλήρωσης και της Θείας Τελειότητας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η Αγία Τριάδα Πατήρ-Υιός-Άγιο Πνεύμα είναι η Υπέρτατη τρίπτυχη ενότητα που λατρεύεται στον Χριστιανισμό.
Αξίζει όμως εδώ να γίνει και μια αναφορά στον πολυσυζητημένο τριψήφιο αριθμό «του Θηρίου», το 666, την «ανίερη τριάδα» όπως καμία φορά αναφέρεται. Είναι σαφές ότι πρόκειται για άλλη μια τριάδα, αλλά γιατί η επιλογή των τριών εξαριών και όχι κάποιου άλλου αριθμού;
Η απάντηση βρίσκεται και πάλι στη πορεία του Ήλιου κατά τη διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου και κυρίως στις δύο ιδανικές ημέρες της ισημερίας: Σε μια τέτοια μέρα εμφανίζονται τέσσερις σαφείς φάσεις της ημέρας, μια ανά εξάωρο δηλαδή. Αρχής γενομένης από την ανατολή του Ήλιου (πρώτη φάση), σε έξι ώρες έχουμε τον Ήλιο να μεσουρανεί (δεύτερη φάση), κατόπιν σε έξι ώρες έχουμε τη δύση του Ηλίου (τρίτη φάση) και τέλος σε άλλες έξι ώρες έχουμε τη «σκοτεινότερη ώρα της ημέρας» -τα μεσάνυχτα (τέταρτη φάση). Τη πρώτη (ανατολή) και τρίτη (δύση) φάση «μοιράζονται» το Φως με το σκοτάδι, αλλά η δεύτερη φάση είναι ολοκληρωτικά του Φωτός και η τελευταία ολοκληρωτικά του σκότους. Συνεπώς, η κυριαρχία του σκοταδιού ξεκινά με την δύση του Ηλίου, ‘θριαμβεύει’ τα μεσάνυχτα και τελειώνει με την ανατολή του Ηλίου. Τρία εξάρια.
Ομοίως, όσο τολμηρό και σοκαριστικό κι αν ακούγεται, ο αριθμός της Αγίας Τριάδας είναι επίσης το 666, διότι η κυριαρχία του Φωτός ξεκινά με την ανατολή του Ήλιου, θριαμβεύει το μεσημέρι και τελειώνει με την δύση του Ηλίου. Τρία εξάρια, ξανά.
Επιστρέφοντας στους Διδύμους, ας θυμηθούμε το σύμβολο του πλανήτη Ερμή, κυβερνήτη των Διδύμων, που είναι ένας κύκλος με μια ημισέληνο από πάνω και ένα σταυρό από κάτω. Η ημισέληνος είναι η ψυχή, ο σταυρός είναι το σώμα και ο κύκλος στη μέση είναι το πνεύμα που συνδέει τα δύο. Είναι μια τέλεια απεικόνιση τόσο του νοήματος του αριθμού τρία όσο και του εσωτερικού μηνύματος των Διδύμων.
Το εσωτερικό μήνυμα των Διδύμων είναι η αναγνώριση του «άλλου εαυτού». Όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, κάθε άνθρωπος είναι «δίπολος», δηλαδή κυβερνάται από δύο πλευρές του εαυτού του, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκδήλωση των δύο δυνάμεων που κυβερνούν το Όλον.
Ο πρώτος είναι ο λεγόμενος «κατώτερος και θνητός εαυτός», δηλαδή αυτός που εστιάζεται μονάχα στην υλική ικανοποίηση. Για τους ανθρώπους, αυτός ο εαυτός είναι που συνήθως υπερισχύει στην καθημερινότητά του.
Ο δεύτερος είναι ο λεγόμενος «ανώτερος και αθάνατος εαυτός», δηλαδή αυτός που βρίσκεται πιο κοντά στο Θείο. Είναι η αλτρουιστική και σοφή πλευρά του ανθρώπου που -και πάλι δυστυχώς- σπάνια αφήνεται να κυριαρχήσει.
Οι Δίδυμοι διδάσκουν την αναγνώριση και κυριάρχηση του «ανώτερου και αθάνατου εαυτού». Με αυτήν την αναγνώριση έρχεται ο σεβασμός, η συμπόνια και η αγάπη για ολόκληρο τον κόσμο.
Μετά την διδαχή του Κριού και του Ταύρου που έκαναν την αθάνατη φύση ορατή και συνειδητή, έρχονται οι Δίδυμοι για να επιτρέψουν στην Ψυχή να κυριαρχήσει επί του Νου, μεταβάλλοντας την προηγούμενη κυριάρχηση του Νου επί της Ψυχής.
Αυτή όμως η κυριάρχηση δεν σημαίνει απαραίτητα ταυτόχρονα την κατάργηση του θνητού εαυτού. Ο άνθρωπος είναι «δίπολος» όπως είναι και η Θεία Αρχή και θα πρέπει να παραμείνει δίπολος για να διατηρηθεί η ισορροπία. Όπως λοιπόν αναφέρθηκε και στα προηγούμενα κεφάλαια, ο σκοπός είναι η συνεργασία της θνητής φύσης με την αθάνατη, αφήνοντας όμως την αθάνατη να κυριαρχεί και όχι την θνητή.
Το σώμα του ανθρώπου είναι «ναός του Θεού» όπως συχνά λέγεται και επομένως απαιτείται να το φροντίζουμε με σεβασμό. Όπως είναι ιεροσυλία η καταστροφή ενός ναού ομοίως είναι ιεροσυλία η παραμέληση των αναγκών του σώματός μας. Αλλά πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε τα όρια μεταξύ φροντίδας και ασυδοσίας. Έχουμε ανάγκη να ντυθούμε για να μην κρυώνουμε, να κοιμηθούμε για να ξεκουραστούμε, να φάμε για να ζήσουμε, και ούτω καθ’ εξής. Δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε γι’ αυτές τις ανάγκες και ούτε πρέπει να αδιαφορήσουμε. Θα πρέπει όμως να μάθουμε να μην υπερβάλλουμε δίνοντας μεγαλύτερη σημασία απ’ όση πρέπει στις σωματικές μας ανάγκες.
Επιστρέφοντας στην ιστορία του Χριστού, βλέπουμε ότι την εποχή αυτή ο Ιησούς συνεχίζει την διδασκαλία του χρησιμοποιώντας συχνά παραβολές.
Η είσοδος σ’ αυτή την εποχή των Διδύμων, είναι σαφής καθώς ο Ιησούς περνά με τους μαθητές του μέσα από χωράφια σταχιού. Όταν ο Ήλιος μπαίνει στον Οίκο των Διδύμων, είναι εποχή που το στάχυ είναι αρκετά ώριμο αλλά και τρυφερό ώστε να μπορεί να φαγωθεί ωμό, κατ’ ευθείαν από το φυτό:
«Κατ’ εκείνον τον καιρό πορεύτηκε ο Ιησούς το Σάββατο μέσα από τα σπαρτά. Οι μαθητές του, λοιπόν, πείνασαν και άρχισαν να μαδούν στάχυα και να τα τρώνε» Κατά Ματθαίο 12:1.
Οι διδασκαλίες τώρα αφορούν την αναγνώριση του ανώτερου αθάνατου εαυτού. Διδάσκεται η διαφορά μεταξύ ύλης και πνεύματος και χαρακτηριστική είναι η διδασκαλία περί νηστείας:
«Και αφού προσκάλεσε το πλήθος, τους είπε: ‘Ακούτε και να καταλαβαίνετε: αυτό που εισέρχεται στο στόμα δεν κάνει ακάθαρτο τον άνθρωπο, αλλά αυτό που βγαίνει από το στόμα, τούτο κάνει ακάθαρτο τον άνθρωπο’» Κατά Ματθαίο 15:10-11
Όπως είδαμε στην προηγούμενη ενότητα, οι μαθητές του Ιησού έχουν πλέον πραγματικά δει, κατανοήσει και αναγνωρίσει το Φως. Δεν έχουν όμως ακόμα συλλάβει την ύπαρξη «κατώτερου» και «ανώτερου» εαυτού, ούτε φυσικά την διαφορά μεταξύ τους. Αυτές οι δύο δυνάμεις δεν έχουν γίνει ακόμα απόλυτα αντιληπτές μέσα τους και μπερδεύονται. Αυτό φαίνεται από την αφελέστατη ερώτηση του Πέτρου που δεν καταλαβαίνει τι ο Ιησούς εννοεί διαχωρίζοντας τα ακάθαρτα από τα καθαρά:
«Αποκρίθηκε τότε ο Πέτρος και του είπε: ‘Εξήγησέ μας αυτήν την παραβολή’. Εκείνος είπε: ‘Ακόμα τώρα κι εσείς είστε ασύνετοι; Δε νοείτε ότι καθετί που μπαίνει στο στόμα προχωρεί στην κοιλιά και ρίχνεται έξω στο αποχωρητήριο; Αλλά εκείνα που βγαίνουν από το στόμα εξέρχονται από την καρδιά, και εκείνα κάνουν ακάθαρτο τον άνθρωπο. Γιατί από την καρδιά εξέρχονται διαλογισμοί κακοί, φόνοι, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλαστήμιες. Αυτά είναι που κάνουν ακάθαρτο τον άνθρωπο, αλλά το να φάει κανείς με άνιφτα χέρια δεν κάνει ακάθαρτο τον άνθρωπο’» Κατά Ματθαίο 15:15-20.
Η ερώτηση του Πέτρου αντιπροσωπεύει την απορία πολλών από τους νέους μαθητές του πνευματισμού και σκιαγραφεί την έλλειψη κατανόησης του «δίπολου» του ανθρώπου. Θεωρεί ότι η αρχή του Φωτός βρίσκεται στην ύλη, ενώ δεν είναι έτσι. Ο Ιησούς του εξηγεί ότι η πηγή του Φωτός είναι εσωτερική, όχι εξωτερική. Ο άνθρωπος θα πρέπει πρώτα να καθαρίσει τον νου και την καρδιά του για να μπορέσει να ακτινοβολήσει το Φως.
Την ίδια εποχή ο Ιησούς προλέγει για πρώτη φορά τον θάνατο και ανάστασή του (Κατά Ματθαίο 16:21-28. Επίσης στα Κατά Μάρκο 8:31-9:1 και Κατά Λουκά 9:22-27). Η χρονική στιγμή γι’ αυτή την αναγγελία δεν είναι τυχαία. Την ημέρα που ο Ήλιος βγαίνει από τον οίκο των Διδύμων για να μπει στον οίκο του Καρκίνου έχουμε το Θερινό Ηλιοστάσιο, δηλαδή την μεγαλύτερη ημέρα του έτους. Είναι τότε που ο Ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του ουρανού και λάμπει με όλη του την δόξα. Είναι ο θρίαμβος του Ήλιου ενάντια στο σκότος. Μετά απ’ αυτή τη μέρα οι νύχτες αρχίζουν να μεγαλώνουν.
Η Μεταμόρφωση του Σωτήρα
«Τότε, αποκρίθηκα, και είπα: Τι [είναι] αυτά τα δύο ελιόδεντρα στα δεξιά τής λυχνίας, και στα αριστερά της; Και απάντησα για δεύτερη φορά, και του είπα: Τι [είναι] αυτά τα δύο κλαδιά των ελιόδεντρων, που διαμέσου των δύο χρυσών σωλήνων αδειάζουν από τον εαυτό τους το [λάδι] στη χρυσή λυχνία; Και μου είπε, λέγοντας: Δεν γνωρίζεις τι είναι αυτά; Και είπα: Όχι, κύριέ μου. Τότε, είπε: Αυτοί είναι οι δύο χρισμένοι, που παραβρίσκονται κοντά στον Κύριο ολόκληρης της γης» Κατά Ματθαίο 17:2.
Ο Ήλιος την ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου εμφανίζεται στο μέσω των δύο αστεριών που απεικονίζονται ως τα ‘κεφάλια’ του αστερισμού των Διδύμων. Σχηματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ήλιος στέκεται ανάμεσα στους δύο Διδύμους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη.
Είναι τότε που έχουμε την μεταμόρφωση του Ιησού, όπου το πρόσωπο του Ιησού: «έλαμψε όπως ο Ήλιος» (Κατά Ματθαίο 17:2), ενώ είχε ανέβει σε «ψηλό όρος» (Κατά Ματθαίο 17:1). Είναι τότε που ο Ιησούς εμφανίζεται υπέρλαμπρος, ανάμεσα σε δύο ξεχωριστές προσωπικότητες, που οι μαθητές του αναγνώρισαν ως τον Ηλία και τον Μωυσή.
Η Μεταμόρφωση του Ιησού κρύβει ένα σημαντικό εσωτερικό μήνυμα: την τέλεια συνεργασία και επικοινωνία της αθάνατης ψυχής με τον θνητό νου μέσω του Θείου πνεύματος. Ο Ηλίας συμβολίζει την τέλεια αθάνατη ψυχή που είναι κοντά στο Θείο Ον. Όπως γνωρίζουμε, ο προφήτης Ηλίας είναι μια πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα στην Βίβλο και είναι αυτός που δεν πέθανε, παρά αναλήφθηκε στους Ουρανούς ζωντανός. Είναι επομένως αθάνατος και βρίσκεται στο πλάι του Θείου Όντος μέχρι που θα ξανακατέλθει την λεγόμενη «ημέρα της Κρίσης». Ο Ηλίας λοιπόν κατέχει τον ρόλο του αθάνατου Πολυδεύκη στον αστερισμό των Διδύμων.
Ο Μωυσής συμβολίζει τον τέλειο θνητό νου. Ο Μωυσής είναι άλλη μια σημαντική προσωπικότητα της Βίβλου –είναι εκείνος που παρέδωσε στους ανθρώπους τις λεγόμενες «Δέκα Εντολές». Είναι δηλαδή αυτός που έδειξε στη θνητή φύση του ανθρώπου, στο νου, τα όριά του. Τηρώντας τις δέκα εντολές ο νους θα μπορέσει να κινείται στα επιτρεπτά όρια χωρίς να ξεφεύγει προς την υπερβολή. Ο Μωυσής λοιπόν είναι ο θνητός Κάστορας του αστερισμού των Διδύμων.
Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι η τέλεια αδιαφορία για την υλική του υπόσταση αλλά η γνώση του μέτρου και επομένως η συνεργασία της υλικής υπόστασης με την αθάνατη. Για να μπορέσει όμως να συμβεί αυτό απαιτείται αφ’ ενός η γνώση των ορίων της φροντίδας της ύλης και αφ’ ετέρου η συνεργασία του Νου με την Ψυχή μέσω του Πνεύματος.
Στην Μεταμόρφωση του Ιησού, ο Χριστός συμβολίζει το Πνεύμα που βρίσκεται ανάμεσα στον Νου και την Ψυχή και «συνομιλεί» μαζί τους, βοηθώντας στην επικοινωνία τους. Όπως γνωρίζουμε, ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Θείου Λόγου. Το Πνεύμα είναι ο Θείος Λόγος, που μπορεί να συσχετιστεί με την «φωνή της συνείδησης». Η Μεταμόρφωση λοιπόν σηματοδοτεί την αποκατάσταση της επικοινωνίας του Νου με την Ψυχή μέσω του Πνεύματος, ανυψώνοντας τον Νου και την Ψυχή στην τέλεια εκδήλωσή τους.
«Η Μεταμόρφωση», 18ος αιώνας.
Η εικόνα βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαύρας στο Μαχαιράδο της Ζακύθνου.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] «Διόσκουροι» = «Διός Κούροι» δηλαδή «Υιοί του Δία».
[2] «Ζευς Δίας» = «αυτός που ενώνει (ζεύγει) και διαιρεί».
Leave a Reply