Phoenix! Through the Butterfly we Invoke thee!
Ο γκρίζος ουρανός βρυχιόταν σαν ανήμερο θηρίο και τα πελώρια κύματα μαστίγωναν ανελέητα τον πανύψηλο βράχο. Οι δύο αντίπαλοι κοίταζαν κατάματα ο ένας τον άλλον. Ο μεταλλικός ήχος των σπαθιών αντήχησε ολόγυρα, καθώς βγήκαν απ’τις θήκες τους. Ήξεραν ότι μονάχα ένας απ’αυτούς θα έφευγε ζωντανός, αλλά ο καθένας με την ξεροκεφαλιά του πίστευε ότι αυτός θα ήταν ο νικητής.
Επιστήμονας: «Πολεμήσαμε αμέτρητες φορές στο παρελθόν χωρίς κανένας μας να νικήσει οριστικά. Έχω βαρεθεί, ας το τελειώσουμε εδώ και τώρα.»
Μάγος: «Ναι είναι από τις ελάχιστες φορές που συμφωνώ μαζί σου»
Ανθρωπότητα: «Περιμένετε!»
Η ταλαιπωρημένη φιγούρα μιας μαυροφορεμένης γριάς ξεπρόβαλε πίσω από κάτι βράχια και κατευθύνθηκε γοργά προς το μέρος τους.
Α: «Τι πάτε να κάνετε; Δεν βλέπετε πως με καταντήσατε όλο αυτό τον καιρό με τις ανόητες διαμάχες σας;
Ε: «Μα, μητέρα για το καλό σου το κάνουμε, άσε με να ξεμπερδέψω από αυτόν τον αλαφροΐσκιωτο και όλα θα πάνε μια χαρά μην ανησυχείς»
Μ: «Ναι μητέρα, άσε μας και να είσαι σίγουρη ότι αφού βγάλω από την μιζέρια του αυτόν τον ονειροκτόνο θα δεις ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες»
Α: «Αχ πότε θα βάλετε επιτέλους μυαλό; Δεν καταλαβαίνετε ότι είστε και οι δύο παιδιά μου; Αν πεθάνει έστω και ένας από εσάς αυτό θα είναι το τέλος μου. Ελάτε, πάμε να καθίσουμε να σας πω κάποια πράγματα και μετά αν δεν καταφέρω να σας πείσω μπορείτε να σκοτωθείτε μεταξύ σας, τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει.
Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και συμφώνησαν να ακούσουν πρώτα την γρια μητέρα τους. Έμπηξαν τα ξίφη τους στο έδαφος το ένα δίπλα από το άλλο, με τις παράλληλες σκιές τους να σχηματίζουν ένα 11 και πήγαν να καθίσουν δίπλα απ’την μητέρα τους.
Α: «Τώρα ή ποτέ.» είπε με βαθύ αναστεναγμό η γριά γυναίκα.
«Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τότε που πρωτοπερπάτησα σ’αυτόν τον κόσμο. Έμαθα πάρα πολλά και τα περισσότερα τα έμαθα απ’τα λάθη μου. Σας γνωρίζω και τους δύο πολύ καλά, είστε παιδιά μου άλλωστε. Προέρχεστε από την ίδια μητέρα άρα δεν μπορεί να είσαστε και τόσο διαφορετικοί.»
Ε: «Σιγά να μην είμαι ίδιος μ’αυτόν τον άθλιο»
Α: «Σιωπή! Πιστεύω ότι και οι δύο μιλάτε για τα ίδια πράγματα, αλλά με διαφορετική γλώσσα. Οι διαφορές σας πηγάζουν απ’την ανικανότητα σας να καταλάβετε αυτό το πράγμα. Αυτός πιστεύει στην ύπαρξη κάποιων πραγμάτων τελοσπάντων πέραν των συνηθισμένων. Εσύ αρνείσαι πεισματικά την ύπαρξη τους. Γιατί όμως;»
Ε: «Μα είναι δυνατόν να μιλά για πνεύματα, στοιχειακά και ταξίδια έξω από το σώμα; Τι παλαβομάρες είναι αυτές;»
Α: «Αυτά είναι απλώς λέξεις. Θα σου μιλήσω με τη γλώσσα σου όμως γιατί δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις διαφορετικά. Σίγουρα γνωρίζεις το εγκεφαλικό σύστημα που ονομάζεται δικτυωτός σχηματισμός και που εδράζεται στο μεσεγκέφαλο. Μια απ’τις πολλές λειτουργίες του είναι να φιλτράρει τα διάφορα ερεθίσματα που λαμβάνει ο εγκέφαλος μέσω των αισθήσεων. Το ποσοστό αυτών των ερεθισμάτων που φιλτράρονται και δεν περνούν είναι γύρω στο 90%. Άρα αυτό που βασικά αντιλαμβάνεσαι συνειδητά ως πραγματικότητα είναι μονάχα το 10% των ερεθισμάτων που λαμβάνουν οι αισθήσεις σου! Πώς μπορείς τότε να ισχυρίζεσαι ότι δεν μπορεί να υπάρχει και «κάτι άλλο»; Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν υπάρχουν τρόποι να επηρεάσεις και να ελέγξεις αυτό το όργανο ούτως ώστε να αφήνει περισσότερα να εισέλθουν στον εγκέφαλο; Και αυτό είναι μονάχα ένα παράδειγμα απ’τα πολλά που υπάρχουν.
Μ: «Άρπα την!»
Α: «Γιατί εσύ νομίζεις ότι είσαι καλύτερος; Μια ζωή χαμένος μέσα σε νεκρά σύμβολα, παραπατάς στο σκοτάδι ικετεύοντας για λίγο φως. Κάνεις μηχανικά πράγματα χωρίς να ξέρεις γιατί τα κάνεις, σαν πρόβατο. Κάθε φορά που ο αδερφός σου ανακαλύπτει κάτι έχεις την εντύπωση ότι απειλείται η ύπαρξη σου και νομίζεις ότι χάθηκε το μυστήριο και η μαγεία του κόσμου. Αν πραγματικά πίστευες στην μαγεία του κόσμου τότε δεν θα σου περνούσε καν απ’το μυαλό ότι θα μπορούσε να απειληθεί από οτιδήποτε. Σοβαρευτείτε επιτέλους! Αντί να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον τσακώνεστε συνεχώς. Έχει πολλά να μάθει ο ένας απ’τον άλλον, φτάνει να υπάρχει θέληση, κατανόηση και σεβασμός μεταξύ σας.
Ε: «Καλά και αυτός ο ονειροπαρμένος πως μπορεί να βοηθήσει σε οτιδήποτε;»
Α: «Να σου δείξει κάποιες τεχνικές που γνωρίζει και να σου σχεδιάσει κάποιο είδους χάρτη για κόσμους που δεν μπορείς να φανταστείς καν ότι υπάρχουν. Ένα απλό παράδειγμα από τα πολλά που υπάρχουν είναι και το πως να επηρεάσεις και να ελέγξεις αυτό το όργανο, ούτως ώστε να επιτρέπει την είσοδο περισσότερων ερεθισμάτων.»
Μ: «Και γιατί να το κάνω αυτό; Αυτός τι θα προσφέρει;»
Α: «Αυτός θα κάνει ότι ξέρει να κάνει καλύτερα. Θα πειραματιστεί και θα μελετήσει με ανοικτό μυαλό τις τεχνικές σου με όποια μέσα διαθέτει. Μέσω αυτού θα μπορέσεις να τις τελειοποιήσεις και να αφαιρέσεις ότι είναι αχρείαστο και να προσθέσεις οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι χρήσιμο. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς θα συμβεί, αλλά το μόνο σίγουρο πάντως, είναι ότι και οι δύο θα είσαστε σε πολύ καλύτερη θέση απ’αυτή που βρίσκεστε τώρα. Βλέπετε παιδιά μου ο πόλεμος δεν είναι μεταξύ επιστήμης και μαγείας, ούτε μεταξύ ύλης και πνεύματος. Η αληθινή πηγή των προβλημάτων είναι η έλλειψη ανεκτικότητας και η ξεροκεφαλιά σας. Ο πόλεμος είναι μεταξύ Ξεροκεφαλιάς και Ελεύθερου Πνεύματος. Η ξεροκεφαλιά ή αλλιώς η στασιμότητα του πνεύματος είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτών που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι να παπαγαλίζουν, είτε αυτοί είναι καθηγητές σε κάποιο πανεπιστήμιο, είτε «μεγάλοι μύστες» σε κάποια «μυστική οργάνωση». Και οι δύο κατέχουν «σημαντικούς» τίτλους στο τομέα τους, αλλά η μόνη πρόοδος που μπορεί να κάνουν είναι οικονομικής φύσεως, αλλά ως εκεί. Φοβούνται να ξεστρατίσουν από τα τετριμμένα και συνηθισμένα μονοπάτια για να μην χάσουν το «κύρος» και την «αξιοπιστία» τους μπροστά στους ομοϊδεατές και συναδέλφους τους. Κατά βάθος είναι φοβισμένα, μικρά ανθρωπάκια τα οποία κρύβονται πίσω από «μεγάλους» και «σημαντικούς» τίτλους. Ο εγωισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αυτοί δυστυχώς είναι και η πλειοψηφία. Αυτοί βλέπουν τον ορίζοντα σαν τελικό προορισμό, ενώ θα έπρεπε να τον χρησιμοποιούν σαν πυξίδα, να τον βλέπουν σαν ένα σταθμό για ξεκούραση και εφαλτήριο προς κάτι νέο. Αυτοί ποτέ δεν έκαναν κάτι αξιόλογο και το μόνο που κατάφεραν να μου προσφέρουν ήταν περισσότερες ρυτίδες στο γερασμένο μου πρόσωπο. Αντίθετα κάποιοι άλλοι λειτούργησαν αναζωογονητικά, προς όφελος μου. Αυτοί ήταν όμως επιστήμονες που πίστεψαν στο πνεύμα ή αποκρυφιστές που χρησιμοποίησαν μεθόδους της επιστήμης. Τα παραδείγματα είναι πολλά αν και όχι αρκετά , διότι αν ήταν δεν θα βρισκόμαστε στην θέση που βρισκόμαστε σήμερα. Ένας από τους πρωτοπόρους πάνω στις έρευνες σχετικά με τον ύπνο και αυτός που ανακάλυψε την κατάσταση του παράδοξου ύπνου (REM), ο Michel Jouvet γράφει στην αρχή του βιβλίου του : «Εάν υπήρξε ποτέ κάποιος τομέας στον οποίο θα έπρεπε να υπάρχει μέγιστος βαθμός ελευθερίας, αυτός είναι η επιστήμη. (…) εξ ορισμού, όσο πιο πολύ επιβάλλουμε «γεγονότα», και όσο πιο πολλή δημοσιότητα παίρνουν, τότε τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι πιθανότητες αυτά να μπλοκάρουν νέου είδους έρευνες. Αντιθέτως, πιστεύω ότι ο ερευνητής έχει θειική καθοδήγηση. Γι’αυτό και πάντοτε στηρίζομαι στην τύχη.» Από την άλλη μεριά, ένας από τους σημαντικότερους αποκρυφιστές, ο Άλειστερ Κρόουλυ χρησιμοποιεί το μότο «Μέθοδος μας η επιστήμη και στόχος μας η θρησκεία». Οι Ξεροκέφαλοι πέθαναν και δεν τους θυμάται κανένας. Οι ελάχιστοι απ’αυτούς που θυμόμαστε ακόμα είναι και οι χειρότεροι του είδους, οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλες πληγές στο πρόσωπο μου. Τώρα είναι η ώρα να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Βρίσκομαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση ζωής και θανάτου. Είστε ελεύθεροι να επιλέξετε προς τα που θα γείρει η ζυγαριά, πάντα είσαστε.»
Έμειναν να βλέπουν το κενό για κάμποση ώρα, μέχρι που σηκώθηκαν και πλησίασαν ο ένας τον άλλο. Με δάκρυα στα μάτια αγκαλιάστηκαν. Η γριά μητέρα σηκώθηκε και τους αγκάλιασε και τους δύο. Οι ακτίνες του Ήλιου διαπέρασαν τα γκρίζα σύννεφα χαϊδεύοντας τους απαλά στο πρόσωπο και ένα δροσερό αεράκι ανακάτεψε για λίγο τα μαλλιά τους.
Α: «Είστε τα παιδιά μου, είστε γεννήματα του Nού μου. Σαν Ιδέες δεν μπορείτε να καταστραφείτε, αλλά μπορείτε να εξελιχτείτε σε κάτι νέο, κάτι πιο δυνατό. Μπορείτε να γίνεται τα φτερά μου και μαζί να πετάξουμε προς νέους ορίζοντες και να εξερευνήσουμε νέες πραγματικότητες.»
Την θέση των δύο αδελφών πήραν δύο φωτεινές σφαίρες. Πέταξαν για λίγο γύρω απ’την γριά, μέχρι που ενώθηκαν και κατευθύνθηκαν προς την καρδιά της. Τα μάτια της έλαμψαν και δύο φτερούγες, μια μπλε και μια χρυσή, φύτρωσαν στην πλάτη της. Το διαπεραστικό βλέμμα της σάρωσε τον μακρινό ορίζοντα. Με νέες δυνάμεις και ανάλαφρα βήματα κατευθύνθηκε ανάμεσα από τα δύο ξίφη, που την θέση τους πλέον πήραν δύο πεντάφυλλα ρόδα. Το μικρό κοριτσάκι με τα νέα φτερά χαμογέλασε ξανά μετά από πολύ καιρό και με ένα σάλτο χάθηκε στον γαλάζιο ορίζοντα…
Βιβλιογραφία:
- Jouvet, M. “The paradox of sleep: The Story of Dreaming” – translated by Laurence Garey
Leave a Reply