Προσφορές και Θυσίες Αίματος

Λέγοντας «προσφορά αίματος» και «θυσία αίματος» θα πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε ότι δεν είναι ταυτόσημες έννοιες. Οι προσφορά αίματος είναι όταν προσφέρουμε αίμα χωρίς όμως αυτό να έχει παρθεί έτσι που να προκαλεί τον θάνατο του κατόχου. Για παράδειγμα, εάν τρυπήσετε το δάχτυλό σας και αφήσετε να τρέξει αίμα το οποίο στην συνέχεια το χρησιμοποιήσετε για κάποια θρησκευτική τελετή, τότε αυτό είναι προσφορά αίματος. Όταν πληγώνετε το σώμα σας για κάποιο θρησκευτικό λόγο ή κατά την διάρκεια κάποιας θρησκευτικής τελετουργίας είναι επίσης προσφορά αίματος. Όταν επίσης χρησιμοποιείτε το αίμα κάποιου ζώου για θρησκευτική τελετουργία, το οποίο όμως ζώο δεν έχει θανατωθεί για αυτόν ειδικά τον σκοπό, είναι και αυτό προσφορά αίματος.
Η θυσία αίματος είναι όταν αφαιρείται η ζωή από ένα ζωντανό πλάσμα ειδικά και μόνο για θρησκευτικό λόγο, είτε αυτό είναι άνθρωπος είτε είναι ζώο.
Θα ήθελα εδώ να τονίσω πως είναι λάθος το να ταυτίζουμε τις προσφορές και θυσίες αίματος με τον άνθρωπο ως μοναδικό θύμα. Η ζωή είναι ζωή και το αίμα είναι αίμα ακόμα κι αν δεν προέρχεται από άνθρωπο αλλά από κάποιο ζώο. Όμως η εγωκεντρική και υπεροπτική φύση του ανθρώπου θεωρεί φόνο το να κυλήσει το αίμα ανθρώπου, αλλά πταίσμα το να κυλήσει αίμα άλλου ζωντανού. Η ζωή όμως δεν είναι προνόμιο μονάχα του ανθρώπου και το αίμα κυλά στις φλέβες όλων των ζωντανών.
Θέλω επίσης να τονίσω ότι προσωπικά είμαι απόλυτα ενάντια στις προσφορές και ακόμα περισσότερο στις θυσίες αίματος, είτε αυτό είναι ανθρώπινο, είτε είναι ζώου. Αυτό το τονίζω προς αποφυγή παρεξηγήσεων για το άτομό μου. Το παρόν κείμενο έχει γραφτεί με μοναδικό σκοπό την ενημέρωση επί του θέματος και δεν έχει απολύτως κανέναν σκοπό να παροτρύνει στην διαιώνιση αυτής της βάναυσης θρησκευτικής παράδοσης.

Σύντομη Ιστορία
Η θρησκευτική ιστορία της Ανθρωπότητας βρίθει από θυσίες και προσφορές αίματος στους Θεούς της. Είναι ένα φαινόμενο πανάρχαιο, από τότε που ο Άνθρωπος «οργανώθηκε» θρησκευτικά, αλλά και παγκόσμιο. Οι θυσίες και προσφορές αίματος γίνονταν (και δυστυχώς γίνονται ακόμα από μερικές θρησκείες) για να κατευνάσουν την εκάστοτε Θεότητα, να την ευχαριστήσουν και να προκαλέσουν την εύνοιά της.
Ακόμα και μέσα στην Βίβλο συναντάμε θυσίες αίματος: Ο Άβελ προσφέρει στον Θεό ένα αρνάκι και κερδίζει την εύνοιά Του, ενώ αντίθετα ο Κάιν που προσφέρει σιτηρά παραγκωνίζεται. Έχουμε επίσης την ιστορία του Αβραάμ με την δοκιμασία που του έκανε ο Θεός ζητώντας να Του θυσιάσει τον γιό του. Φυσικά, ο γιός δεν θυσιάστηκε ποτέ, αλλά μια άλλη ζωή πήρε την θέση του: ένα αρνάκι… το αίμα όμως κύλησε.
Θα αναφέρω επίσης την θυσία του Χριστού που έγινε από τον ίδιο τον Πατέρα Του…
Για τους Ατζέκους οι θυσίες αίματος, ανθρώπινου αλλά και μη, υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της θρησκείας τους. Οι Θεοί απαιτούσαν αίμα για να εξασφαλίσουν την ευμάρεια στον λαό αλλά και για να επιτρέψουν στον κόσμο να συνεχίσει όπως είναι και να μην καταστραφεί. Οι θυσίες τους περιγράφονται με πολλή αγριότητα από τους Ισπανούς παρατηρητές.
Οι Ινδιάνοι έχουν επίσης παραδόσεις που αφορούν προσφορά αίματος, είναι όμως ίσως η μοναδική θρησκευτική παράδοση που δεν απαιτεί και θυσίες. Οι Σαμανοί (οι σοφοί των Ινδιάνικων φυλών) πληγώνουν σημεία του σώματός τους για να τρέξει αίμα, ή κρατούν μέρος από το αίμα των ζώων που έχουν σκοτωθεί για να τραφεί η φυλή, για να το προσφέρουν στους Θεούς και στους προγόνους. Δεν παρουσιάζεται όμως πουθενά στην παράδοσή τους θανατηφόρο χτύπημα ζώου ή ανθρώπου για καθαρά και μόνο θρησκευτικούς λόγους.
Οι Αφρικάνικες φυλές έχουν μια μακρόχρονη παράδοση θυσιών που σε μερικές φυλές συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στην θρησκευτική ιστορία των αρχαίων Βαβυλώνιων, Φοινίκων, Περσών, Αιγυπτίων, Ρωμαίων, Ινδών και άλλων αναφέρονται συνέχεια θυσίες, κυρίως ανθρώπων, αλλά και ζώων. Στην θρησκευτική ιστορία των αρχαίων Ελλήνων, Κελτών, Κινέζων και άλλων, αναφέρονται επίσης θυσίες, αλλά κυρίως ζώων.
Σήμερα, οι ανθρώπινες θυσίες έχουν σχεδόν τελείως εξαλειφθεί, με εξαίρεση κάποια μεμονωμένα  θρησκευτικά τάγματα που εξασκούν τις Σκοτεινές Τέχνες. Οι προσφορές όμως ανθρώπινου αίματος και οι θυσίες ζώων συνεχίζονται χωρίς να έχουν μειωθεί ούτε στο ελάχιστο, και ακόμα περισσότερο, θεωρούνται νόμιμες. Μην ξαφνιάζεστε, απλά σκεφτείτε το αρνάκι που σφάζουμε κάθε Πάσχα και τα σωματικά βασανιστήρια που οικειοθελώς οι πιστοί διαφόρων θρησκειών κάνουν στο ίδιο τους το σώμα, είτε για εξιλέωση είτε για να έρθουν πιο κοντά στον Θεό τους…

Γιατί όμως αίμα;
Ο Άνθρωπος από νωρίς αισθάνθηκε την ανάγκη να προσφέρει στους Θεούς του ότι έχει πολυτιμότερο… και τι άλλο πολυτιμότερο από την ίδια την ζωή; Το αίμα είναι ζωή, και πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος που θα φέρει αντίρρηση σ’ αυτό.
Λίγο αργότερα, ο άνθρωπος έγινε κάπως πιο επιλεκτικός στο είδος της ζωής που θα προσφέρει στους Θεούς του. Θέλησε το καλλίτερο για τους Θεούς, οπότε το θύμα θα έπρεπε να είναι κάτι το ξεχωριστό, το θαυμαστό, και όχι το τυχαίο θύμα… έτσι δημιουργήθηκε η παράδοση του παρθένου θύματος. Θύματος δηλαδή νεαρού σε ηλικία, κατά προτίμηση και όμορφου, και οπωσδήποτε αγνού, αμόλυντου, ανέγγιχτου από αμαρτίες και ακολασίες. Καθώς όμως ο άνθρωπος άρχισε να εξελίσσεται κοινωνικά και να αρχίζει να κατανοεί ότι το είδος του δεν θα έπρεπε να είναι «αναλώσιμο» για τους Θεούς, αλλά προστατευμένο από Αυτούς, ξεκίνησε να χρησιμοποιεί στις θρησκευτικές του θυσίες ζώα και όχι ανθρώπους. Και πάλι όμως το επιθυμητό θύμα είναι το νεαρό σε ηλικία, όμορφο, εύρωστο, και το όσο το δυνατόν αμόλυντο. Για λόγους καθαρά πρακτικούς, το ζώο-θύμα που μονοπώλησε την προτίμηση ήταν -και είναι- αυτό που μεγαλώνει μαζί με τον άνθρωπο (επομένως εύκολο να βρεθεί), αυτό που τον τρέφει και αυτό που χαρακτηρίζεται ως πολύτιμο μετρώντας με ζωτική αλλά και συναισθηματική αξία: το αρνί, το γουρουνάκι, το κοτόπουλο, το μοσχαράκι κλπ.

Μιας και αυτό το κείμενο αποβλέπει μονάχα στην ενημέρωση για την θυσία και προσφορά αίματος, δεν θα ήθελα να κουράσω τον αναγνώστη με φιλοσοφία πάνω στο θέμα. Θα κλείσω όμως θέτοντας μερικές απλές ερωτήσεις που ελπίζω να σας βάλουν σε σκέψεις: Για ποιο λόγο οι Δυνάμεις που δημιούργησαν την ζωή να θέλουν θυσίες, ανθρώπινες ή μη; Γιατί πιστεύουμε ότι Τους ευχαριστεί βλέποντας τα δημιουργήματά Τους να αλληλοσκοτώνονται ή να αυτοκαταστρέφονται; Μήπως είναι οξύμωρο, επομένως περιττό;