Ατλαντίδα

Από όλα τα μυστήρια του κόσμου, η Ατλαντίδα είναι ίσως το πιο πολυσυζητημένο ανά τους αιώνες και εκείνο που έχει δώσει τροφή σε χιλιάδες έρευνες από επιστήμονες και φιλόσοφους έως σκεπτιστές και μυστικιστές. Ακόμα και οι αλλεπάλληλες απορρίψεις των εκάστοτε θεωριών δεν κατάφεραν να μειώσουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων ούτε να αποθαρρύνουν στην συνέχιση των ερευνών και εξερευνήσεων.

Βάση αρχαίων μύθων, πρόκειται για ένα νησί στο οποίο άνθισαν πάμπολλοι πολιτισμοί προτού καταστραφεί και εξαφανιστεί από κατακλυσμό. Αναρίθμητοι είναι οι θρύλοι για τους Αταλάντες και πως καταστράφηκε ο προηγμένος πολιτισμός τους, είτε από κατακλυσμό είτε από την δική τους υπεροψία.

Κατά τον Μεσαίωνα λίγοι ήταν εκείνοι που αμφισβητούσαν την ύπαρξη της Ατλαντίδας. Εκείνη την εποχή υπήρξαν και οι περισσότερες έρευνες για την τοποθεσία της, αλλά όχι τόσο πολύ για την ύπαρξή της ή μη. Πολλές θεωρίες υποδεικνύουν την γεωγραφική τοποθεσία της Ατλαντίδας (η επικρατέστερη υποστηρίζει ότι βρισκόταν στην μέση του Ατλαντικού) και η φύση του πολιτικού συστήματος είναι πολυσυζητημένο. Εξερευνητές ταξίδεψαν χιλιάδες μίλια σε όλο το κόσμο ψάχνοντας για ίχνη του πολιτισμού και της γεωγραφικής του θέσης, 40 σημεία στην υδρόγειο έχουν σημειωθεί μέχρι στιγμής ως πιθανά, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακόμα πραγματικές αποδείξεις για την ύπαρξη της Ατλαντίδας, πόσο μάλλον για την τοποθεσία της.

Η Ατλαντίδα πιστεύεται ότι πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Πλάτωνα περίπου το 350 π.Χ. σε αρκετούς διαλόγους του. Εκεί, περιγράφει τους Αταλάντες και τον πολιτισμό τους ως εύπορο, επιτυχημένο, πολιτικά και πολιτιστικά ανεπτυγμένο καθώς και στρατιωτικά ισχυρό. Αναφέρει επίσης ότι είχαν κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη μέχρι που ηττήθηκαν από τους Έλληνες. Λίγο μετά αυτήν την ήττα τους, ένας σεισμός προκάλεσε την βύθιση της Ατλαντίδας. Όλ’ αυτά κατά Πλάτωνα…

Μα ο Πλάτωνας μονάχα «αναμάσησε» τα ήδη ειπωμένα και καταγεγραμμένα από Αιγύπτιους ιερείς περίπου 2 αιώνες νωρίτερα, όπου ανέφεραν έναν εντυπωσιακά ανεπτυγμένο πολιτισμό που προσπάθησε να κατακτήσει την Μεσόγειο, περίπου 9.000 χρόνια προ Πλάτωνα. Αναφέρουν επίσης ότι το νησί της Ατλαντίδας υπήρξε μεγαλύτερο της Λιβύης και δυτικής Ασίας μαζί, κάπου στον Ατλαντικό ωκεανό, δυτικά των Πυλών του Ηρακλή.
Ο μοντέρνος θρύλος της Ατλαντίδας ξεκίνησε το 1882 με την δημοσίευση του πρώην αμερικάνου γερουσιαστή Ιγνάτιου Ντόνελλυ «The Antediluvian World», που επηρεασμένος από βιβλία στην βιβλιοθήκη του κογκρέσου, αποφάσισε να γράψει μια δική του εντυπωσιακή ιστορία, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι η Ατλαντίδα δεν ήταν άλλη από τον Κήπο της Εδέμ καθώς και το ότι οι Αταλάντες υπήρξαν οι πρώτοι στην ανακάλυψη της γραφής και της χημικής φαρμακευτικής. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, παρά συνέχισε υποστηρίζοντας ότι οι Θεοί όλων των Ευρωπαϊκών, Μεσογειακών και Μεσοποτάμιων πολιτισμών δεν ήταν άλλοι από Αταλάντες βασιλείς, βασίλισσες και ήρωες που εντυπωσίασαν τον τότε πρωτόγονο κόσμο με τις γνώσεις αλλά και ομορφιά τους. Κατά συνέπεια, όλες αυτές οι ιστορίες που φτάνουν σήμερα σε μας ως μύθοι, στην ουσία είναι πραγματικά γεγονότα και δρώμενα των Αταλάντων. Μέχρι και τις μέρες μας, πολλοί άνθρωποι έχουν επηρεαστεί έντονα από τον Ντόνελλυ και υποστηρίζουν πως ο πολιτισμένος άνθρωπος ξεκίνησε από την Ατλαντίδα. Επίσης, πως όλες οι Ηλιακές θρησκείες είναι απομεινάρια της γνήσιας Αταλάντιας θρησκείας.

Φτάνοντας στον 19ο και 20ο αιώνα, συναντάμε πάμπολλες μυστικιστικές θεωρίες να έχουν συγχωνευθεί με την χαμένη Ατλαντίδα. Η Μαντάμ Ελένα Μπλαβάσκυ, πίστευε ότι οι Αταλάντες υπήρξαν οι μοναδικοί επιζήσαντες μιας άλλης θρυλικής χώρας, της Λεμουρίας. Υποστήριζε επίσης ότι υπήρξαν οι 4η Ριζική Φυλή της ανθρωπότητας. Όλ’ αυτά, βασιζόμενη στο Βιβλίο του Ντυζάν, που είναι άλλη μια από τις σωζόμενες αρχαίες πηγές πληροφοριών σχετικά με την Ατλαντίδα και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Θιβέτ.

Ο φιλόσοφος και αποκρυφιστής Ρούντολφ Στέινερ, που υποστήριζε ότι μπορούσε να εισέλθει στα Ακασικά Αρχεία, συμφωνούσε με την Μπλαβάσκυ σχετικά με την Λεμουριανή καταγωγή των Αταλάντων.
Μερικοί συγγραφείς υποψιάζονται ότι οι σημερινοί Ινδιάνοι μετανάστευσαν από τον Παλιό Κόσμο στον Καινούργιο μέσω της Ατλαντίδας. Ινδιάνικοι θρύλοι ενισχύουν αυτήν την άποψη.

Άλλοι συγγραφείς υποδεικνύουν τις εμφανέστατες ομοιότητες τεχνολογίας και πολιτισμού μεταξύ αρχαίων πολιτισμών που δεν θα μπορούσαν να έχουν συναντηθεί ποτέ (π.χ. Ίνκας και Έλληνες), καθώς επίσης παγκόσμιους μύθους που μοιάζουν εκπληκτικά μεταξύ τους, λαμβάνονται ως αναμφισβήτητες αποδείξεις της μεταξύ τους επικοινωνίας. Μιας και δεν έχουμε ακόμα αποδείξεις για το πως μπορεί αυτό να ήταν δυνατό, εκείνοι που ερευνούν την υπόθεση της Ατλαντίδας βρίσκουν εκεί λαβές για την απόδειξη της ύπαρξής της.

Παρόλο που οι παραδοσιακές δοξασίες και μύθοι σχετικά με την Ατλαντίδα έχουν σχεδόν αποδειχθεί ως πλάσματα της φαντασίας, μερικοί σημερινοί αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι ο μύθος της Ατλαντίδας ξεκίνησε από την ηφαιστειακή έκρηξη την Θήρα (Σαντορίνη) η οποία και προκάλεσε την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού περίπου το 1.450 π.Χ. Ο Μινωικός πολιτισμός υπήρξε σαφέστατα πολύ πιο προηγμένος από τους υπόλοιπους σύγχρονούς του πολιτισμούς, γεγονός που προκαλούσε τον θαυμασμό. Δεν αποκλείεται λοιπόν, η Ατλαντίδα να μην είναι άλλη από την Μινωική Κρήτη. Αυτήν την εκδοχή ερεύνησε ο Δρ. Τζέιμς Μαγιορ στο βιβλίο του «Voyage to Atlantis» που εκδόθηκε το 1969 και πυροδότησε νέες έρευνες για το θέμα.
Οι θεωρίες πολλές, εδώ παραθέσαμε πολύ λίγες από αυτές, τις ίσως λιγότερο φανταστικές, αλλά οι αποδείξεις παραμένουν σχεδόν ανύπαρκτες…
Μήπως εδώ και αιώνες κυνηγάμε σκιές ή μήπως τελικά… δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά;