ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13 – Σκορπιός – Ο πάσχων

«…Εγώ Είμαι ο Πολεμιστής,
που από την ήττα μου θα αναδυθώ Θριαμβευτής…»

«Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου;
Άδη, πού είναι η νίκη σου;
Το δε κεντρί τού θανάτου [είναι] η αμαρτία•
και η δύναμη της αμαρτίας ο νόμος»
Προς Κορινθίους Α’ 15:55-56

   Όταν ο Ήλιος εισέρχεται στον Οίκο του αστερισμού του Σκορπιού, που απεικονίζεται ως ένας τεράστιος σκορπιός, είναι η εποχή που η φύση έχει ήδη μπει στον λήθαργο του Χειμώνα και οι μέρες είναι πλέον σαφώς μικρότερες από τις νύχτες. Οι περισσότερες γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες σταματούν και ο άνθρωπος προετοιμάζεται για τις μεγάλες και κρύες νύχτες που πλησιάζουν. Λόγω των φυσικών φαινόμενων της εποχής, μεταφορικά και -γι’ αρκετές αρχαίες θρησκείες- μυθολογικά, ο Σκορπιός «χτυπά με το κεντρί του» τον Ήλιο καταδικάζοντάς τον σε θάνατο. Αυτή η καθημερινή ελάττωση του φωτός της ημέρας αυτή την εποχή, που σηματοδοτεί την αρχή του Χειμώνα και προοιωνίζει τον “θάνατο” του Ήλιου, ήταν πιθανόν ο λόγος που ο αστερισμός του Σκορπιού συνδέθηκε με τον Άδη, τον Θεό-Κύριο του Κόσμου των Νεκρών στην αρχαία ελληνική μυθολογία.

   Ο Σκορπιός είναι το όγδοο κατά σειρά ζώδιο του Ζωδιακού Κύκλου. Ο αριθμός οκτώ θεωρείται ο αριθμός των καρμικών επιρροών από τις οποίες καλούμαστε να πληρώσουμε «καρμικά χρέη». Είναι ένας απόλυτα ανθρώπινος αριθμός με πολλές απαιτήσεις, διότι ο σκοπός του οκτώ είναι η αποπλήρωση αυτών των χρεών με αποτέλεσμα την κάθαρση που θα οδηγήσει τελικά στην Ανάσταση. Όντας ο υλικός αριθμός που θα γίνει ο σύνδεσμος με το Θείο, ο αριθμός οκτώ συχνά καλείται και ο «Διάμεσος των Θεών».

   Το εσωτερικό μήνυμα, επομένως, του Σκορπιού είναι η μετάλλαξη του σκότους σε Φως. Προοιωνίζει τον συμβολικό θάνατο του θνητού σώματος και συνεπώς την απαλλαγή της Ψυχής από την ύλη. Αυτή η μετάλλαξη φυσικά δεν είναι ανώδυνη ούτε άμεση. Θα περάσει ένα διάστημα φόβου και σύγχυσης μέχρι να εδραιωθεί η αλλαγή. Είναι αυτή την εποχή στην ιστορία των Ευαγγελίων που ο Ιησούς εμφανίζεται για πρώτη φορά αδύναμος, να φοβάται τον θάνατο.

   Μετά το Μυστικό Δείπνο, βλέπουμε τον Ιησού και τους μαθητές του να κατευθύνονται προς το όρος της Γεθσημανής. «Γεσθημανή» κυριολεκτικά σημαίνει «ελαιοτριβείο» και την εποχή του Σκορπιού η μόνη γεωργική εργασία που συμβαίνει είναι το μάζεμα των ελιών και η μεταφορά τους στα ελαιοτριβεία για να γίνουν λάδι. Εκεί λοιπόν, στο «ελαιοτριβείο» συναντάμε τον Ιησού περίλυπο να προσεύχεται (Κατά Ματθαίο 26:36-46. Επίσης: Κατά Μάρκο 14:32-42, Κατά Λουκά 22:39-46).

«Τότε τους λέει: ‘’Περίλυπη είναι η ψυχή μου, ως το θάνατο. Μείνετε εδώ και αγρυπνείτε μαζί μου’’. Και αφού προχώρησε σε μικρή απόσταση, έπεσε με το πρόσωπό του προσευχόμενος και λέγοντας: ‘’Πατέρα μου, αν είναι δυνατό, ας παρέλθει από αυτό εμένα το ποτήρι. Όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως εσύ’’» Κατά Ματθαίο 26:38-39.

   Παρόλο που ο Ιησούς γνώριζε από πολύ καιρό νωρίτερα ότι θα καταδικαστεί σε θάνατο, τώρα που ήρθε η στιγμή του θανάτου συνειδητοποιεί το τι πρόκειται να συμβεί. Παρόλο επίσης που γνωρίζει ότι θα αναστηθεί, αυτή τη στιγμή εστιάζεται στον θάνατο και όχι στην αναγέννηση που θα ακολουθήσει. Η αδυναμία του είναι απόλυτα φυσιολογική και κατανοητή. Αν και γνωρίζει ότι τελικά ο θάνατός του θα οδηγήσει σε ένα πολύ χαρμόσυνο γεγονός, αυτό της ανάστασης, έχει για τώρα να αντιμετωπίσει το σκοτάδι προτού βγει στο Φως και αυτό τον φοβίζει.

Η προδοσία του Ιούδα  

   Στην αρχαία Αίγυπτο, ο αστερισμός του Σκορπιού συνδέθηκε με τον μυθολογικό σκορπιό που σκότωσε τον Ώρο αλλά και αυτόν που σκότωσε τον Όσιρι. Στην αρχαία Ελλάδα συνδέθηκε με τον Σκορπιό που στάλθηκε για να σκοτώσει τον Ωρίωνα και τελικά αλληλοεξοντώθηκαν. Ο Ώρος, ο Όσιρις και ο Ωρίωνας είναι ουσιαστικά το ίδιο πρόσωπο και είναι όλοι συνδεδεμένοι με τον Ήλιο. Ο Ωρίωνας, όπως είδαμε και σε προηγούμενο κεφάλαιο, συνδέθηκε αργότερα με τον Χριστό (Βλ. κεφάλαιο «Ταύρος»).

   Στην ιστορία του Ιησού, ο Σκορπιός ενσαρκώνεται στον Ιούδα τον Ισκαριώτη που προδίδει τον Ιησού με ένα φιλί. Αυτό το γεγονός έχει προκαλέσει πληθώρα συζητήσεων και διαφωνιών μεταξύ των ερευνητών, των φιλοσόφων και των θεολόγων. Ακόμα και στις πρώτες Χριστιανικές κοινωνίες ο Ιούδας παρέμενε ένας χαρακτήρας που προκαλούσε οξύμωρα συναισθήματα.

«Εκείνος μάλιστα που θα τον παράδινε τους έδωσε σημείο λέγοντας: ‘Όποιον φιλήσω, αυτός είναι. κρατήστε τον’. Και αμέσως πλησίασε τον Ιησού και είπε: ‘Χαίρε, ραβί’, και τον καταφίλησε» Κατά Ματθαίο 26:48-50. Επίσης: Κατά Μάρκο 14:43-50, Κατά Λουκά 22:47-53, Κατά Ιωάννη 18:3-12.

   Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί γι’ αυτό το φιλί. Ο κύριος λόγος είναι το παράλογο της ύπαρξής του. Ο Ιησούς ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο. Όλοι τον ήξεραν, ειδικά στην Ιερουσαλήμ, στην οποία όταν μπήκε υπήρχε μεγάλο πλήθος που τον υποδέχτηκε [1] και μετά βρισκόταν κάθε μέρα στο Ναό διδάσκοντας, όπως άλλωστε και ο ίδιος λέει:

«Εκείνη την ώρα είπε ο Ιησούς στους όχλους: ‘Σαν ενάντια σε ληστή εξήλθατε με μάχαιρες και ξύλα για να με συλλάβετε; Κάθε ημέρα μέσα στο ναό καθόμουν διδάσκοντας και δε με κρατήσατε. Αλλά όλα αυτά έχουν γίνει για να εκπληρωθούν οι Γραφές των προφητών’» Κατά Ματθαίο 26:55-56.

   Πως εξηγείται λοιπόν το φιλί «αναγνώρισης» που έδωσε ο Ιούδας σ’ ένα πρόσωπο τόσο γνωστό σ’ όλη τη πόλη όπως αυτό του Ιησού; Φυσικά δεν μπορεί να εξηγηθεί κυριολεκτικά, παρά μόνο αλληγορικά: το φιλί του Ιούδα είναι το κεντρί του Σκορπιού που «καταδικάζει σε θάνατο» τον Ήλιο-Χριστό.

   Σύμφωνα με τους Γνωστικούς Χριστιανούς, όπως αποκαλύφθηκε και με την ανακάλυψη του λεγόμενου «Ευαγγελίου του Ιούδα», ο ρόλος του Ιούδα ήταν πολύ σημαντικός και κάθε άλλο παρά κατακριτέος. Ο Ιούδας -που το όνομά του κυριολεκτικά σημαίνει «δοξασμένος»- ήταν αυτός που βοήθησε τον Ιησού να ολοκληρώσει το έργο του. Αναφέρεται ότι επρόκειτο για έναν από τους πλέον αγαπημένους μαθητές του Ιησού και ίσως ο μόνος που μπορούσε να καταλάβει σε όλο της το βάθος τη Διδασκαλία. Ήταν επίσης ο μόνος που κατείχε την εσωτερική δύναμη να αναλάβει το δύσκολο έργο της προδοσίας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αυτό θα τον καταδίκαζε αιώνια.

   Το έργο του Ιησού ήταν προσχεδιασμένο να ολοκληρωθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο: να προδωθεί και να θανατωθεί, για να μπορέσει να αναστηθεί. Ποιος όμως να τον πρόδιδε και με ποιά κατηγορία; Ποιος άλλος θα μπορούσε ν’ αναλάβει αυτό το έργο παρά ένας από τους κοντινότερους μαθητές του; Και ποιος απ’ αυτούς θα δεχόταν ένα τόσο βαρύ φορτίο όσο αυτό της προδοσίας;

   Η σημασία της πράξης του Ιούδα είναι οπωσδήποτε μια δύσκολη έννοια. Το όνομα του Ιούδα έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη μέγιστης σοβαρότητας λέξη «προδοσία». Είναι εκείνος που δεν κατάλαβε, που λύγισε, που δεν ενδιαφέρθηκε, που παρέμεινε δέσμιος της ύλης και που τελικά «έκανε σοβαρό και ασυγχώρητο λάθος». Ήταν όμως πράγματι λάθος;

   Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η διατύπωση που επιλέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης για να αφηγηθεί την στιγμή στο Μυστικό Δείπνο όπου ο Ιησούς καταδεικνύει το ποιος από τους μαθητές θα τον προδώσει:

«Κύριε, ποιος είναι; Ο Ιησούς αποκρίνεται: Είναι εκείνος, στον οποίο εγώ, αφού βουτήξω [στο πιάτο] το κομματάκι τού ψωμιού, θα [το] δώσω. Και αφού βούτηξε το κομματάκι τού ψωμιού [στο πιάτο], το δίνει στον Ιούδα τού Σίμωνα, τον Ισκαριώτη. Και ύστερα από το κομματάκι τού ψωμιού, τότε μπήκε μέσα σ’ εκείνον ο σατανάς. Του λέει, λοιπόν, ο Ιησούς: Ό,τι κάνεις, κάν’ [το], το ταχύτερο» Κατά Ιωάννη 13:25-27.

   Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι σαφής: ο Ιούδας πήγε να προδώσει τον Ιησού αφ’ ότου ο Ιησούς του έδωσε το κομμάτι ψωμί μαζί με την «εντολή» ότι είναι να κάνει να το κάνει γρήγορα. Η διατύπωση είναι τέτοια, που δεν αφήνει περιθώρια ισχυρισμού ότι η προδοσία ήταν επιλογή του Ιούδα. Αντιθέτως, ήταν επιλογή του σατανά και του ίδιου Ιησού, που φαίνεται λες και απευθύνεται στον σατανά -όχι στον Ιούδα- όταν του λέει να κάνει αυτό που είναι να κάνει. Απ’ αυτή την αφήγηση, είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιούδας ήταν ένα απλό και άβουλο πιόνι…

   Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε σωστά τον ρόλο του Ιούδα, θα πρέπει πρώτα να ερευνήσουμε την πράξη του και τα όσα αυτή προκάλεσε απαλλαγμένοι από τα όποια  συναισθήματα μας προκαλεί. Η οργή, ο πόνος, η θλίψη, είναι δικαιολογημένα συναισθήματα, που όμως θολώνουν τη κρίση. Παρακολουθώντας την ιστορία του Ιησού από την προδοσία του Ιούδα και μετά, βλέπουμε μια σειρά γεγονότων υψίστης σημασίας, με αποκορύφωμα φυσικά τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. Προτού όμως φτάσουμε εκεί, τα μηνύματα είναι πολλά και σημαντικά, μα φαίνεται να ωχριούν μπροστά στο συναίσθημα της θλιμμένης οργής που προκαλεί η πράξη της προδοσίας.

   Καθώς ο Ιησούς οδηγείται στους κατήγορούς του, οι μαθητές τρομαγμένοι διασκορπίζονται και πάνε να κρυφτούν (Κατά Ματθαίο 26:56). Φαίνεται λες και η αγάπη τους για τον Δάσκαλό τους ήταν επιφανειακή. Ο Πέτρος, που τόσο ένθερμα νωρίτερα είχε διακηρύξει την μέχρι θανάτου αγάπη και πίστη του στον Δάσκαλό του [2], τώρα δειλιάζει και τον αρνείται με την ίδια θέρμη [3]. Ο Ιησούς λοιπόν στέκει ολομόναχος αυτές τις ώρες, αντί να έχει την υποστήριξη των τόσων ανθρώπων που βοήθησε και που του ορκίζονταν την απεριόριστη αγάπη και πίστη τους. Ολόκληρη η πόλη ενώνεται και ζητά την καταδίκη του, λυτρώνοντας ταυτόχρονα τον εγκληματία Βαραβά. Η Ανθρωπότητα επέλεξε, δείχνοντας το πραγματικό της πρόσωπο.

   Φαίνεται λοιπόν ότι η προδοσία του Ιούδα ήταν η πράξη που πυροδότησε μια αλληλουχία από προδοσίες. Ο ίδιος ο Ιούδας δεν είναι παρά ένα πιόνι της ιστορίας τοποθετημένο στη πιο στρατηγική θέση: αυτή που θ’ αποκαλύψει τις πραγματικές μας προθέσεις, δοκιμάζοντας την ειλικρίνεια των όρκων και υποσχέσεών μας. Είναι εκείνος που έδωσε την ευκαιρία σε όλους να αποδείξουν την πίστη τους, μα όλοι απέτυχαν. Και, σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ο Ιούδας ήταν ο μοναδικός που ανέλαβε αργότερα την ευθύνη των πράξεών του, επιβάλλοντας μόνος του στον εαυτό του την έσχατη ποινή: τον -χωρίς ελπίδα Ανάστασης- θάνατο.

   Εάν σκεφτούμε την ιστορία χωρίς τον Ιούδα και την προδοσία του, που θα καταλήξουμε; Ολόκληρη η διδαχή στηρίζεται στο θάνατο και την Ανάσταση. Χωρίς τον Ιούδα δεν υπάρχει θάνατος, αλλά δεν υπάρχει και Ανάσταση.

   Όσο για τον Ιησού, στέκει μόνος διότι δεν γίνεται να μην είναι μόνος αυτές τις ώρες. Η εσωτερική πάλη είναι μοναχική και κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει.

Το παράδοξο των τριάντα αργυρίων

«Τότε πήγε ένας από τους δώδεκα προς τους αρχιερείς, ο λεγόμενος Ιούδας Ισκαριώτης και είπε: ‘Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας τον παραδώσω;’ Εκείνοι του ζύγισαν τριάντα αργύρια» Κατά Ματθαίο 26:14-15. Επίσης: Κατά Μάρκο 14:10-11, Κατά Λουκά 22:3-6.

   Η αναφορά αριθμών στη Βίβλο δεν είναι ποτέ τυχαία, όπως έχει ήδη ειπωθεί σε προηγούμενα κεφάλαια. Εδώ αναφέρεται ότι ο Ιούδας προδίδει τον Ιησού για τριάντα αργύρια, τα οποία όμως αργότερα επιστρέφει επειδή έχει τύψεις και αυτοκτονεί (Κατά Ματθαίο 27:4-5). Γιατί τριάντα αργύρια και όχι, για παράδειγμα, είκοσι ή σαράντα; Η εξήγηση δίδεται και πάλι μέσω της αστρολογίας: αυτά τα τριάντα αργύρια δεν είναι παρά οι τριάντα μοίρες ή μέρες που αντιστοιχούν στον οίκο του Σκορπιού μέσα στον ζωδιακό κύκλο.

«Και αφού έριξε τα αργύρια στο ναό, αναχώρησε και πήγε και κρεμάστηκε» Κατά Ματθαίο 27:4-5.

   Είναι και πάλι μια αλληγορία, διότι ο αστερισμός του Σκορπιού είναι αμφιφανής και μετά το πέρασμα του Ήλιου από τον οίκο του, παύει να είναι ορατός στον νυχτερινό ουρανό. Αυτό συμβαίνει αφ’ ότου συμπληρωθούν οι τριάντα αστρολογικές μοίρες που του αντιστοιχούν.

   Όσο για την δραματική σκηνή του Ιούδα να «πετά τα τριάντα αργύρια στο Ναό», ας θυμηθούμε την αλληγορική σημασία του Ναού της Ιερουσαλήμ ως το σύνολο του Ζωδιακού Κύκλου με τον Ήλιο στο κέντρο του (Βλ. κεφάλαιο «Η Αστρολογία στον Ιουδαϊσμό»). Έχοντας αυτή τη σημασία υπ’ όψη, ο Ιούδας που πετά τα τριάντα αργύρια μέσα στο Ναό, είναι μια πολύ όμορφη θεατρική αναπαράσταση του Σκορπιού που εξαφανίζεται από τον νυχτερινό ουρανό όταν ο Ήλιος βγαίνει από τον Οίκο του.

   Κοιτώντας το ουράνιο στερέωμα, οι αστερισμοί που βρίσκονται γύρω από τον Σκορπιό αφηγούνται ένα ακόμα απόσπασμα της Καινής Διαθήκης: Στα Ευαγγέλια αναφέρεται ότι ο Ιησούς απέστειλε εβδομήντα δύο μαθητές του να διδάξουν και να θεραπεύουν ασθένειες στους ανθρώπους των γύρω πόλεων. Πράγματι, οι μαθητές πήγαν και έκαναν όπως τους ζήτησε. Γυρνώντας, ήταν ενθουσιασμένοι από την επιτυχία τους και ο Ιησούς τους είπε τα εξής λόγια: 

«Δέστε, σας δίνω εξουσία στο να πατάτε επάνω σε φίδια και σκορπιούς, κι επάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού• και τίποτε δεν θα σας βλάψει. Όμως γι’ αυτό να μη χαίρετε, επειδή τα πνεύματα σας υποτάσσονται, αλλά να χαίρετε επειδή τα ονόματά σας έχουν εγγραφεί στους ουρανούς» (Κατά Λουκά 10:19-20).

   Αναφορά στους σκορπιούς ως εχθρούς, έμμεσα ή άμεσα, συναντάμε συχνά στη Παλαιά και Καινή διαθήκη. Η αναφορά όμως των φιδιών ως εχθρούς είναι παράδοξη, μιας και αλλού ο Ιησούς συμβουλεύει τους μαθητές τους να είναι «φρόνιμοι σαν τα φίδια» (Κατά Ματθαίο 10:16). Γιατί λοιπόν αυτή η αντίφαση; Γι’ άλλη μια φορά, η απάντηση βρίσκεται στ’ αστέρια τ’ ουρανού: Πάνω από τον αστερισμό του Σκορπιού βρίσκεται ο αστερισμός του Οφιούχου, που αναπαρίσταται ως ένας άνδρας να κρατά ένα ιδιαίτερα μεγάλο φίδι. Οι αρχαίοι Έλληνες συνέδεαν αυτόν τον αστερισμό με τον ημίθεο της Φαρμακευτικής Ασκληπιό, γιό του ηλιακού Θεού Απόλλωνα και της θνητής Κορωνίδας, που -όπως αναφέρεται- μπορούσε μέχρι και νεκρούς να αναστήσει. Η ομοιότητά του με τον Ιησού είναι αρκετά φανερή ώστε να μην χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Ο Οφιούχος λοιπόν εμφανίζεται σα να πατά πάνω στον αστερισμό του Σκορπιού και όσο για το φίδι γύρω του, φαίνεται λες και το έχει ημερεύσει. Ιδού λοιπόν η υπόταξη των φιδιών και των σκορπιών.

   Επίσης, ακριβώς πάνω από τον αστερισμό του Οφιούχου είναι ο αστερισμός του Ηρακλή. Ο αστερισμός αυτός απεικονίζει τον μυθικό ήρωα να παλεύει με φίδια. Όπως αναφέρθηκε και σε προηγούμενα κεφάλαια, οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή συνδέονται με την πορεία του Ήλιου στους ζωδιακούς Οίκους και σχετίζονται άμεσα με τα εσωτερικά μηνύματα της αστρολογίας. Συνεπώς, ο ημίθεος Ηρακλής ταυτίζεται με τον Χριστό, όπως άλλωστε συνέβη κατά τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού.

   Γιατί όμως αυτή η αναφορά των ‘εβδομήντα δύο’ μαθητών; Όπως ήδη ειπώθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο, ένα αστρολογικό έτος ορίζεται από τον αστερισμό στον οποίο βρίσκεται ο Ήλιος κατά την Εαρινή Ισημερία. Κάθε ζώδιο κατέχει κατά προσέγγιση 30 μοίρες στον Ζωδιακό κύκλο και ο Ήλιος αλλάζει μοίρα κάθε περίπου 72 χρόνια. Επομένως, ένα αστρολογικό έτος διαρκεί περίπου 2.160 χρόνια (30 μοίρες x 72 χρόνια ανά μοίρα) και ένα Μέγα Έτος 25.920 χρόνια (2.160 χρόνια ανά ζώδιο x 12 ζώδια). Οι εβδομήντα δύο μαθητές που απέστειλε ο Ιησούς λοιπόν, ίσως είναι αναφορά στα 72 χρόνια που αντιστοιχούν σε κάθε μοίρα του κάθε ζωδίου.

   Όμως, η σημασία του αριθμού 72 μπορεί να πάει και ακόμα βαθύτερα. Σύμφωνα με το εβραϊκό μυστικιστικό σύστημα, την Καμπάλα, 72 είναι τα ιερά ονόματα του Θεού, που προέρχονται από το ιερότερο όνομα όλων, το ‘Τετραγράμματον’. Τα 72 αυτά ονόματα, είναι όλα τριών γραμμάτων και προκύπτουν από ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο μαθηματικό σύστημα που ακολουθεί ο εβραϊκός μυστικισμός, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα -και όχι τυχαία επιλεγμένα- εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης.

   Το Καμπαλιστικό σύστημα είναι ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο σύστημα που αγαπά τα μαθηματικά και τις ατελείωτες συνδέσεις πολλών πραγμάτων και εννοιών μεταξύ τους. Έτσι, καθ’ ένα απ’ αυτά τα 72 ιερά ονόματα, σχετίζονται με κάποιον πλανήτη, στοιχείο της Φύσης και -φυσικά- ζώδιο. Με ακόμα βαθύτερη ανάλυση, κάθ’ ένα όνομα συμβολίζει ιερά πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης και αριθμολογικά συνδέεται με συνώνυμες εβραϊκές λέξεις που βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση του κάθε ονόματος.

   Επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο, οι Άγγελοι που κατέχουν τις εννέα Θείες Χορωδίες του Δέντρου της Ζωής, οι αναφερόμενοι και ως «Φύλακες Άγγελοι», είναι συνολικά 72 στον αριθμό και καθ’ ένας τους κατέχει από ένα από τα ιερά ονόματα.

   Έχοντας όλ’ αυτά υπ’ όψη, πάντα σύμφωνα με τις διδαχές της Καμπάλα, δεν είναι δύσκολο να συνδέσουμε τους 72 μαθητές με τους 72 Φύλακες Αγγέλους που φέρουν τα 72 ονόματα του Θεού. Άλλωστε, «Άγγελος» σημαίνει «αγγελιοφόρος» και όλοι οι μαθητές του Ιησού που κήρυξαν τις διδαχές του είναι αναμφίβολα αγγελιοφόροι.         

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] «Ο ΔΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ ΟΧΛΟΣ ΕΣΤΡΩΣΑΝ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΕΑΥΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΑΛΛΟΙ ΔΕ ΕΚΟΠΤΟΝ ΚΛΑΔΟΥΣ ΑΠΟ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΡΩΝΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΟΙ ΔΕ ΟΧΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΕΣ ΕΚΡΑΖΟΝ ΛΕΓΟΝΤΕΣ ΩΣΑΝΝΑ ΤΩ ΥΙΩ ΔΑΒΙΔ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ ΩΣΑΝΝΑ ΕΝ ΤΟΙΣ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΟΤΕ ΕΙΣΗΛΘΕΝ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΣΕΙΣΘΗ ΠΑΣΑ Η ΠΟΛΙΣ ΛΕΓΟΥΣΑ ΤΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΣ ΟΙ ΔΕ ΟΧΛΟΙ ΕΛΕΓΟΝ ΟΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΗΣΟΥΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ Ο ΑΠΟ ΝΑΖΑΡΕΤ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ», δηλαδή: «Και το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους έστρωσαν τα δικά τους ρούχα στην οδό, ενώ άλλοι έκοβαν κλαδιά από τα δέντρα και τα έστρωναν στην οδό. Και τα πλήθη που προπορεύονταν από αυτόν και αυτά που τον ακολουθούσαν φώναζαν λέγοντας: ‘’Ωσαννά στο γιο του Δαβίδ. Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου. Ωσαννά στους ύψιστους ουρανούς’’. Και όταν αυτός εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, σείστηκε όλη η πόλη λέγοντας: ‘’Ποιος είναι αυτός;’’ Και τα πλήθη έλεγαν: ‘’Αυτός είναι ο προφήτης Ιησούς που κατάγεται από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας’’» Κατά Ματθαίο 21:8-11.

[2] «ΛΕΓΕΙ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΓΕΙΝΗ ΧΡΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΘΑΝΩ ΜΕΤΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΕ ΑΠΑΡΝΗΘΗ», δηλαδή: «Του λέει ο Πέτρος: ‘’Κι αν χρειαστεί μαζί σου να πεθάνω, δε θα σε απαρνηθώ’’» Κατά Ματθαίο 26:35.

[3] «Ο ΔΕ ΠΕΤΡΟΣ ΕΚΑΘΗΤΟ ΕΞΩ ΕΝ ΤΗ ΑΥΛΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΗΛΘΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΜΙΑ ΔΟΥΛΗ ΛΕΓΟΥΣΑ ΚΑΙ ΣΥ ΗΣΟ ΜΕΤΑ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΓΑΛΙΛΑΙΟΥ Ο ΔΕ ΗΡΝΗΘΗ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΠΑΝΤΩΝ ΛΕΓΩΝ ΔΕΝ ΕΞΕΥΡΩ ΤΙ ΛΕΓΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΕ ΕΞΗΛΘΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΥΛΩΝΑ ΕΙΔΕΝ ΑΥΤΟΝ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΟΥΤΟΣ ΗΤΟ ΜΕΤΑ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΗΡΝΗΘΗ ΜΕΘ ΟΡΚΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΜΕΤ ΟΛΙΓΟΝ ΔΕ ΠΡΟΣΕΛΘΟΝΤΕΣ ΟΙ ΕΣΤΩΤΕΣ ΕΙΠΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟΝ ΑΛΗΘΩΣ ΚΑΙ ΣΥ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΕΙΣΑΙ ΔΙΟΤΙ Η ΛΑΛΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΚΑΜΝΕΙ ΦΑΝΕΡΟΝ ΤΟΤΕ ΗΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΗ ΚΑΙ ΝΑ ΟΜΝΥΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΑΙ ΕΥΘΥΣ ΕΦΩΝΑΞΕΝ Ο ΑΛΕΚΤΩΡ ΚΑΙ ΕΝΕΘΥΜΗΘΗ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΟΣΤΙΣ ΕΙΧΕΝ ΕΙΠΕΙ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΟΤΙ ΠΡΙΝ ΦΩΝΑΞΗ Ο ΑΛΕΚΤΩΡ ΤΡΙΣ ΘΕΛΕΙΣ ΜΕ ΑΠΑΡΝΗΘΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΘΩΝ ΕΞΩ ΕΚΛΑΥΣΕ ΠΙΚΡΩΣ», δηλαδή: «Και ο Πέτρος καθόταν έξω στην αυλή. Και τον πλησίασε μία μικρή δούλη λέγοντας: ‘’Και εσύ ήσουν μαζί με τον Ιησού το Γαλιλαίο’’. Εκείνος το αρνήθηκε μπροστά σε όλους λέγοντας: ‘’Δεν ξέρω τι λες’’. Και όταν εξήλθε στο προαύλιο, τον είδε μια άλλη και λέει σ’ εκείνους που ήταν εκεί: ‘’Αυτός ήταν μαζί με τον Ιησού το Ναζωραίο’’. Και πάλι αρνήθηκε με όρκο: ‘’Δεν ξέρω τον άνθρωπο’’. Μετά από λίγο, λοιπόν, πλησίασαν εκείνοι που είχαν σταθεί εκεί και είπαν στον Πέτρο: ‘’Αλήθεια, κι εσύ είσαι από αυτούς, γιατί και η λαλιά σου σε φανερώνει’’. Τότε άρχισε να αναθεματίζει και να ορκίζεται: ‘’Δεν ξέρω τον άνθρωπο’’. Και αμέσως ένας πετεινός λάλησε. Και τότε θυμήθηκε ο Πέτρος το λόγο του Ιησού, που του είχε πει: ‘’Πριν ο πετεινός λαλήσει, τρεις φορές θα με απαρνηθείς’’. Και αφού βγήκε έξω, έκλαψε πικρά» Κατά Ματθαίο 26:69-75.