«…Εγώ Είμαι η Μητέρα,
Εγώ Είμαι ο Υιός,
Εγώ Είμαι ο Πατέρας,
Εγώ Είμαι και η ύλη…»
Όταν ο Ήλιος μπαίνει στον Οίκο του αστερισμού της Παρθένου, εγκαινιάζεται η εποχή του τρύγου και του θερισμού. Ολόκληρη η Φύση ξεσπά σε πλήθος καρπών προσφέροντας τροφή για όλα τα πλάσματά της. Οι άνθρωποι είναι πάντα ιδιαίτερα χαρούμενοι αυτή την εποχή, διότι επιτέλους ήρθε η ώρα να συλλέξουν τους καρπούς για τους οποίους μόχθησαν τόσους μήνες. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σε όλες τις αρχαίες θρησκείες ο αστερισμός της Παρθένου, που απεικονίζεται ως μια νεαρή κοπέλα που κρατά στα χέρια της στάχια, σχετίζονταν με τις Θεές-Μητέρες που «θρέφουν τους ανθρώπους» και ήταν μεγάλο το πλήθος των αρχαίων εορτών αυτή την εποχή που σχετίζονταν με τον τρύγο, τον θερισμό και φυσικά τη «Μητέρα Θεά» Φύση.
Αυτή την εποχή ο Ήλιος εξακολουθεί να είναι δυνατός και λαμπερός. Ταυτόχρονα, αυτή την εποχή η Σελήνη λάμπει περισσότερο από κάθε άλλη εποχή και φαίνεται σα να είναι μεγαλύτερη απ’ ότι τους άλλους μήνες. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η φημισμένη Αυγουστιάτικη πανσέληνος. Εξ’ αιτίας λοιπόν αυτής της εξαιρετικής λαμπρότητας του φεγγαριού αυτή την εποχή, οι αρχαιότερες Θεές-Μητέρες πάντα συνδέονταν και με τη Σελήνη.
Η Παρθένος είναι το έκτο κατά σειρά ζώδιο του ζωδιακού κύκλου. Ο αριθμός έξι συνδέεται με τις προσφερόμενες ζωοφόρες δυνάμεις και είναι η υψηλότερη εκδήλωση του αριθμού τρία (δύο φορές το τρία). Είναι ο αριθμός της ομορφιάς, της γοητείας και της χάρης, και θεωρείται τόσο μητρικός όσο και πατρικός αριθμός, διότι δεν είναι μονάχα η μητέρα που προσφέρει, αλλά και ο πατέρας. Κατ’ επέκταση, ο αριθμός έξι είναι αριθμός και της πρόνοιας.
Η Παρθένος λοιπόν είναι αυτή που εξευγενίζει τον εαυτό και τον βοηθά να μορφοποιήσει την ύλη και τις υλικές ανάγκες έτσι ώστε να μπορεί να δεχτεί και ανώτερες ενέργειες -την ίδια την συνειδητότητα του Χριστού στη περίπτωση της Καινής Διαθήκης. Όπως είναι γνωστό, κανείς δεν γίνεται σοφός από τη μια στιγμή στην άλλη ούτε η φώτιση έρχεται μέσα σε μια μέρα. Απαιτείται πολύ και σκληρή εργασία, τέτοια ώστε να προετοιμάζει σιγά-σιγά τον νου και την ύλη για τις ανώτερες γνώσεις και αισθήσεις. Στον εσωτερισμό και τον μυστικισμό συχνά αναφέρεται η ολοκλήρωση «κύκλων» μύησης, ο αριθμός των οποίων διαφέρει από αδελφότητα σε αδελφότητα. Η Παρθένος σηματοδοτεί την ολοκλήρωση ενός κύκλου μύησης και την έναρξη ενός νέου.
Το εσωτερικό μήνυμα της Παρθένου επομένως, είναι η ανιδιοτελής αγάπη και η προσωπική θυσία για την αύξηση των άλλων. Όπως κάθε μητέρα δεν θα δίσταζε εάν χρειαζόταν να προσφέρει τη ζωή της για να ζήσει το παιδί της, έτσι και η εποχή της Παρθένου σημαίνει την εκούσια θυσία για το καλό του κόσμου.
«Τότε, θα δώσει βροχή για τον σπόρο σου, που θα έσπερνες στο χωράφι• και ψωμί τού γεννήματος της γης, που θα είναι παχύ και άφθονο• κατά την ημέρα εκείνη τα κτήνη σου θα βόσκονται σε ευρύχωρα βοσκοτόπια. Και τα βόδια, και τα νεαρά γαϊδούρια σου, που εργάζονται τη γη, θα τρώνε καθαρό άχυρο λικμισμένο με το φτυάρι και το ανεμιστήρι. Και θα είναι επάνω σε κάθε ψηλό βουνό, κι επάνω σε κάθε ψηλό λόφο, ποτάμια και ρεύματα νερών, κατά την ημέρα τής μεγάλης σφαγής, όταν καταπέφτουν οι πύργοι. Και το φως τού φεγγαριού θα είναι σαν το φως τού ήλιου, και το φως τού ήλιου θα είναι επταπλάσιο, σαν το φως επτά ημερών, κατά την ημέρα [κατά την οποία] ο Κύριος επιδένει το σύντριμμα του λαού του, και θεραπεύει την πληγή τού τραυματισμού τους» Ησαΐας 30:23-26.
Είναι αυτή η εποχή που βλέπουμε τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ, στην οποία τον έχουν υποδεχτεί με μεγάλη χαρά και δόξα. Οι άνθρωποι αφήνουν τα ρούχα τους και δεμάτια στάχυα μπροστά από το πέρασμά του, κίνηση που παραπέμπει στην έναρξη του θερισμού. Ο ίδιος ο Ιησούς το γνωρίζει ότι στην Ιερουσαλήμ θα θυσιαστεί, αλλά παρ’ όλ’ αυτά πηγαίνει σε αυτήν εκούσια, για το καλό του Ανθρώπου, διότι η ευαισθησία και προσφορά της Παρθένου δεν περιορίζεται στη θηλυκή φύση. Γι’ αυτό άλλωστε την εποχή αυτή εμφανίζονται εορτές των αρχαίων θρησκειών που σχετίζονται και με την θυσία αρένων Θεών για το καλό της ανθρωπότητας. Ομοίως και ο Ιησούς πορεύεται συνειδητά προς την θυσία. Αυτό το γεγονός και μήνυμα είναι αρκετά σημαντικό από μόνο του, τόσο που να μην χρειάζεται τίποτε άλλο ν’ αναφερθεί γι’ αυτή την εποχή, πέραν της εκούσιας πορείας του Ιησού προς τον θάνατο.
Ο Γάμος στην Κανά
Το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο παρουσιάζει πολλές ιδιαιτερότητες και διαφοροποιήσεις από τα άλλα τρία Ευαγγέλια στην εξιστόρηση του έργου του Ιησού. Μια από αυτές τις διαφοροποιήσεις η εξιστόρηση του γάμου στη Κανά, που εμφανίζεται μονάχα σε αυτό το Ευαγγέλιο και παρουσιάζεται ως το γεγονός στο οποίο έπραξε το πρώτο θαύμα του ο Ιησούς (Κατά Ιωάννη 2:1-5). Στην εξιστόρηση λοιπόν αυτού του γεγονότος εμφανίζεται μια παράδοξη συνομιλία του Ιησού με την μητέρα του:
«Και την ημέρα την τρίτη, έγινε γάμος στην Κανά της Γαλιλαίας, και η μητέρα του Ιησού ήταν εκεί. Προσκάλεσαν τότε και τον Ιησού και τους μαθητές του στο γάμο. Και επειδή στερήθηκαν το κρασί, λέει η μητέρα του Ιησού προς αυτόν: ‘Κρασί δεν έχουν’. Και ο Ιησούς λέει σ’ αυτήν: ‘Τι σχέση έχουμε εγώ κι εσύ γυναίκα; Ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα μου’. Η μητέρα του λέει στους διακόνους: ‘Ό,τι σας λέει κάντε’» Κατά Ιωάννη 2:11.
Γιατί άραγε απευθύνεται ο Ιησούς στην μητέρα του με αυτό τον απότομο τρόπο; Τι άραγε εννοεί λέγοντάς της: «δεν έχει έρθει η ώρα μου»; Ας μη ξεχνάμε ότι, για το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, ο Ιησούς δεν έχει ακόμα επιδείξει τις θαυματουργικές του ικανότητες. Συνεπώς, για ποιόν λόγο η μητέρα του να τον ενημερώσει ότι δεν έχουν κρασί λες και μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό και -ακόμα πιο παράδοξο- γιατί μετά απ’ αυτή τη παράξενη απάντηση του Ιησού, η μητέρα του απευθύνεται στους διακόνους λέγοντάς τους να κάνουν ότι τους πει; Παρόλο που φαινομενικά αυτός ο διάλογος μοιάζει να μη βγάζει νόημα, εάν τον προσεγγίσουμε μέσω της εσωτερικής αστρολογίας το μήνυμα είναι ξεκάθαρο:
Το ζώδιο της Παρθένου, όπως ήδη ειπώθηκε, συμβολίζει τη θυσία. Το κρασί συμβολίζει πάντα το αίμα της θυσίας, όπως είναι γνωστό από τις αρχαιότερες ακόμα θρησκείες (εξ’ ου και το κρασί της Θείας Κοινωνίας, με το οποίο θ’ ασχοληθούμε σε επόμενο κεφάλαιο [1]), κατ’ επέκταση το αίμα του Ιησού που προσέφερε για τους ανθρώπους. Η Παρθένος λοιπόν πλησιάζει τον Ιησού και του ζητά κρασί, έμμεσα δηλαδή τη θυσία και το αίμα του. Ο Ιησούς όμως δεν έχει ακόμα καν ξεκινήσει την διδασκαλία του, κι επομένως είναι πολύ μακριά από την ώρα της θυσίας. Δικαιολογημένα λοιπόν της απαντά ότι «δεν είναι ακόμα η ώρα». Είναι ακόμα νωρίς, πολύ νωρίς για να θυσιαστεί. Θα πρέπει πρώτα να διδάξει και να ολοκληρώσει το έργο της διδαχής του. Η Παρθένος τότε, καταλαβαίνοντας τι της είπε ο Ιησούς, απευθύνεται στους διακόνους, δηλαδή στους υπηρέτες (που αργότερα ο όρος «διάκονος» έλαβε το νόημα «υπηρέτης του Θεού» εννοώντας όλους όσους διδάσκουν τον Θείο Λόγο) συμβουλεύοντάς τους να κάνουν ότι ο Ιησούς τους πει, ώστε να ολοκληρωθεί το έργο της διδαχής του, της διακονίας του δηλαδή, για να έρθει και η ώρα της θυσίας που θα είναι το επιστέγασμα της διδαχής του.
Συνεχίζοντας στην εξιστόρηση διαβάζουμε ότι ο Ιησούς τελικά μετατρέπει το νερό σε κρασί. Αυτή δεν είναι παρά άλλη μια αλληγορική σύνοψη της πορείας του ανθρώπου προς την φώτιση: ξεκίνησε με τη βάπτιση, δηλαδή με το νερό του Υδροχόου, για να φτάσει στη τελική θυσία προσφέροντας το αίμα του. Αυτή όμως η τελική θυσία είναι το σπουδαιότερο μέρος όλης της πορείας. Γι’ αυτό ο αρχιτρίκλινος λέει στον Ιησού:
«Κάθε άνθρωπος βάζει πρώτα το καλό κρασί, και αφού πιούν πολύ, τότε το κατώτερο• εσύ φύλαξες το καλό κρασί μέχρι τώρα» Κατά Ιωάννη 2:10.
Το θαύμα λοιπόν της μετατροπής του νερού σε κρασί, είναι απλά μια όμορφη αλληγορία που στοχεύει στο να συνοψίσει την πορεία του Ιησού.
15 Αυγούστου – Η Κοίμηση της Θεοτόκου
Η 15η Αυγούστου έχει οριστεί ως ημέρα εορτής της κοίμησης της Παναγίας. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες Χριστιανικές εορτές, που συχνά αναφέρεται και ως «μικρό Πάσχα» ή «δεύτερο Πάσχα».
Ο λόγος που ορίστηκε αυτή η μέρα και όχι κάποια άλλη, δεν εμφανίζεται πουθενά, ούτε στις Γραφές ούτε στην ιστορία. Γι’ άλλη μια φορά θα πρέπει να στρέψουμε τα μάτια μας στον ουρανό για να αναζητήσουμε την δικαιολογία της επιλογής αυτής της ημερομηνίας.
Πράγματι, η εξήγηση βρίσκεται στον ουράνιο θόλο και στις κινήσεις τον αστερισμών. Ο αστερισμός της Παρθένου, που όπως ήδη έχει ειπωθεί συνδέεται με την Παναγία Θεοτόκο, στις 15 Αυγούστου παύει να είναι ορατός στον ουρανό, διότι είναι τότε που ο Ήλιος εισέρχεται στον Οίκο της Παρθένου και με το φως του εμποδίζει τον αστερισμό να φανεί.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι αγιογραφίες με θέμα την Κοίμηση της Θεοτόκου, όπου συνήθως εμφανίζεται πάνω από την ξαπλωμένη Παναγία υπέρλαμπρος ο Χριστός, να ακτινοβολεί με τέτοια λάμψη που αναμφίβολα κυριαρχεί σε όλη τη σκηνή και επισκιάζει την Θεοτόκο. Στα χέρια του φαίνεται να κρατά τη Παναγία σαν μικρό παιδί και η εικόνα πλαισιώνεται από τους δώδεκα Αποστόλους. Είναι πολύ γλαφυρή αυτή η παράσταση και, γνωρίζοντας την είσοδο του Ήλιου-Χριστού στον Οίκο της Παναγίας-Παρθένου, πρόκειται για μια πανέμορφη αναπαράσταση των όσων συμβαίνουν στον ουρανό.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Βλ. κεφάλαιο «Ο Ζυγός».
Leave a Reply