Το Μονοπάτι του Σοφού

Βαδίζουμε σ’ ένα μονοπάτι χιλιοπατημένο από άλλους, που μας το χάραξαν. Πλατύ ξεκινά το μονοπάτι και όσο πάει στενεύει, διότι είναι λιγότερο πατημένο.

Κάποιοι στην πορεία κουράστηκαν, και σταμάτησαν στην άκρη.

Άλλοι βαρέθηκαν και αποφάσισαν να ξεφύγουν από το μονοπάτι, χαράζοντας άλλους δρόμους, άγνωστους σε εμάς.

Άλλοι πάλι τρόμαξαν ίσως, και αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω.

Κάποιοι όμως κατάφεραν και έφτασαν στον προορισμό τους. Αυτοί είναι οι σοφοί.

Εμείς, που θα φτάσουμε;

Πόσο μακριά τελικά θα πάμε;

Θα φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας;

Που-και-που κουραζόμαστε και κάνουμε στην άκρη, καθόμαστε, ξαποσταίνουμε και ζυγιάζουμε το εάν θα συνεχίσουμε ή όχι.

Άλλες φορές βαριόμαστε και περιπλανιόμαστε άσκοπα στα γύρω μέρη.

Μερικές φορές χανόμαστε, χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Άραγε θα το ξαναβρούμε το μονοπάτι;

Άλλες πάλι φορές τρομάζουμε ή λιποψυχούμε και πισωπατούμε. Άραγε, θα το βάλουμε στα πόδια ως λιποτάχτες ή θα ξαναβαδίσουμε προς τα εμπρός;

Αναρωτιόμαστε πως θα το καταλάβουμε όταν θα έχουμε φτάσει στον προορισμό μας. Κανείς που έφτασε δεν γύρισε πίσω να μας πει πως είναι.

Καμιά φορά συναντούμε άλλους που προπορεύονται και νομίζουμε ότι αυτοί έφτασαν.

Πως μπορούμε όμως να το ξέρουμε, αφού δεν ξέρουμε το πώς είναι εκεί που πηγαίνουμε;

Άλλοι πάλι που βρίσκονται πιο πίσω από εμάς, μας κοιτούν και σκέφτονται ότι εμείς φτάσαμε. Κι άντε να τους πείσεις ότι δεν είναι έτσι. Ότι κι εμείς ακόμα πορευόμαστε και δεν ξέρουμε που πάμε. Δεν μας πιστεύουν, μα μας θαυμάζουν περισσότερο για την ταπεινότητά μας… Αυτήν που δεν κατέχουμε. Πιάνονται από το ρούχο μας και τους σέρνουμε μαζί μας… ο τυφλός οδηγεί τον τυφλό… Που άραγε μπορεί να βγει αυτό…;