ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το Ταξίδι του Ήλιου στα Ευαγγέλια

Από τη στιγμή που υπήρξαμε ως είδος, πλάθουμε Θεούς. Οι πρώτοι μας Θεοί ήταν απλοϊκοί και πρωτόγονοι, όπως εμείς. Καθώς εμείς εξελισσόμασταν, μαζί μας εξελίσσονταν και οι Θεοί μας, πάντοτε εκφράζοντας τη δική μας ιδιοσυγκρασία. Άγριοι εμείς, άγριοι και οι Θεοί μας. Καλλιτέχνες εμείς, καλλιτέχνες και οι Θεοί μας. Σιγά-σιγά, φτάσαμε να είμαστε το πιο πολύπλοκο, ευρηματικό και δυσνόητο είδος επί της Γης. Κάποτε τα πράματα ήταν απλά. Δεν υπήρχε δυσκολία στο να καταλάβουμε τις προθέσεις των Θεών, διότι δεν υπήρχε δυσκολία να καταλάβουμε τις δικές μας προθέσεις. Τελικά, έφτασε ο Θεός να είναι «Άρρητος», δηλαδή αδύνατον να Τον εκφράσουμε και να Τον περιγράψουμε, όπως είναι αδύνατο να εκφράσουμε και να περιγράψουμε εμάς τους ίδιους. Έγινε αόριστος, απεριόριστος και ασύλληπτος, όπως η φαντασία μας και οι ικανότητές μας. Πόσο άραγε διαφορετικοί είμαστε εμείς από «Εκείνον»; Κι έτσι φτάσαμε σε ένα ακόμα μεγάλο ερώτημα: Τι είναι αυτό που διαχωρίζει τον Θεό από τον άνθρωπο;
Από τους μεγάλους φιλοσόφους του παρελθόντος ξεκίνησε η αναζήτηση του λεγόμενου «Θεού Εντός», και συνεχίζεται μέχρι τους ξεχωριστούς πνευματικούς ανθρώπους του σήμερα. Την αναζήτηση αυτού του Θεού Εντός έχουν διδάξει επανειλημμένα οι αρχαίοι μας σοφοί αλλά και οι Μεγάλοι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η έμφυτη όμως ανάγκη του ανθρώπου για έναν «Παντοδύναμο Προστάτη» που βρίσκεται έξω από αυτόν και δρα ανεξάρτητα απ’ αυτόν, δεν μπόρεσε ποτέ να απορριφθεί απόλυτα. Κάπως έτσι λοιπόν διαμορφώθηκε η πανάρχαια φιλοσοφία του Μικρόκοσμου και Μακρόκοσμου, που συνδέονται και αλληλοεξαρτώνται, λειτουργώντας με τον ίδιο τρόπο. «Όπως πάνω, έτσι και κάτω», δηλαδή: «ως εν Ουρανώ και επί της Γης».
Ο Άνθρωπος είδε τις εποχές ν’ αλλάζουν, το Φως να εναλλάσσεται με το σκοτάδι, τους σπόρους να φυτρώνουν, να μεγαλώνουν, να καρπίζουν και τελικά να πεθαίνουν, αφού προηγουμένως όμως δώσουν χώρο σε νέους βλαστούς για να κάνουν τον ίδιο κύκλο. Είδε όλα τα πλάσματα να γεννιούνται, να γεννούν και να πεθαίνουν. Συνειδητοποίησε τον αέναο κύκλο της ζωής: τη δημιουργία που καταστρέφεται για να ξαναδημιουργηθεί.
Ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό και είδε τον ίδιο κύκλο της ζωής και στα άστρα, και κατάλαβε ότι τίποτε δεν θα συνέβαινε στη Γη πάνω στην οποία ζει, εάν δεν υπήρχε ο Ήλιος.Αργότερα, τον ίδιο κύκλο ένιωσε να συμβαίνει και μέσα του, που από την απειρία και την άγνοια μπορούσε σιγά-σιγά να περάσει στην γνώση, την πείρα και τελικά τη σοφία. Καθώς το σώμα του φθείρονταν, το πνεύμα του διευρύνονταν και «έλαμπε» από τη γνώση και την αντίληψη του κόσμου γύρω του και μέσα του. Ο ψυχισμός του καθρεφτίζει τον κόσμο του -όπως μέσα έτσι και έξω, όπως πάνω έτσι και κάτω- ο Μικρόκοσμος και ο Μακρόκοσμος συναντιούνται στην συνειδητότητά του.
Τόσο θαυμάσια ήταν αυτή η συνειδητοποίηση που δεν μπορούσε ο άνθρωπος να αντισταθεί στο να την αφηγηθεί και να την καταγράψει με ποικιλία τρόπων. Μύθοι, θρύλοι, τελετουργικά δρώμενα, συμβολισμοί, αλληγορίες, φιλοσοφίες και θρησκευτικές πεποιθήσεις υπηρετούν την αφήγηση του κύκλου της ζωής και την εσωτερική πορεία από την άγνοια στη σοφία, που τελικά γίνεται η «Πύλη στην Αθανασία».
Η Γη, ο Ήλιος, η Σελήνη και τ’ αστέρια συναντούν τις εποχές, τις εργασίες του ανθρώπου, τις επιστήμες, τη φιλοσοφία και το θρησκευτικό συναίσθημα, σε μια χιλιοειπωμένη ιστορία-Ύμνο στη Ζωή, τόσο την υλική όσο και την πνευματική, συνθέτοντας την -αναμφίβολα- «ομορφότερη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ»!