Ζεστή Σοκολάτα

Ενας αιωνόβιος πλάτανος δέσποζε στήν είσοδο τού πλατώματος καί από τήν ρίζα του ανάβλυζε μία πηγή. Τριγύρω, καί μέχρι τά ριζά τών ελατοπλαγιών πού έζωναν τό μικρό οροπέδιο, αμέτρητα κρινάκια τού βουνού έστρωναν χαλί.
Πλυθήκαμε, ήπιαμε νερό καί δειπνήσαμε στά γρήγορα, όσο ακόμα είχε φώς, μέ ψωμί, ελιές καί ξερικές ντομάτες. Τήν σιωπή τού βουνού, τήν έντυσε γρήγορα τό σκοτάδι καί η αναπνοή τού βραδινού ανέμου πού κατέβαινε από τίς κορφές. Η νύχτα αφέγγαρη, έλαμπε μέσ΄τήν αστροφεγγιά της.

Ο γέροντας, σηκώθηκε ήσυχα, πλησίασε τό αιωνόβιο δέντρο, έκανε τό σημείο τής πίστης του, γονάτισε στό ένα πόδι, ακούμπησε τό αριστερό χέρι στόν κορμό τού δέντρου καί στό δεξί, τό ακουμπισμένο στό γόνατο, απόστασε τό σεβάσμιο κεφάλι. Παρατηρούσα ακίνητος τόν γονατισμένο ίσκιο. Οσο πιό προσεκτικά τόν κοιτούσα τόσο περισσότερο νόμιζα ότι τόν έχανα. Μού φαινόταν ότι γινόταν ένα μέ τό δέντρο, ένα μέ τήν γή πού γονατούσε…
Κάποια στιγμή σηκώθηκε καί βάδισε πρός τήν μέση τής λάκκας. Ελυσε τόν κότσο καί τά λευκά μαλλιά του, σάν κύμα τού σκέπασαν τούς ώμους. Μού έκανε νόημα νά πλησιάσω. Αμίλητος, ύψωσε τό βλέμμα καί τά χέρια σέ επίκληση πρός τόν έναστρο ουρανό. Σηκώθηκα καί πήγα καί στάθηκα απέναντί του νά αντικρίζω τό χαραγμένο από τά χρόνια λιπόσαρκο πρόσωπο στήν αποφεγγιά τών αστεριών. Χάθηκε ο χρόνος…

«…δέν είναι δυνατόν, δέν βλέπω καλά, φταίνε οι ώρες πού στέκομαι ακίνητος καί παγωμένος εδώ καί η ταλαιπωρία τής ημέρας…

Αστρα στολίζουν τή μορφή του!

…Είναι δάκρυα, …αστέρευτη σειρά από μαργαριτάρια πού αναβλύζουν από τά μάτια του…!

Καί τά χέρια του, τά απλωμένα στό στερέωμα, …σάν νά συνδέθηκαν τά ακροδάκτυλα μέ τόν ουρανό!

… Πάει πιά η κούραση καί η παγωνιά … νιώθω σάν νά βρίσκομαι σέ ένα ζεστό κουκούλι …στήν κοιλιά τής μάνας μου έτσι πρέπει νάταν!
Ομως, Αυτή μ’ άφησε καί έφυγα καί τώρα πιά δέν είμαι παιδί, περιπλανιέμαι, είμαι τρομαγμένος καί …κλαίω, κλαίω όλο παράπονο, …πού μέ άφησε νά φύγω μακριά Της…»

Κάποια στιγμή, έπεσα στά γόνατα, ακούμπησα τό κεφάλι στά ποτισμένα από τήν δροσιά τής νύχτας κρίνα, ταξιδεψα τά μάτια μου στήν γαλαζωπή αντανάκλαση τήν αστεριών πού τάχε ντυμένα καί …χάθηκα.

…Στούς καιρούς τής άγνοιας, αυτοί οι ηγέτες, διαχειρίστηκαν τήν ανθρώπινη αγωνία μέ ότι είχαν διαθέσιμο. Δηλαδή, τήν πολωμένη καί κοντόφθαλμη λογική, αποτέλεσμα τών αβυσσαλέων συναισθημάτων πού τούς διακατείχαν, μπαζώνοντας όπως – όπως , τά κενά πού τούς δημιουργούσε η άγνοιά τους! Δέν είναι παράλογο λοιπόν πού ο καρπός τής προσπάθειάς τους, ασχέτως προθέσεων, τελικά ήταν η προκατάληψη καί τό σκοτάδι…

Ολα αυτά είχαν γραφτεί ΤΟΤΕ καί υπάρχουν ΑΚΟΜΑ μέσα μας!

Στίς μέρες μας άραγε, μετά από 2.500 χιλιάδες χρόνια προσπάθειας γιά τήν φυσική ερμηνεία τού Κόσμου πού μάς περιβάλλει, τί άλλαξε;

Πέρα απ΄τίς φυσικές καταστροφές αλλά καί τίς συγκρούσεις έξ αιτίας εθνικών, θρησκευτικών ή οικονομικών συμφερόντων σέ διεθνές επίπεδο, καθημερινά, σέ κάθε κοινωνία, εξελίσσεται ένας αμείλικτος εσωτερικός πόλεμος ατομικής επιβίωσης πού τά αποτελέσματά του σπέρνουν τήν καταστροφή σέ άτομα καί τά σπιτικά τους.
Οι κάστες, οι ιδιοτελείς διαχειριστές τών ποικίλων συμφερόντων, τόν υποθάλπουν καί τόν εκμεταλλεύονται. Συστηματικά προβάλλουν, ενισχύουν καί επιβραβεύουν τήν αλαζονεία τών ατόμων – νικητών καί συντηρούν μεταξύ φθοράς καί αφθαρσίας τούς ηττημένους, συντηρώντας δείγματα πρός αποφυγήν, γιά όσο τούς χρειάζονται. Σπάσανε τίς ομάδες σέ άτομα!

Ο κάθε ένας άνθρωπος σήμερα, δοκιμάζεται τρομακτικώτερα, παρά ποτέ, στήν καθημερινότητά του. Σ΄αυτό, συμβάλλει τό κύμα τών έντονων καί αντιφατικών συναισθημάτων πού βιώνει καί η εξ αιτίας τους άναρχη εξωτερίκευση τεμαχίων από πεδία συνειδητής ή ασυνείδητα συσσωρευμένης παλαιάς καί νεότερης γνώσης τά οποία προσβάλλουν τήν λογική του.

ΤΟΤΕ υπήρχαν ομάδες πού βίωναν συλλογικά – καί κατέγραφαν γενετικά – στό καβούκι τους, κάτω από τά εμβλήματά τους, τήν αγωνία τής επιβίωσης, τόν τρόμο καί τήν φρίκη τής σύγκρουσης, τήν απόγνωσή τους ως ηττημένων ή τήν αλαζονεία καί τήν θηριωδία τους, ως νικητών. ΣΗΜΕΡΑ, υπάρχουν τά άτομα πού ανεξάρτητα βιώνουν, επεξεργάζονται καί καταγράφουν εντονότατα αντίστοιχα βιώματα.

Ίσως στίς μέρες μας, τήν λύση θά τήν δώσει η «κρίσιμη μάζα».

Σαφώς καί τό ενεργειακό δυναμικό μίας «τακτοποιημένης» ομάδας 100 ατόμων είναι χαμηλότερο από τό δυναμικό 100 ανεξάρτητων καί συνειδητοποιημένων ατόμων. Καί τά ενεργειακά δυναμικά, είναι αυτά πού χαράζουν τό ολόγραμμα τού συλλογικού αρχετύπου. Είναι αυτά πού προδιαγράφουν τό μέλλον τής ανθρωπότητας, ασχέτως προβλέψεων πού βασίζονται στά δεδομένα, τής όποιας πεπερασμένης λογικής!

Εχουμε ήδη διαβεί τό κατώφλι μίας νέας εποχής! Τό πρόβλημα δέν είναι οι όποιες κάστες καί τά συμφέροντά τους αλλά η πόλωση καί ο διαχωρισμός. Καί η πόλωση δημιουργείται από τήν προκατάληψη καί τό ψεύδος, τά παιδιά τής άγνοιας, τής ανασφάλειας καί τού φόβου.

Άς ζούμε λοιπόν μέ ηρεμία, σύνεση καί πληρότητα τήν καθημερινότητά μας. Κάστρο μας, άς είναι η γνώση καί ασπίδα μας η αγάπη καί ο σεβασμός τών συνανθρώπων μας.

Αντικειμενικά έχουμε βρεθεί στόν σωστό δρόμο.
Οικουμενικά, κατέχουμε τόση γνώση, όση είναι απαραίτητη γιά τήν ορθολογική διαχείριση τού πλανήτη μας καί τών όντων πού φιλοξενεί. Διαθέτουμε στοιχειώδη επίγνωση, τών εσωτερικών μας δυνάμεων καί γι΄αυτό άλλωστε συζητάμε.
Ας προσέλθουμε λοιπόν στό σημείο τού Οραματισμού γιά τόν Κόσμο μας, όπως ακριβώς θά θέλαμε νά είναι, γιατί είναι απαραίτητο νά αλλάξουμε τήν παλαιά εγγραφή!

Είθε, κάποια στιγμή, τό πάζλ τού οικουμενικού ολογράμματος, νά δώσει τήν νέα ισχυρή ενεργειακή αιχμή πού προσδοκούμε καί νά ξεκινήσει η πορεία…