Πρόλογος
Αναρωτιέστε πόσες φορές γεμίζετε με άχρηστες πληροφορίες την ζωή σας; Καλή η γνώση, και συγχαρητήρια για την επιλογή σας στην βαθύτερη κατανόηση του ελληνικού πνεύματος. Αλλά αυτοί οι περίεργοι γραφικοί τύποι με τις χλαμύδες, το πνεύμα και τον αδιαμφισβήτητο πολιτισμό τους, που συχνά τα έκαναν θάλασσα γιατί ήσαν και αυτοί άνθρωποι και όχι υπερ-όντα όπως πολλοί πιστεύουν σήμερα μπερδεύοντας την μυστική γνώση και την μυητική ιδιοτέλεια κάποιας μικρής κάστας ανθρώπων εκείνης της εποχής με τον γενικότερο τρόπο ζωής του καθημερινού “αρχαίου” έλληνα, που μοιάζει αρκετά κατά προσέγγιση με τον σημερινό έλληνα “του φραπόγαλου” (σε άλλα χειρότερος, σε άλλα καλύτερος, αλλά σε γενικές γραμμές ο ίδιος), αυτοί οι τύποι λοιπόν, μίλησαν για κάποια ανώτερα ιδανικά και αγωνίστηκαν υπέρ ελευθερίας ως μέγιστο αγαθό αλλά τελικά ποιός είναι ο Έλλην;
Για εμάς δεν είναι Έλλην ο ανώτερος γενετικά άνθρωπος, ούτε αυτός που ξέρει απέξω αρχαία ελληνική γραμματεία, γιατί τι να τον κάνεις τον Πυθαγόρα και την Τετρακτύς με το Έν του φωτός όταν δεν έχεις κατακτήσει την έννοια του Έλληνα, του ελεύθερα σκεπτόμενου Ανθρώπου (με Α κεφαλαίο), του ανθρώπου που πρώτα θα αγωνιστεί για να ελευθερωθεί από την καθημερινότητα, του ανθρώπου αυτού που θα βοηθήσει και θα σεβαστεί τον διπλανό του ακόμη και αν διαφωνεί γιατί βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι όλοι μας είμαστε καθρέφτες, ο ένας για τον άλλο, όλοι είμαστε ένα. Καλός ο μυητισμός των αρχαίων προγόνων μας, τρομερή η αρχαία τεχνογνωσία αλλά στον σημερινό απλό άνθρωπο που δεν έχει χρόνο για Εμπεδοκλή, που ζεί για να πληρώνει πιστωτικές κάρτες για να σώσει το σπίτι του από την τράπεζα, που αγωνίζεται για τα παιδιά του και την οικογένεια του αυτά τα παραπάνω είναι μπούρδες και δεν βρίσκουν άμεση εφαρμογή στην καθημερινότητά του.
Δυστυχώς δεν έχουν όλοι τον χρόνο να μάθουν για την ελληνική αρχαία φιλοσοφία, μύηση και τεχνολογία, δεν έχουν καν τα λεφτά να αγοράσουν ένα από τα άπειρα βιβλία ελληνοκεντρισμού που κυκλοφορούν εκεί έξω και όταν το προσπαθήσουν “τρώνε πόρτα” γιατί ακούνε πως όποιος δεν είναι τέρας μόρφωσης, δεν μετέχει των ελληνικών μυστηρίων και δεν έχει καθαρό DNA είναι γραικός, σκλάβος και υπόδουλος του χαμηλού πνεύματός του. Κάπου εδώ ο ανθρωπισμός πάει περίπατο και ο Έλλην γίνεται ελιτισμός, μια ελίτ που θέλει να καθοδηγήσει και να επιβάλει στους άλλους τι είναι ελληνικό και τι όχι. Κάπου εκεί ακολουθεί και η αρρωστημένη εκδοχή του τάγματος των Ε, που από μία ομάδα καλύτερων ανθρώπων που νοιάζονται για την εξέλιξη του κόσμου και τις ίσες ευκαιρίες έγιναν μισαλλόδοξοι ελιτιστές, ακροδεξιοί ρατσιστές, μεσσίες του καθημερινού μοιρολάτρη ανενεργού ανθρώπου, εκφραστές της ανελεύθερης υποταγής στο τι είναι ελληνικό και τι όχι. Αρκετά!
Ο ελληνισμός είναι η έκφραση της αδογμάτιστης ελευθερίας και του ανθρωπισμού, είναι κτήμα όλων και όχι μερικών. Παρακάτω θέλουμε να δώσουμε μια γεύση της εφαρμογής της ελευθερίας και του ελληνικού πνεύματος σε όλους όσους θέλουν να προβληματιστούν και να αυτοβελτιωθούν αδογμάτιστα και με τον τρόπο που εκείνοι πιστεύουν. Ξυπνήστε πρώτα και μετά ενεργήστε, βοηθήστε τον διπλανό σας και ας μην έχετε διαβάσει Σωκράτη ποτέ στην ζωή σας, βοηθήστε τον εαυτό σας και ας μην έχετε “καθαρό” ελληνικό γονίδιο. Αυτά είναι για κάποιους που σύντομα θα κριθούν γιατί κρίνουν αδιακρίτως. Σκεφτείτε ελεύθερα, σκεφτείτε ελληνικά…
Ο Έλλην είναι φως και όσο υπάρχει φως διαθλάται το σκοτάδι…
Σκέψεις Α
Πρέπει να ομολογήσω, ότι μας προβληματιζει από πολύ παλιά το νόημα και η πρακτική της ελευθερίας του ατόμου. Τι είναι ελευθερία, που αρχίζει, πού τελειώνει (αν υπάρχουν όρια και γιατί να υπάρχουν καν), και αν θέλουμε τελικά να είμαστε ελεύθεροι, μάλλον πιο σωστά αν έχουμε την πολυτέλεια της επιλογής ή όχι. Όλα αυτά τα ερωτήματα όσο απλά και αν φαίνονται είναι πολύ δύσκολο τελικά να απαντηθούν γιατί εύκολα δίνουμε ταμπέλες, ορισμούς και κατηγορώ στην ζωή μας αλλά είναι δύσκολο να καταλάβουμε και να στηρίξουμε τα όσα λέμε. Δυστυχώς έχω γνωρίσει πολλούς υπέρμαχους της ελευθερίας αλλά κανέναν που να βλέπει πέρα από την δική του παρωπίδα, τα δικά του απόλυτα πιστεύω να εκφέρει άποψη σεβόμενος την ελευθερία των υπολοίπων να εκφέρουν αντιστοίχως γνώμη ή έστω να διαφωνήσουν. Και έτσι τιθεται το θέμα αν τελικά ελευθερία είναι μια υποκειμενική έννοια που καθένας την αντιλαμβάνεται όπως αυτός πιστεύει ή ελευθερία είναι η ασυδοσία μας εις βάρος των άλλων που δεν μπορούν για οποιοδήποτε λόγο να εκφέρουν την δική τους άποψη με απότέλεσμα να επιβάλουμε έστω έμμεσα (“ελεύθερα” για πολλούς) τον δικό μας τρόπο σκέψης.
Η απάντηση που έχω δώσει εγώ είναι ότι τελικά δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Υπάρχει αντικειμενική έκφραση της ελευθερίας όπως ακριβώς υπάρχουν γελοίοι που είναι και οι παντογνώστες – υπέρμαχοι μιας ιδέας όπου με απόλυταρχικό τρόπο οι ίδιοι καταρρίπτουν καθημερινά. Σίγουρα η προσωπική μας ελευθερία κατακτείται με την ύπαρξη ουσιαστικής παιδείας αλλά όχι και το τονίζω, όχι μόνο με αυτή. Δείτε τριγύρω σας ανθρώπους υπέρμαχους της ελευθερίας, ο καθένας πιστεύει ότι αυτός και μόνο αυτός έχει κατακτήσει την αλήθεια ενώ στην πραγματικότητα έχει κλειστεί στους τοίχους της εγωπάθειας, της αυταπάτης και της δικής του ψευδοδιανοητικής μπουρδολογίας. Μην δίνετε σημασία σε τέτοιους ανθρώπους, η ψευτοκουλτούρα και η ψευτοδιανόηση ήταν οι μεγαλύτερες παγίδες του αιώνα που αφήσαμε πίσω μας και τέτοιοι άνθρωποι είναι αν μη τι άλλο επικίνδυνοι, δίνουν απόλυτους ορισμούς σε πράγματα που αδυνατούν να καταλάβουν, κρίνουν χωρίς να θέλουν να κριθούν και συνήθως κινδυνολογούν ακατάπαυστα για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους ενώ συνάμα βλέπουν το λυκοφώς τους να πλησιάζει. Αν τους δείτε και τους ακούσετε με καθαρό μυαλό θα συνειδητοποιήσετε ότι δεν λένε τιποτα καινούργιο αλλά διαχωρίζουν πάντα επιδεικτικά τους εαυτούς τους από τους πολλούς, υποβιβάζουν τους λιγότερο προνομιούχους για να αισθανθούν ανώτεροι, να τρέψουν τον ακατάπαυστο κομπλεξισμό τους και να συγχύσουν τον κόσμο. Πρέπει μια κουβέντα για την ελευθερία να ξεκινάει έτσι ώστε να κάνουμε το πρώτο μας βήμα για κάτι καλύτερο μακριά από τα επιτακτικά και τα προστακτικά της δήθεν εποχής που διανύουμε, να ανοίξουμε το μυαλό μας μακριά από τσαρλατάνους της επικαιρότητας και μεσσίες της καθημερινότητας, μόνο τότε θα μπορέσουμε με καθαρό μυαλό να βρούμε χωρίς ενοχές τον δικό μας ελεύθερο δρόμο για μια κοινωνία ανθρώπων διαφορετικών, σκεπτόμενων που συνυπάρχουν αρμονικά, μια ζωή με πάνω από όλα ελεύθερους ανθρώπους. Αυτά για εισαγωγή και σαν πρώτη γεύση ενός καινούργιου (όσο και παλαιού) τρόπου σκέψης.
ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΒΕΛΑΖΟΥΜΕ
Έχετε δει σίγουρα πρόβατα σε στάνη. Τα συμπαθητικά κατά τα άλλα τετράποδα ζουν μέσα σε μια στάνη, καθοδηγούνται από τον βοσκό, τρώνε το χορταράκι τους, αναπαράγονται και κοιμούνται ήσυχα στην στάνη τους. Το επόμενο πρωί ξανασηκώνονται, για να ξανακαθοδηγηθούν από τον βοσκό τους, να ξαναφάνε και να ξανακοιμηθούν στην στάνη τους. Μπορείτε να φαντασθείτε τι κάνουν την επόμενη και την μεθεπόμενη μέρα που έρχεται μέχρι το τέλος της ζωής τους έτσι δεν είναι; Βαρετά δεν βρίσκετε; Σκεφτείτε το όμως και λίγο διαφορετικά. Τα προβατάκια μας είναι εφησυχασμένα, τρώνε, ξεκουράζονται, τους υποδεικνύουν άλλοι πότε θα πάνε να φάνε, πότε θα κοιμηθούν και συχνά άλλοι καθορίζουν και το πότε θα πεθάνoυν. Δεν χρειάζεται να αγχώνονται και να σκέφτονται για τίποτα, είναι πάντα ταϊσμένα και ασφαλή μακριά από τον κακό τον λύκο που παραμονεύει, οπότε τι άλλο θέλουν; Ζουν μια άνετη ζωή με ασφάλεια, που αν δεν βρίσκονταν στην στάνη δεν θα είχαν την πολυτέλεια αυτή, χώρια που το τίμημα της ελευθερίας τους θα ήταν μια ζωή χωρίς σιγουριά και με κινδύνους.
Φαντασθείτε τώρα ότι στα πρόβατα υπάρχουν και πρόβατα που ξεχωρίζουν, άλλα για την δύναμή τους, άλλα για την ομορφιά τους, άλλα για οποιοδήποτε λόγο. Αυτά τα πρόβατα θα αισθάνονται ανώτερα από τα άλλα, θα υπερηφανεύονται για τα προσόντα τους, θα νομίζουν ότι κατάκτησαν το σύμπαν αλλά η τραγική αλήθεια που ξέρουμε εμείς απέξω είναι ότι παρόλ’ αυτά όλα τους βρίσκονται κλεισμένα στην στάνη, στην φυλακή τους δηλαδή οπού στο τέλος δεν θα έχει νόημα το πιο πρόβατο θα πάει πρώτο στην σφαγή, αν δηλαδή ένα είναι πιο δυνατό η πιο ωραίο, γιατί ο βοσκός δεν κάνει διακρίσεις. Άρα αν υπήρχαν τέτοια πρόβατα θα φάνταζαν τραγικά έτσι δεν είναι; Mέσα στην αυταπάτη του μεγαλείου τους κοιτάζουν πώς να ξεχωρίσουν αλλά δυστυχώς και αυτά μέσα στην ίδια στάνη με τα υπόλοιπα βρίσκονται, όπου δεν έχει νόημα η διαφορετικότητα γιατί η μοίρα τους είναι προκαθορισμένη και αυτό δεν το γνωρίζουν.
Ωραία η ιστοριούλα, καλά και τα προβατάκια, μήπως όμως σας θύμισε κάτι; Για να μην μακρηγορώ τα προβατάκια δεν διαφέρουν σε τιποτα από το 99% του κόσμου σήμερα. Όλοι μας ζούμε σε μικροκοινωνίες (στάνες), οπού ξυπνάμε, δουλεύουμε, αναπαραγόμαστε (βασικό αυτό για να δημιουργήσουμε νέους καινούργιους εργάτες – υποτακτικούς, χωρίς αυτούς άλλωστε τι θα κυβερνούν οι υπόλοιποί;), τρώμε, περνάμε καλά (αν και την διασκέδαση αλλά και την άνετη ζωή την ακριβοπληρώνουμε τόσο, όσο να χρειάζεται να συνεχίζουμε να δουλεύουμε σχεδόν για πάντα – δούλοι της κατανάλωσης), για να ξανακοιμηθούμε και να συνεχίσουμε σε μια ρουτίνα οπού η διαφορετικότητα δεν είναι στην σκέψη, αλλά στην επιδεκτικότητα του καθενός μας, ποιό προβατάκι είναι πιο όμορφο, πιο πλούσιο κτλ). Αλλά τελικά όλοι σε μια στάνη βρίσκεστε όπου κοιτάτε την καλοπέρασή σας, έχετε βολευτεί με το να σκέφτονται άλλοι για εσάς, να ταυτίζεστε με κοινωνικές ομάδες χωρίς απαραιτήτως να σας εκφράζουν και να συμφωνείτε απόλυτα, απλά για να ανήκετε κάπου όπου θα σας αναγνωρίσουν μια ιδιότητα (είμαι ολυμπιακός, είμαι δεξιός, είμαι βουδιστής, είμαι άθεος, είμαι κάτι τελοσπάντων – μάλλον ηλίθιος!) έτσι ώστε να επιλέγετε το μαντρί που θέλετε (έχει η ζωή ενός πρόβατου και τα καλά της δεν λέω), να βλέπετε τηλεόραση για να διαμορφώσετε άποψη και να καταδικάσετε στην πυρά οποιονδήποτε σας υποδείξουν απλά για να εξαγνίσετε τα δικά σας πάθη με το κατηγορώ σας. Αυτό είστε! Αυτό είμαστε! Πρόβατα που προοριζόμαστε για σφαγή, άσχετα που κάποια αισθάνονται πιο in, όλα το ίδιο γρασίδι τρώμε, όπου μας οδηγεί ο κάθε βοσκός πάμε και πάλι όλα μαζί, που μας οδηγεί λοιπόν η διαφορετικότητά μας, το ψώνιο μας, το IN μας; Είναι το ίδιο με την ματαιοδοξία του επιστάτη-δούλου που ενώ και αυτός μοιράζεται την ίδια μοίρα με τους υπόλοιπους δούλους-εργάτες, αισθάνεται ανώτερος μέσα στην δική του ψευδαίσθηση μεγαλείου ενώ ταυτόχρονα το αφεντικό του χασκογελάει διακριτικά. Στο βασίλειο των τυφλών άλλωστε ο μονόφθαλμος βασιλεύει.
Και αν βιασθείτε να πείτε “όχι, εγώ δεν κάνω μπεε” πρέπει μάλλον να ανήκετε στην κατηγορία προβάτων που πάνε από τα πρώτα στην σφαγή, από τα τραγικά ζώα που το ένα ακολουθεί το άλλο στον γκρεμό απλά γιατί όλα προς τα εκεί βαδίζουν και ενώ πέφτουν ακόμη προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν το τι έγινε. Για να βρείτε την ελευθερία σας πρέπει πρώτα να αποδεχθείτε την σκλαβιά σας αλλιώς θα κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου, τον λήθαργο της αποστασιοποίησης από τα πάντα που σας αφορούν γιατί απλά δεν καταδέχεστε, είστε ανώτεροι. Μπορεί αυτά τα λόγια να ακούγονται σκληρά, η αλήθεια δυστυχώς είναι από μόνη της σκληρή και δεν χρειάζεται ένα κανένα σαν εμένα για να σας πείσω, απλά πώς θα μπορέσω να μιλήσω για ελευθερία αν δεν συνειδητοποιήσουμε το πόσο πλασματικά είναι τα πράγματα γύρω μας; Αν δεν μιλήσω με σκληρά λόγια για να ξυπνήσω τον εγωισμό σας, την αντίδραση σας και κατά συνέπεια την προσοχή και την σκέψη σας ;
Επαναλαμβάνω ότι για να βρείτε την ελευθερία πρέπει να δείτε την σκλαβιά, είναι προϋπόθεση όπως λέμε ότι για να θεραπευτείς πρέπει να είσαι και άρρωστος, ο υγιείς δέν έχει τέτοια ανάγκη.
Να γίνουμε τώρα πιο συγκεκριμένοι ώστε να κλείσουμε σωστά το κεφάλαιο αυτό.
Πόσοι από εσάς φιλτράρετε τις γνώσεις σας ( όποιες και αν είναι αυτές) μέσα σας, ώστε με σωστή κριτική να εκφέρετε μια άποψη. Πόσοι μάλλον έχουν μάθει να σκέφτονται και να αναπτύσσουν την κριτική τους ικανότητα παρά να αποστηθίζουν έτοιμες προτάσεις άλλων. Δεν φταίνε αυτοί, το σχολείο φταίει που αντί να σου δώσει ουσιαστική παιδεία (να βάλεις δηλαδή το μικρό αυτό ποσοστό του μυαλού σου να σκεφτεί αυτό που διάβασες, γιατί το διάβασες, αν συμφωνείς , να καλλιεργήσεις με δύο λόγια την κριτική σου ικανότητα) σου μαθαίνει ότι ο καλύτερος που αποστηθίζει χωρίς να σκέφτεται, παίρνει τον βαθμό-επιβράβευση, ενώ αυτός που θα εκφέρει γνώμη σε αυτά που διαβάζει μένει στην ίδια τάξη. Από εκεί άλλωστε ξεκινάει η εκπαίδευση για το μαντρί , μην ξεχνάμε. Πόσοι από εσάς είναι απολύτως σίγουροι ότι το να ανήκουν σε μια ομάδα, μια παράταξη, μια θρησκεία τους προσδιορίζει απολύτως σαν ανθρώπους (άνθρωπος = σκεφτόμενο δίποδο), προσέξτε απολύτως λέμε, και ότι απλά δεν είναι ακόμη κάποια μαντριά που σας περιμένουν άβουλα να μπείτε χωρίς να το πολυσκεφτείτε, να φανατιστείτε κατόπιν, ενώ παράλληλα οι κατά τόπους βοσκοί να τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση. Προβατάκια λοιπόν σε μαντριά, άρα όλοι μας βελάζουμε.
Για να δούμε ένα ένα τα πράγματα, να ρίξουμε ακόμη μια σφαλιάρα να δούμε πόσοι, ίσως και κανένας, ξυπνήσει.(Αυτό ισχύει και για εμένα)
ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ > ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Μιλώντας για καθημερινότητα θα μπορούσαμε πολύ απλά να πούμε ότι κατά κύριο λόγο αποτελείται από την απόκτηση αγαθών (καλοπέραση γενικότερα) και την πολιτική. Πολιτική γιατί οτιδήποτε μας επηρεάζει την ζωή ξεκινάει από τις αποφάσεις των λίγων όπου λειτουργεί παράλληλα με την απόκτηση αγαθών, το γιατί είναι ευνόητο φαντάζομαι (είναι ο λόγος για τον οποίο δουλεύετε ασταμάτητα και δεν παραπονιέστε). Τι έχουν να κάνουν αυτά με την ελευθερία;
Τα πάντα!
Έχετε ποτέ σκεφτεί γιατί δουλεύετε ακατάπαυστα και θα δουλεύετε όλοι σας την ζωή; Πολύ απλά για να ζήσετε όχι μια άνετη ζωή, μην κοροϊδεύετε τον εαυτό σας, αλλά για να έχετε πολλά επειδή θέλετε πολλά. Τα πολλά που θέλετε είναι κατά κύριο λόγο αντικείμενα που δεν έχουν αν κάνουν με τα βασικά που χρειάζεστε αλλά τα παραπάνω. Δημιουργούνται καθημερινά ανάγκες που δεν χρειάζεστε και που δεν σας προσφέρουν κάτι αν το πολυσκεφτείτε αλλά εσείς δουλεύετε ακατάπαυστα για να τις καλύψετε. Δουλειά, που φέρνει προς δουλεία, ο τόνος είναι παραπλανητικός, το ίδιο και το αυτό είναι πλέον, γιατί γίνεστε δούλοι για τις ανάγκες που άλλοι πιο έξυπνοι σας δημιουργούν ώστε να χρειάζεστε πιο πολλά λεφτά για να τις καλύψετε όλες, που συνεπάγεται πιο πολλές ώρες δουλειάς, που με την σειρά του συνεπάγεται έρμαιο του κάθε εργοδότη που θα σας εκμεταλλευτεί όχι μόνο στην εργασία αλλά και σαν προσωπικότητα γιατί η ανάγκη σας έκανε εξαρτημένους που σκύβουν το κεφάλι, που δεν έχουν προσωπικότητα ούτε εγωισμό απλά για να καλύψουν ανάγκες. Και οι ανάγκες δεν τελειώνουν ποτέ, το ένα αμάξι θα διαδεχτεί το καλύτερο, το τριάρι δεν χωράει πλέον ένα άτομο πρέπει αν γίνει τεσσάρι, και τελικά δεν θα έχετε προσωπικότητα, δεν συνεργάζεστε πλέον ως προσφορά σε ένα εργοδότη και ανταμοιβή (σχέση που απαιτεί αλληλοσεβασμό), αλλά σαν δούλος της ανάγκης του που ο ελεύθερος χρόνος του για σκέψη, διάβασμα, άποψη εξαφανίζεται μέρα με την μέρα οπότε πάει και η ελευθερία. Σκλάβοι του κέρδους οι εργοδότες σας, σκλάβοι των αναγκών σας εσείς. Μια υπέροχη κοινωνία που την χαρακτηρίζει η δουλοπρέπεια, το προσωπικό συμφέρον και η επικράτηση του πιο αδίστακτου και όχι του ικανότερου συνήθως. Και όλα αυτά τα καλά ξεκινούν από την τηλεόραση. Πώς;
Έχετε ακούσει φαντάζομαι την έκφραση μία εικόνα χίλιες λέξεις; Αυτός είναι ο ορισμός της τηλεόρασης, του ευφυέστερου μέσου διαπαιδαγώγησης και καθοδήγησης της μάζας. Πραγματικά πρέπει να ομολογήσω ότι εδώ βγάζω το καπέλο μου στους εμπνευστές και υπεύθυνους για την χρησιμοποίηση, και όχι την ύπαρξη, ενός τέτοιου μέσου χαλιναγώγησης του κόσμου. Έχω γνωρίσει μέχρι τώρα ρήτορες με έμφαση στην γλώσσα επικοινωνίας, ψευτομεσσίες και θρησκευτικούς παράγοντες, επικίνδυνα δημοσιεύματα στον τύπο, μέχρι και ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν μεθόδους μαζικού υπνωτισμού στον κόσμο για να του διαμορφώσουν την σκέψη αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με το μεγαλείο της τηλεόρασης.
Η επαφή του μοντέρνου ανθρώπου με την κοινωνία και τον κόσμο δεν γίνεται πια εμπειρικά αλλά μέσω της δύναμης της εικόνας, της τηλεόρασης.
Η τηλεόραση καταρχάς είναι ένα μη διαλογικό μέσον, πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι στον καταιγισμό από απόψεις, ιδέες, ειδήσεων που δέχεστε σαν τηλεθεατής δεν έχετε την πολυτέλεια του διαλόγου, της δικής σας προσωπικής τοποθέτησης, είναι για να μιλήσουμε πιο απλά σαν να σας μιλάει κάποιος στο σπίτι σας συνέχεια για θέματα στάσης ζωής, ιδεών και κοινωνίας, να σας λέει μπούρδες όλη την ώρα, να το γνωρίζετε αλλά παρόλο που τον έχετε απέναντι σας να μην μπορείτε να του πείτε : “Σταμάτα ρε, τι βλακείες μου λές τόσην ώρα, τα πράγματα δεν είναι έτσι, εγώ πιστεύω ότι είναι έτσι και έτσι και…”.Θα αναρωτηθείτε λοιπόν γιατί αν με κάτι δεν συμφωνώ, δεν έχω το δικαίωμα να εκφέρω γνώμη από τον καναπέ μου και να επιδοκιμάσω ή αποδοκιμάσω κάτι που βλέπω και ακούω; Σίγουρα και μπορείτε, αλλά για σκεφτείτε και αυτό, δεν είναι αυτός ο τρόπος εκπαίδευση να γίνεστε δεκτικά όντα που ακούν χωρίς να αντιδρούν άμεσα, ένα είδος προγραμματισμού να δημιουργούμε αποχαυνωμένους ανθρώπους που κάθονται στον καναπέ τους και σχεδόν χωρίς καμία αντίσταση βομβαρδίζονται από τις “δικές” μας ελεγχόμενες πάντα συζητήσεις, εικόνες, πληροφορίες και προτάσεις ζωής και όταν τους απασχολήσει κάτι θα είναι ο προβληματισμός τους επάνω στα θέματα που “εμείς” επιλέγουμε να προωθήσουμε ανάλογα με το πώς θέλουμε να χαλιναγωγήσουμε τον κόσμο την κάθε περίοδο; Δεν έχετε καταλάβει ότι πάντα γίνονται θέματα συζήτησης αυτά που βλέπουμε συνήθως από την τηλεόραση, η οποία σκοπίμως και επιλεκτικά διαλέγει τα θέματα που θα σας απασχολήσουν γιατί μην ξεχνάτε και αυτό όλοι το ξέρουν, ότι το μέσον εκφράζει τις απόψεις του ιδιοκτησιακού του καθεστώτος και στα πολιτικά παιχνίδια εκβιασμών και συμφερόντων χαλιναγωγείται η μάζα για να “αντιδράσει” και οι έξυπνοι να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα με το πρόσχημα ο κόσμος αντιδράει και διαμαρτύρεται, διαμαρτύρεται όμως σε αυτά που οι ίδιοι προβάλουν και επιλέγουν, εκεί που εκείνοι θέλουν αποτέλεσμα και έχουν συμφέρον. Να φέρουμε και το παράδειγμά μας. Ο Χ επιχειρηματίας θέλει να εκβιάσει τον Ψ πολιτικό για να τον αφήσει ήσυχο να κάνει τις δικές του δουλείες ανενόχλητα. Έτσι λοιπόν δίνει κατεύθυνση στο Ζ κανάλι να δημιουργήσει ρεπορτάζ και θέμα πάνω στις καταχρήσεις και το χάος του δημόσιου. Γίνετε το θέμα, παίρνει θεαματικές διαστάσεις γιατί πρέπει να γίνει βίωμα του τηλεθεατή ότι η κατάσταση είναι απελπιστική, να τον προκαλέσει , δημιουργούνται τα αντίστοιχα πρωτοσέλιδα για να διατηρήσουν την κρισιμότητα του θέματος και κατόπιν οι ατελείωτες συζητήσεις. Ο κόσμος πια με τον συνεχή βομβαρδισμό που έχει υποστεί σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα χαλιναγωγείται, παίρνει θέση και αρχίζει να απαιτεί. Έτσι λοιπόν ο επιχειρηματίας Χ απαιτεί από τον πολιτικό Ψ να τον αφήσει στην ησυχία του αλλιώς θα πυροδοτήσει το θέμα και θα επηρεάσει έτσι την κοινή γνώμη που ήδη έχει φορτιστεί εναντίον του κρατικού μηχανισμού. Ο πολιτικός λοιπόν για να διατηρήσει το συμφέρον και την θέση του υποχωρεί στην επίδειξη ισχύος του επιχειρηματία ο οποίος στη συνέχεια είτε αναλώνει το θέμα σε συζητήσεις χωρίς αποτέλεσμα είτε προάγει πια σε κύριο θέμα κάτι άλλο καινούργιο. Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο κόσμος πληροφορείτε και εκπαιδεύεται πια μόνο δια μέσου τηλεοράσεως, όχι εμπειρικά και δίχως παιδεία και κρίση. Η κρίση του κόσμου διαμορφώνεται και πλάθεται πια εκεί που κάποιοι άλλοι την επιζητούν σε θέματα που έχουν συμφέρον, ενώ ο ίδιος κόσμος έχει πια προγραμματιστεί να ακούει συνέχεια και να μην αντιδράει, μονόλογος όχι διάλογος. Και μην μου πείτε ότι μπορεί κάποιος να βομβαρδίζεται από ένα μέσον από το πρωί ως το βράδυ και να μην επηρεάζεται, η επανάληψη είναι το ήμισυ της μαθήσεως.
Οι δουλειές σας πρέπει να σας έχουν έρμαια των αναγκών σας όπως είπαμε πιο πριν και να σας περιορίσουν τον χρόνο για ελεύθερη σκέψη. Η τηλεόραση βοηθάει αυτό τον στόχο αλλά και το ανάποδο, εκεί είναι το εκπληκτικό. Η τηλεόραση δημιουργεί τα πρότυπα ζωής, σας δημιουργεί τις ανάγκες, σας καθορίζει την σκέψη σας, το τι είναι της μόδας, πώς πρέπει να ζείτε και να συμπεριφέρεστε για να είστε αποδεκτοί μέσα στην κοινωνία των άλλων προγραμματισμένων και τέλος η αποδοχή έρχεται στο πιο υπάκουο πρόβατο που ακολουθεί τα προστάγματα πιστά και άβουλα. Για να ξεχωρίσει κάποιος σήμερα πρέπει να συμβαδίζει με αυτά τα πρότυπα και όχι να ξεχωρίζει για το διαφορετικό. Τι εννοώ; Εφόσον πολύ απλά όλοι έχουν προγραμματιστεί, μέσω διαφημίσεων και τηλεοπτικών σειρών ότι το ιδανικό πρόβατο μιλάει έτσι, συμπεριφέρεται έτσι, ντύνεται και προβληματίζεται έτσι τι πιο λογικό ότι αυτό το μοντέλο ενδόμυχα όλοι αποδέχονται και αναζητούν. Όποιος λειτουργήσει και συμπεριφερθεί έτσι, αναγνωρίζεται από τα άλλα πρόβατα γιατί είναι κοντά στο πρότυπο που υποσυνείδητα αποδέχονται, στο πρότυπο που έχουν μάθει και έχουν προγραμματιστεί. Άρα το ξεχωρίζω του σήμερα είναι συνώνυμο με το υπακούω στο “πνεύμα” της εποχής μου, ακολουθώ τον τρόπο ζωής που μου επιβάλουν για να με αναγνωρίσουν και οι άλλοι, ενώ το διαφορετικό επειδή μπλοκάρει τον προγραμματισμό και προβληματίζει απορρίπτεται και απομονώνεται μέχρι να ακολουθήσει ξανά την μάζα για να επιβιώσει. Όλο το νόημα της αναγνώρισης από την κοινωνία σήμερα είναι το κατά πόσο ακολουθείς αυτό που μου φαντάζει (από ότι έχω δει) ιδανικό. Αυτό είναι ελευθερία;
Δούλοι, δούλοι και πάλι δούλοι. Μιλάμε για αγώνες ελευθερίας, για το αρχαίο πνεύμα των προγόνων μας και πώς να προωθήσουμε τις παλιές αξίες και τα ιδανικά αλλά κατά βάθος στην ουσία δεν είμαστε ελεύθεροι από τα πιο απλά και βασικά πράγματα πώς περιμένουμε τα μεγαλύτερα όταν δεν έχουμε κατακτήσει τα μικρότερα αλλά βασικά;
Leave a Reply