Ισαάκ Νεύτων

Πρόλογος
Βιογραφικά Στοιχεία Ι
 – Ο Νεύτων και η Βρετανική Οικονομία
Βιογραφικά Στοιχεία ΙΙ
Ένα Μνημείο για το Νεύτωνα
Ο Νεύτων και οι Φυσικές Επιστήμες
 – Η επίσκεψη του Edmond Halley και η Principia Mathematica
 – Η προσφορά του Νεύτωνα στην Επιστήμη
Ο Νεύτων και η Αλχημεία
 – Προσεγγίζοντας την Ουσία
 – Μέθοδοι και Κώδικες
Ο Νεύτων και η Θεολογία
 – Ο Ναός του Σολομώντα και η Αποκάλυψη
 – Αρχαίοι Ναοί και Ηλιακό Σύστημα – Αναφορά στο Stonehenge
The Newton Project
Στοιχεία Χαρακτήρα του Νεύτωνα – Επίλογος

 

«Αν η μηλιά ήταν 10 φορές ψηλότερη, το μήλο θα μου έσπαγε το κεφάλι και, αν ήταν ψηλή ως το φεγγάρι, θα χωνόταν το μήλο ως το κέντρο της γης. Γιατί δεν πέφτει το φεγγάρι?»

Πρόλογος
Το 1642 γεννήθηκε ο άνθρωπος που έμελλε να δώσει μια τεράστια ώθηση στην πρόοδο των επιστημών αλλά και της φιλοσοφίας. Ο Isaac Newton, άγγλος φυσικός, μαθηματικός, φιλόσοφος και αστρονόμος, χαρακτηρίζεται ως θεμελιωτής της κλασσικής φυσικής και της αστρονομίας καθώς οι ανακαλύψεις του στιγμάτισαν τις θετικές επιστήμες.

Ως φοιτητής, ο Νεύτων πέρασε σχετικά απαρατήρητος μέχρι να πάρει το πτυχίο του το 1665. Θεωρείται ότι μελετούσε μόνος του σ’ένα δωμάτιο με την προσωπική του βιβλιοθήκη να ανέρχεται στα 1.600-1.800 βιβλία (αν και ο ίδιος αρεσκόταν στη μελέτη χειρόγραφων σημειώσεων από συγχρόνους του), αναζητώντας τη γνώση που θα προσέγγιζε περισσότερο τους νόμους που διέπουν το σύμπαν. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η διατύπωση του νόμου της βαρύτητας ένα χρόνο αργότερα, το τρίτομο έργο: Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής και της Φιλοσοφίας (Philosophiae naturalis principia mathematica ή αλλιώς Principia Naturalis) που δημοσιεύτηκε το 1687 καθιστώντας τον ευραίως γνωστό, η ανακάλυψη του κατοπτρικού τηλεσκοπίου που φέρει και το όνομά του, η ανάλυση του φωτός στα επτά χρώματα της ίριδας κ.α.

Αυτές οι ανακαλύψεις του, όμως, δεν ήταν παρά το μισό του έργο καθώς από τα 10.000.000 περίπου λέξεις που αποτελούν το έργο του, μόνο οι 5.000.000 είναι προϊόν της ενασχόλησής του με τις θετικές επιστήμες. Το άλλο μισό ήταν σχετικά δυσκολότερο να αναγνωριστεί ως έρευνα, όχι μονο γιατί δε συμβάδιζε με τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις, αλλά και επειδή το θρησκευτικό κατεστημένο ήταν ιδιαίτερα αυστηρό ως προς τις απόψεις που ακούγονταν.

Έτσι λοιπόν, εκτός από τα κατορθώματά του στις φυσικές επιστήμες, εξαιρετικής σημασίας είναι και τα κείμενά του περί θεολογίας τα οποία ανέρχονται σε περίπου 4.000.000 λέξεις καθώς και τα χειρόγραφα περί αλχημείας – περίπου 1.000.000 λέξεις.
Γι’αυτό λοιπόν και θα εξετάσουμε τη ζωή και το έργο του Νεύτωνα στους τρεις αυτούς τομείς ξεχωριστά.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Ισαάκ Νεύτωνας γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1643 (25 Δεκεμβρίου 1642 σύμφωνα με το τότε ημερολόγιο) στην πόλη Woolsthorpe (Lincolnshire), τρεις μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε κάποια στιγμή και έκανε άλλα τρία παιδιά, μόνο που ο πατριός του (αιδεσιμότατος Smith) δεν συμπαθούσε τον τρίχρονο Νεύτωνα και έτσι ο τελευταίος αναγκάστηκε να μείνει με τη γιαγιά του. Απ’όσα γνωρίζουμε από την παιδική του ηλικία (που δεν είναι και πολλά), ο Νεύτων πήγε σε δύο σχολεία σε γειτονικά χωριά (Skillington και Stoke), ενώ όταν ήταν σε ηλικία δέκα ετών ο πατριός του πέθανε κι έτσι η μητέρα του αναγκάστηκε να επιστρέψει στο σπίτι, απ’όπου είχε φύγει όταν παντρεύτηκε.

Σε ηλικία 12 ετών, ο Νεύτωνας φεύγει από την πόλη του για να γραφτεί στο σχολείο του Grantham όπου παίρνει τις βασικές γνώσεις, μεταξύ των οποίων και μαθήματα Λατινικών και Ελληνικών καθώς και μερικών μαθημάτων περί της Βίβλου (σε μια εποχή που «έπρεπε» να προωθηθούν οι προτεσταντικές αντιλήψεις στην Αγγλία). Ήταν η ηλικία που ο Νεύτων άρχιζε να δείχνει το ενδιαφέρον του για τις κατασκευές και τη μηχανική.

Όταν έφτασε σε ηλικία 17 ετών, η μητέρα του τον κάλεσε πίσω στο σπίτι προκειμένου να τη βοηθά στις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες, κάτι που φυσικά ο Νεύτων δεν είδε με καλό μάτι. Παρακολουθώντας την πορεία του Νεύτωνα, ο θείος του και ο διευθυντής του σχολείου προσπάθησαν να πείσουν τη μητέρα του να τον ξαναστείλει πίσω στο σχολείο, κάτι που δέχτηκε όταν ο διευθυντής συμφώνησε να ρίξει το ύψος των διδάκτρων.

Σε λίγο καιρό ο Νεύτωνας στάλθηκε στο πανεπιστήμιο του Cambridge, στο Trinity College ώστε να κάνει ανώτερες σπουδές. Ήταν ανάμεσα στους φτωχότερους φοιτητές του Trinity, γεγονός που τον ανάγκαζε να κάνει κάθε είδους εργασία (είτε προς τους πλουσιότερους συμφοιτητές του, είτε προς τους καθηγητές του) προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζειν. Παράλληλα όμως ήρθε σε επαφή με πολλά φιλοσοφικά κείμενα της εποχής, ανάμεσα σ’αυτά και του Ντεκάρτ, όπου τότε ειδικά οι ιδέες και η φήμη του ήταν στο ζενίθ τους. Μελετώντας τέτοια κείμενα, σύντομα ο Νεύτωνας βρήκε το νέο του πάθος – τη μηχανική. Κερδίζοντας μια υποτροφία που θα εξασφάλιζε την παραμονή του στο πανεπιστήμιο για τα επόμενα 4 χρόνια, ο Νεύτων αφιερώθηκε στη μελέτη των μαθηματικών αλλά και της φυσικής φιλοσοφίας, με τη βοήθεια των οποίων επρόκειτο να μεγαλουργήσει αργότερα.

Το καλοκαίρι του 1665 είχαν ήδη εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια της καταστροφικής εκείνης πανούκλας που έμελλε να παρασύρει στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Η πανούκλα σύντομα χτύπησε και το πανεπιστήμιο του Cambridge όπου το ανάγκασε να κλείσει τις θύρες του τον Οκτώβριο του ίδιου έτους για δύο χρόνια (μέχρι την άνοιξη του 1667). Ήταν μόλις 25 χρονών όταν αντίκρυζε την πανούκλα να σπέρνει το θάνατο, τις διάφορες πολιτικές αναταραχές να δυσχεραίνουν την κατάσταση, το χάος που επικρατούσε στην κοινωνία και γενικά εικόνες που συνειρμικά παραπέμπουν σε μια πορεία «προς την αποκάλυψη». Ωστόσο, αυτά τα δύο χρόνια ήταν πολύ παραγωγικά για το Νεύτωνα, όπου γύρισε στο χωριό του, το Woolsthorpe.

Η αρχή της έρευνάς του έγινε με τη μελέτη των μαθηματικών, μελέτη που μια μέρα θα τον καθιστούσε έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς στην Ευρώπη. Υπολογίζοντας γεωμετρικούς τόπους σχεδόν κάθε αλγεβρικού σχήματος και μελετώντας τις υπερβολές με λογάριθμους και άλλες μεθόδους υπολογισμού, κατάφερε σε ηλικία μόλις 24 ετών να ολοκληρώσει ένα έργο που σήμερα είναι γνωστό σε μας ως calculus (αφήνοντας «απλά» άφωνους καθηγητές και μαθητές).

Σειρά είχε ο τομέας της μηχανικής, όπου ο Νεύτωνας προσπάθησε να εξηγήσει τί συγκρατούσε τα περιστρεφόμενα σώματα γύρω από τον άξονα περιστροφής τους και δεν τα άφηνε να ξεφύγουν (κάτι που σήμερα αποδίδουμε στη κεντρομόλο δύναμη, χάρη στον ίδιο). Φυσικά, οι έρευνες και οι ιδέες του επηρεάστηκαν σε αρκετό επίπεδο από τον Γαλλιλέο, τον Ντε Καρτ, τον Κέπλερ και άλλους σημαντικούς επιστήμονες που είχαν μεγαλουργήσει πριν απ’αυτόν. Αυτό που τον απασχολούσε όμως ήταν το πως θα καταφέρει να ενοποιήσει όλα αυτά που διάβαζε και σκεφτόταν σε ένα ενιαίο μοντέλο υπό το οποίο θα μπορούσε κανείς να προσεγγίσει το σύμπαν και τη λειτουργεία του. Τα αποτελέσματα των ερευνών του ήταν για άλλη μια φορά εντυπωσιακά. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την οπτική, πειραματιζόμενος με πρίσματα και αναλύοντας τη φύση του φωτός.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα έργα που ο Νεύτων έφερε σε πέρας τον καιρό της Πανούκλας, δεν ήταν απλά τα έργα δύο χρόνων, αλλά προβληματισμοί που είχε ο Νεύτων από πολύ πιό πριν και που βρήκε ευκαιρία να εξωτερικεύσει μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια.

Επιστρέφοντας στο Cambridge, δύο χρόνια αργότερα, ο Νεύτων είχε την τιμή να εκλεχθεί «“υπότροφος” του κολλεγίου της Αγίας και Αδιαίρετης Τριάδος» (Trinity College), γεγονός που όχι μόνο τον κατέστησε μέρος του επιστημονικού κατεστημένου της εποχής, αλλά και του επέτρεψε να συνεχίσει τις έρευνες που είχε αρχίσει. Από τότε και για 28 χρόνια ο Νεύτων έμεινε στο πανεπιστήμιο. Ίσως βέβαια όλα αυτά τα χρόνια να περίμενε και περαιτέρω καταξίωση στο χώρο του πανεπιστημίου, κάτι που δεν έγινε καθώς ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, αφιερωμένος αποκλειστικά στο έργο του.

Το 1668, με την εφεύρεση του κατοπτρικού τηλεσκοπίου καθώς και με τις ανακαλύψεις στον τομέα της οπτικής, μπήκε για τα καλά στους κύκλους της επιστημονικής κοινότητας, με αποτέλεσμα τον Οκτώβριο του 1669 να ανακυρηχθεί επίτιμος καθηγητής μαθηματικών. Είχε δεχτεί την υποστήριξη των Barrow και John Collins, οι οποίοι τον ενθάρρυναν να επικεντρωθεί ξανά στα μαθηματικά (καθώς ασχολούταν κυρίως με την οπτική εκείνη την εποχή), πράγμα που έκανε. Ο Collins μάλιστα προσπάθησε (άδικα) να τον ενσωματώσει ακόμη περισσότερο στην επιστημονική κοινότητα, αλλά ο Νεύτων όχι μόνο προτιμούσε την ανωνυμία του αλλά και απομακρύνθηκε από τον Collins.

Η εφεύρεση του κατοπτρικού τηλεσκοπίου, κάτι για το οποίο ο Νεύτων ήταν ιδιαίτερα περήφανος, σύντομα έφτασε στα αυτιά της Βασιλικής Εταιρίας*, η οποία και ενδιαφέρθηκε να δει αυτή την εφεύρεση. Τότε, ο ίδιος τους έστειλε το τηλεσκόπιο μαζί με ένα γράμμα με τις θεωρίες του πάνω στη φύση των χρωμάτων. Ήταν η πρώτη φορά που ο Νεύτωνας εξέδιδε μελέτες του προς την επιστημονική κοινότητα. Ωστόσο, ο Robert Hooke, ένα από τα σημαντικότερα μέλη της Βασιλικής Εταιρίας που θεωρούσε ότι η οπτική είναι δικό του πεδίο ερευνών, αμφισβήτησε πολλά από τα λεγόμενα του Νεύτωνα. Αυτή η αντιζηλεία μέσω της κριτικής του έργου αυτού είχε μεγάλη συνέχεια καθώς ο Νεύτων συχνά επεδείκνυε αλαζονική συμπεριφορά ενώ ο Hooke τον κατηγορούσε για λογοκλοπές. Κριτική για το ίδιο έργο δέχτηκε επίσης και από μια ομάδα Ιησουιτών οι οποίοι ισχυρίζονταν πως μπόρεσαν να αναπαράγουν το πείραμα με τα πρίσματα και πως είχαν καταλήξει πως τα συμπεράσματά του ήταν λανθασμένα. Αυτές οι κριτικές έκαναν τον Νεύτωνα να ξεσπάσει με θυμό και να πείσει τον εαυτό του πως ήταν θύμα μιας μεγάλης συνωμοσίας – συνεπώς εγκατέλειψε τις μελέτες του γύρω από την οπτική και αρνήθηκε να συνεργαστεί σε οποιαδήποτε μελέτη της από άλλους.

Απο ‘δω και πέρα ο Νεύτων θα ασχολούταν με τον κλάδο της χημείας και πιό συγκεκριμένα με τον κλάδο της Αλχημείας, ξοδεύοντας μερόνυχτα ολόκληρα στο εργαστήριο του υπογείου του και κάνοντας υπολογισμούς και πειράματα (Eκτενέστερη αναφορά σ’αυτή την πτυχή της ζωής του γίνεται παρακάτω).
Παράλληλα, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1670, αφιερώθηκε στις θεολογικές σπουδές, επικεντρώνοντας αρχικά το ενδιαφέρον του στην ιστορία της εκκλησίας κατά τον 4^ο και 5^ο αιώνα μ.Χ.

Το 1686 ο Νεύτων παρουσίασε ένα από τα μεγαλύτερα έργα του, το Philosophiae Naturalis Principia Mathematica στο οποίο διατύπωνε του Νόμους κίνησης και το Νόμο της Βαρύτητας. Η Βασιλική Εταιρία σκόπευε να δημοσιεύσει αυτό το έργο, ωστόσο έκανε πίσω λόγω έλλειψης διαθέσιμων χρηματικών πόρων. Παρ’ολ’αυτά, ο αστρονόμος Edmund Halley, εύπορος επιστήμονας και οπαδός του Νεύτωνα, χρηματοδότησε την έκδοση του Principia Mathematica και με αυτόν τον τρόπο του έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει μια σπουδαία θέση στην επιστημονική κοινότητα. Αυτή η θέση ήταν που τον απομάκρυνε προσωρινά από τη θεολογία και την Αλχημεία, φέρνοντας τον ίδιο πίσω στις θετικές επιστήμες.

Έπειτα από την έκδοση της principia, ο Νεύτωνας κατά κάποιο τρόπο βαρέθηκε το Cambridge. Το 1689, εκλέχτηκε μέλος στο συμβούλιο του Πανεπιστημίου, κι έτσι μεταφέρθηκε στο Λονδίνο. Εκεί έκατσε ένα χρόνο, μη δείχνοντας να επιδιώκει επανεκλογή, αλλά περνώντας ευχάριστα τον καιρό του στο Λονδίνο.

Ο Νεύτων και η Βρετανική Οικονομία
Το 1696 ο Νεύτωνας διορίστηκε διοικητής του Νομισματοκοποίου στο Λονδίνο, ενώ 3 χρόνια αργότερα, το 1699, έγινε διευθυντής. Αυτή τη φορά ο Νεύτων ανέλαβε θερμά τον ρόλο του, αναθεωρώντας την πολιτική της κοπής νομισμάτων και συντάσσοντας αυστηρά μέτρα κατά των πλαστογράφων.

Ο Νεύτων φέρεται να συνεργάστηκε με τους συγχρόνους του Robert Boyle και John Locke για το σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Ασκούσαν τις αλχημικές τους δραστηριότητες με σκοπό την αποκόμιση γνώσεων προς όφελος της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα τάσσονταν υπέρ της απαγόρευσης των αλχημικών δραστηριοτήτων.
Μάλιστα, η ίδια τριάδα ήταν που έκανε το διαχωρισμό μεταξύ της υψηλής αλχημείας, που ασκούσαν οι ίδιοι, και της κατώτερης αλχημείας που ασκούσαν οι «ταπεινοί και τσαρλατάνοι». Ο Robert Boyle θέλησε να ξεκαθαρίσει περισσότερο τα πράγματα, καθώς εισηγήθηκε έναν αρκετά αυστηρό νόμο περί «απαγόρευσης πολλαπλασιασμού του Χρυσού», νόμο που εφαρμόστηκε από τον βασιλιά Ερρίκο Δ’ το 1689. Αυτός ο νόμος στόχευε με ξεκάθαρο τρόπο στην «παράνομη» δραστηριότητα της αλχημείας, ώστε να μην πολλαπλασιαστούν τα αποθέματα χρυσού. Ο ίδιος ο Boyle είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα (το 1661) ένα βιβλίο με τον «μικρό» τίτλο “The Sceptic Alchymist or Chymico – physical doubts & paradoxes, testing the spagyristic Principles”, περιγελώντας ουσιαστικά τους «ερασιτέχνες» αλχημιστές.

Οι Boyle, Locke και Newton φαίνονται να ήταν οι αναμορφωτές της αγγλικής οικονομίας, με τον τελευταίο να λύνει πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα οικονομικών μοντέλων, χάρη στη μαθηματική του ιδιοφυία. Αποτελούσαν πρόσωπα-κλειδιά στην υπηρεσία του Βασιλικού στέμματος και οι συμφωνίες τους με την Τράπεζα της Αγγλίας έθεσαν τα θεμέλια για τη δημιουργία της μετέπειτα παγκόσμιας επιρροής της Αγγλίας σε οικονομικό επίπεδο.

Θα πρέπει δε εδώ να τονιστεί πως οι τρεις τους ήταν μέλη του «αόρατου κολλεγίου», προδρόμου της Βασιλικής Ακαδημίας. Αυτή είναι σχετικά σημαντική πληροφορία για το Νεύτωνα, αν σκεφτεί κανεις πως το αόρατο κολλέγιο αποτελούσε μια «ένωση» θεωριών και αντιλήψεων (κυρίως Ροδοσταυρικού και Ναϊτικού προσανατολισμού) από μια μεγάλη ομάδα αλχημιστών, φιλοσόφων, πολιτικών, καλλιτεχνών, επιστημόνων, ιατρών και άλλων σημαντικών προσώπων, με σαφείς μυστικιστικές επιρροές και διασυνδέσεις. Αυτός φαίνεται να είναι και ο λόγος που προσδίδεται στο Νεύτωνα, μεταξύ άλλων, ο τίτλος του Τέκτονα.

Άλλωστε, ένα σημαντικό μέρος των θεολογικών ερευνών του Νεύτωνα αφορούν την Καμπάλα και διάφορες αναλύσεις για το Σμαράγδινο Πίνακα (Emerald Tamblet) του Ερμή του Τρισμέγιστου και τις υπερφυσικές/αλχημιστικές ιδιότητές του, στοιχεία τα οποία διαφυλάσσονταν σε μυστικιστικούς κύκλους.

Το 1872, Ο 5^ος Κόμης του Portsmouth παρέδωσε ολόκληρη τη βιβλιοθήκη με τα χειρόγραφα του Νεύτωνα, μετά από 150 χρόνια από το θάνατο του τελευταίου, στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Το Πανεπιστήμιο τότε όρισε επιτροπή καταλογογράφησης του έργου του, η οποία ολοκλήρωσε το έργο της το 1888 με την παράδοση σχετικού πορίσματος στον κόμη. Ο ίδιος, λαμβάνοντας υπόψην το πόρισμα, δώρισε στο Πανεπιστήμιο όλα εκείνα τα χειρόγραφα που είχαν χαρακτηριστεί ως επιστημονικά, ενώ κράτησε όλα τα υπόλοιπα. Η οικογένεια Portsmouth κράτησε τα υπόλοιπα χειρόγραφα μέχρι το 1936, όπου και τα έδωσε στο γνωστό οίκο δημοπρασιών του Λονδίνου, Sotheby’s, προκειμένου να δημοπρατηθούν.

Πώς όμως τόσο ευαίσθητα δεδομένα, αποκρυφιστικού χαρακτήρα, δόθηκαν τόσο «ελαφρά τη καρδία» σε δημοπρασία? Η απάντηση μάλλον είναι ότι λίγοι στον κόσμο θα μπορούσαν να κατανοήσουν πραγματικά τις κωδικοποιημένες πληροφορίες και αναπαραστάσεις των χειρογράφων του Νεύτωνα. Άλλωστε, τα αλχημικά κείμενα και τα χειρόγραφα δόθηκαν στη δημοσιότητα, αλλά οι κώδικές τους παραμένουν, σύμφωνα με φήμες, στα χέρια της Τεκτονικής Στοάς. Οι ίδιες φήμες μάλιστα θέλουν τον αγοραστή της πλειοψηφίας των αλχημικών χειρογράφων που δημοπρατήθηκαν, John Meynard Keynes, να είναι επίσης μέλος της Τεκτονικής Στοάς της Αγγλίας. (Μικρός που είναι ο κόσμος…)

Κατά τις ίδιες πηγές, ο αγοραστής της πλειοψηφίας των θεολογικών κειμένων και μέρους των αλχημικών σημειώσεων του Νεύτωνα, A. S. Yahuda, είναι επίσης μέλος της ίδιας Στοάς.
Μετά το θάνατό τους, τα κείμενα αυτά κληροδοτήθηκαν στο Πανεπιστήμιο του Cambridge από τον Keynes (1951) και στην Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη της Ιερουσαλήμ από τον Yahuda (1964).

Αρκετό ενδιαφέρον έχουν οι δηλώσεις του Keynes, για το Νεύτωνα, με βάση τα χειρόγραφα του δεύτερου:
«Ο Νεύτων δεν ήταν ο πρώτος μεγάλος του αιώνα της Λογικής. Ήταν ο τελευταίος των μάγων, ένα μεγάλο μυαλό ο οποίος κοίταξε τον ορατό και πνευματικό κόσμο με το ίδιο βλέμμα που τον κοίταξαν οι θεμελιωτές του πολιτισμού μας 10.000 χρόνια (!) πριν. Γιατί τον αποκαλώ μάγο? Διότι αντιμετώπισε ολόκληρο το σύμπαν και ό,τι αυτό περιλαμβάνει υπό τη μορφή ενός γρίφου, ενός μυστικού, το οποίο μπορεί να φανερωθεί με την απλή εφαρμογή καθαρής σκέψης επάνω σε αδιάσειστα στοιχεία και δεδομένα τα οποία ο Θεός μας έχει ρίξει εδώ και εκεί για να ενεργοποιήσει ένα κυνήγι φιλοσοφικού θησαυρού στις Εσωτερικές Αδελφότητες.»
(Αυτή η δήλωση λέει αρκετά, όχι μόνο για το Νεύτωνα, αλλά και για τον ίδιο τον Keynes, ιδίως σε συνάρτηση με την παραπάνω αναφορά εμπλοκής του στην Τεκτονική Στοά της Αγγλίας)

Πάντως, ο Keynes, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το «θησαυρό» που ανακάλυψε στα έργα του Νεύτωνα. «Το φοβερό μαθηματικό μυαλό του Νεύτωνα είχε ετοιμάσει όλα τα μοντέλα και τους υπολογισμούς για τις διαδικασίες κοπής, διάθεσης, ελέγχου, αποθεματοποίησης, ανταλλαξιμότητας, δανεισμού και τοκοφόρου εκμετάλλευσης της Αγγλικής χρυσής λίρας, για λογαριασμό μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας. Δεν είχε παρά να τα ντύσει όλα αυτά, για να μην είναι ορατά παρά μόνο από ελάχιστους, με μια «Γενική θεωρία της απασχόλησης του τόκου και του χρήματος» και να στήσει το αντιανθρώπινο οικονομικό Δυτικό Σύστημα Οικονομικής Διαχείρησης.» (Νέα Παγκόσμια Τάξη, η αθέατη όψη – Η οικονομία της Παγκόσμιας Νέας Τάξης, σελ. 296)

Βιογραφικά Στοιχεία ΙΙ
Ο Ισαάκ Νεύτων εκλέχτηκε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρίας το 1703, ωστόσο λίγα μέλη έδειχναν να θέλουν πραγματικά αυτή τη δύστροπη ιδιοφυία για πρόεδρο. Παρ’ολ’αυτά, κράτησε αυτή τη θέση μέχρι το θάνατό του, προφανώς επειδή τα υπόλοιπα μέλη «φοβούνταν» να μην τον ψηφίσουν. Ας μην ξεχνάμε πως ο Νεύτων πλέον ασκούσε τεράστια επιρροή στα τεκτενόμενα του Βασιλικού Στέμματος και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας γενικότερα. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, ο Νεύτωνας χειροτονήθηκε ιππότης από τη Βασσίλισα Άννα, στο Cambridge. Η θέση του Νεύτωνα ως πρόεδρο, τον οδήγησε στο να αναθερμάνει τη σχέση του με τον Αστρονόμο John Flamsteed. Για περισσότερα από 10 χρόνια ο Νεύτων ανακατευόταν στις υποθέσεις του Flamsteed, εκμεταλλευόμενος το κύρος του ως πρόεδρος. Ταυτόχρονα, ο Νεύτωνας φρόντισε με διπλωματικό τρόπο να εξασφαλίσει το πόστο του, μετατρέποντας σε οπαδούς του διάφορα άτομα με εξουσία μέσα στη Βασιλική Εταιρία. O Halley κατάφερε να γίνει γραμματέας του, όπως και ένας άλλος οπαδός του, ο Brook Taylor.

Το 1709, ο Νεύτων άρχισε να δουλεύει τη Δεύτερη έκδοση του principia, ενώ εξέδωσε και το δεύτερο μέρος της έρευνάς του πάνω στην Οπτική. Παρ’ολ’αυτά, από τότε που μεταφέρθηκε στο Λονδίνο, δεν έκανε σχεδόν τίποτα άλλο εκτός από το αναμάσημα των ερευνών και των θεωριών που είχε αναπτύξει στο Cambridge. Καθώς η υγεία του άρχισε να χειροτερεύει, άρχισε να διανέμει τα πλούτη του στα μέλη της οικογενείας του. Έπειτα από μια σειρά εξασθενητικών παθήσεων, ο Ισαάκ Νεύτων πέθανε στις 31 Μαρτίου 1727.

Έπειτα από το θάνατο του Νεύτωνα, ακολουθήθηκε μια στρατηγική παραπλάνησης για την πραγματική του ταυτότητα από δύο άνδρες οι οποίοι ήταν κοντά του μέχρι το τέλος. Ο ένας ήταν ο John Conduitt, σύμβουλος του Νεύτωνα στο Βασιλικό Νομισματοκοπείο και σύζυγος της ανηψιάς του, ενώ ο δεύτερος ήταν ο William Stukeley, αρχαιολόγος και πρώτος βιογράφος του Νεύτωνα (1752). Ο Conduitt ήταν επίσης αυτός που διέδωσε τα έργα του, χρηματοδότησε το πανάκριβο μνημείο του (στο Westminster Abbey) και προπαγάνδιζε υπέρ του για το υπόλοιπο της ζωής του. Όσον αφορά την παραπλάνηση, αυτή στόχευε στο να γίνουν γνωστά μόνο τα έργα που θα εξήραν την προσωπικότητα του Νεύτωνα, χωρίς όμως τα στοιχεία που θα τον καθιστούσαν «αιρετικό». Ώς αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής, ο Νεύτων έγινε πασίγνωστος μέχρι και στις μέρες μας στον τομέα της φυσικής, ενώ οι δραστηριότητές του στον τομέα της θεολογίας και της αλχημείας, έμειναν κρυφές.

Όπως αναφέρει και ο καθηγητής Gale Christianson (Indiana State University), «ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία όσον αφορά τα αλχημικά έγγραφα, είναι ότι όταν ο Νεύτωνας πέθανε, αυτός που έκανε την απογραφή, έγραψε στη συσκευασία «δεν είναι κατάλληλα για εκτύπωση» γιατί θα κατέστρεφαν την εικόνα του Νεύτωνα ως φιλόσοφο/φυσικό».

Ένα Μνημείο για το Νεύτωνα
Όπως προαναφέρθηκε, μια από τις προσφορές του John Conduitt για την υστεροφημία του Νεύτωνα, ήταν η χρηματοδότηση ενός μνημείου προς τιμήν του.
Το μνημείο του Νεύτωνα στέκει στο προπέτασμα της εκκλησιαστικής χορωδίας στο μοναστήρι του Westminster. Κατασκευάστηκε από τον γλύπτη Michael Rysbrack (1694-1770), σύμφωνα με το σχέδιο του αρχιτέκτονα William Kent (1685-1748) το 1731. Διαβάζουμε τη λατινική επιγραφή στη βάση του:
H. S. E. ISAACUS NEWTON Eques Auratus, / Qui, animi vi prope divinâ, / Planetarum Motus, Figuras, / Cometarum semitas, Oceanique Aestus.  Suâ Mathesi facem praeferente / Primus demonstravit: / Radiorum Lucis dissimilitudines, / Colorumque inde nascentium proprietates, / Quas nemo antea vel suspicatus erat, pervestigavit. / Naturae, Antiquitatis, S. Scripturae, / Sedulus, sagax, fidus Interpres / Dei O. M. Majestatem Philosophiâ asseruit, / Evangelij Simplicitatem Moribus expressit. / Sibi gratulentur Mortales, / Tale tantumque exstitisse / HUMANI GENERIS DECUS. / NAT. XXV DEC. A.D. MDCXLII.  OBIIT.  XX. MAR. MDCXXVI

Σε ελεύθερη μετάφραση της Αγγλικής εκδοχής (από τον G.L. Smyth, The Monuments and Genii of St. Paul’s Cathedral, and of Westminster Abbey (1826), ii, 703-4):
Εδώ αναπαύεται ο Ισαάκ Νεύτωνας, ιππότης, ο οποίος με μια οξύνοια σχεδόν θεϊκή και με ιδιαίτερες δικές του μαθηματικές αρχές, εξερεύνησε τις τροχιές και τις μορφές των πλανητών, τις διαδρομές των κομητών, τις παλίρροιες της θάλασσας, τις ανομοιότητες στις ακτίνες του φωτός και τις ιδιότητες των χρωμάτων που δημιουργούνταν, κάτι που κανείς άλλος μαθητής δεν είχε καν φανταστεί. Φίλεργος, οξυδερκής και πιστός στην ενασχόλησή του με τη φύση, με αρχαίες και ιερές γραφές, απέδειξε μέσω της φιλοσοφίας του το μεγαλείο του Θεού και με τη συμπεριφορά του εξέφρασε την απλότητα του χριστιανικού μηνύματος. Θνητοί, χαρείτε που υπήρξε ένα τόσο μεγάλο στολίδι της ανθρωπότητας. Γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1642 και πέθανε στις 20 Μαρτίου 1726/7.

Ο Νεύτων και οι φυσικές επιστήμες
Οι περισσότεροι έχουμε ακούσει για το περιβόητο «ατύχημα» του Νεύτωνα που του έδωσε την αφορμή να διατυπώσει τους νόμους της παγκόσμιας έλξης. Ξέρουμε για το περιβόητο μήλο που έπεσε στο κεφάλι του μια μέρα, γεγονός που τον ώθησε στο να συμπεράνει ότι «Το μήλο πέφτει, γιατί το τραβάει η γη, το φεγγάρι δεν πέφτει, γιατί το έλκουν άλλα σώματα σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτσι, μένει μετέωρο, όπως και η γη και τα άλλα ουράνια σώματα». Αυτό, πέρα από μια συνταρακτική «αποκάλυψη» για εκείνη την εποχή, ήταν και το έναυσμα για την εκτενέστερη μελέτη των πλανητών η οποία αποτελούσε (και αποτελεί ακόμα) το αντικείμενο ενδιαφέροντος πολλών επιστημόνων αλλά και ανθρώπων που αναζητούν ένα μικρό κομμάτι της «φύσης του σύμπαντος».

Πέρα από το νόμο της βαρύτητας πάντως, ο Νεύτωνας μελέτησε και πάνω στη βάση της ανάλυσης, στις θεμελιώδεις αρχές της δυναμικής (που συνδέουν την κίνηση ενός σώματος με τις δυνάμεις που ασκούνται σε αυτό), στο περίφημο μαθηματικό διώνυμο (που φέρει το όνομά του), στο διαφορικό λογισμό (όπου φαίνεται ότι τον ανακάλυψε παράλληλα με το φιλόσοφο και μαθηματικό Λάιμπνιτς – και εκεί οφείλεται και η διαμάχη που δημιουργήθηκε μεταξύ τους), στο φως του ήλιου (όπου συμπέρανε ότι είναι ένα σύνολο διαφορετικών μονοχρωματικών ακτινοβολιών) και σε άλλα φαινόμενα…

Η επίσκεψη του Edmond Halley και η Principia Mathematica
Τον Αύγουστο του 1684, ο νεαρός αστρονόμος Edmond Halley αποβιβάστηκε στο Λονδίνο με σκοπό να συναντήσει το Νεύτωνα και να του μιλήσει για κάποια έρευνα που είχε κάνει. Νωρίτερα είχε συζητήσει με τον Robert Hooke (γνωστό επιστήμονα της εποχής) και τον Sir Christopher Wren (αρχιτέκτονα του καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο), εκθέτοντας μέρος των ερευνών του και περιμένοντας μια απάντηση για τα συμπεράσματά τους πάνω σ’αυτό. Ο Halley υποστήριζε ότι η ελκτική δύναμη μεταξύ των πλανητών και του ήλιου είναι αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της μεταξύ τους απόστασης. Αν αυτό ήταν σωστό, τότε η τροχιά του κάθε πλανήτη θα έπρεπε να παίρνει τη μορφή της έλλειψης του Kepler, ή έστω μια πιό σφαιρική εκδοχή της. Οι συνομιλητές του δέχτηκαν αυτό το συλλογισμό, ωστόσο συμφώνησαν ότι έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να το αποδείξουν μαθηματικά. Βαθιά επηρεασμένος από αυτή την ερμηνεία και θέλοντας να την αποδείξει, ο Sir Christopher πρότεινε στον Halley να περιμένει δύο μήνες, διάστημα κατά το οποίο ο πρώτος θα έδινε σε έναν φίλο του το πρόβλημα περιμένοντας τα αποτελέσματα.

Οι δύο μήνες πέρασαν αλλά ο Sir Christopher δεν είχε τη λύση στα χέρια του, γεγονός που οδήγησε τον Halley στο να πάρει μια μεγάλη απόφαση και να επισκεφτεί το Trinity College στο οποίο βρισκόταν ο Νεύτων εκείνη την εποχή.

Προς μεγάλη ανακούφιση του Halley (που ήταν σχετικά αγχωμένος καθώς δεν είχαν ανταλλάξει ποτέ ούτε μια επιστολή, ενώ είχαν συναντηθεί μόνο μια φορά πριν), ο Νεύτων τον υποδέχτηκε θερμά. Συζήτησαν για διάφορα πράγματα μέχρι που ο Halley του εξέθεσε το πρόβλημά του, καταλήγοντας στην ερώτηση «…θα μπορούσε να περιγραφτεί μαθηματικά υποθέτοντας πως η ελκτική δύναμη μεταξύ αυτών και του ήλιου είναι αντίστροφη του τετραγώνου της απόστασής τους από τον ίδιο?».

Χωρίς δισταγμό, ο Νεύτων απάντησε πως αυτό ήταν μια έλλειψη. Την έκπληξη του Halley απέναντι σ’αυτή την άμεση απάντηση (που ήταν σύμφωνη με τις προηγούμενες υποθέσεις του) διαδέχτηκε ο ενθουσιασμός του καθώς ο Νεύτωνας του απάντησε «το υπολόγισα!». Αμέσως άρχισε να ψάχνει στα βουνά με τις σημειώσεις του προκειμένου να δείξει στον επισκέπτη του αυτούς του υπολογισμούς. Δυστυχώς δεν κατάφερε να βρει το κυριότερο κομμάτι των υπολογισμών, υποσχέθηκε όμως στον Halley ότι θα τους ξανακάνει και θα τους ταχυδρομήσει σ’αυτόν το συντομότερο δυνατό.

Πέρασαν άλλοι τρεις μήνες χωρίς ο Halley να μάθει κάποιο νέο, ενώ την ίδια στιγμή ο Νεύτωνας εργαζόταν πάνω στην ελλιπτική τροχειά των πλανητών, χρησιμοποιώντας όμως μια διαφορετική από την καθιερωμένη μαθηματική μέθοδο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα χειρόγραγο 9 σελίδων με τον τίτλο «De Motu Corporum in Gyrum», ή αλλιώς «περί της κίνησης των περιστρεφόμενων σωμάτων», του οποίου αντίγραφο στάλθηκε στον Halley στο Λονδίνο (ήταν Νοέμβριος του 1684). Οταν ο τελευταίος το έπιασε στα χέρια του, εντυπωσιάστηκε τόσο που αναχώρησε για δεύτερη φορά προς το κολλέγιο, προκειμένου να πάρει την άδεια του Νεύτωνα για να εκθέσει την εργασία του στη Βασιλική Εταιρία και να την εκθέσει στο κοινό ώστε να τη δουν οι επιστήμονες. Αφού έστειλε μερικές επιστολές προς τη Βασιλική κοινότητα για κάποια ανακάλυψη που είχε κάνει με το Νεύτωνα και σύντομα θα την εξέθετε, έπρεπε τώρα να πείσει το Νεύτωνα να δημοσιεύσει την εργασία του όσο πιό γρήγορα μπορούσε. Ο Νεύτων όμως είχε κάτι άλλο στο μυαλό του. Στρέφοντας την προσοχή του και τη δημιουργική του ενέργεια πάνω σ’αυτό το θέμα, δε θεώρησε την εργασία αυτή ως αυτοτελή και θέλησε να κάνει περαιτέρω έρευνες για να δει τί άλλο μπορεί να κρύβεται πίσω απ’αυτή.

Μετά από συστηματική δουλειά περίπου 18 μηνών, τον Απρίλιο του 1986 ο Νεύτων εμφανίστηκε με μια από τις σημαντικότερες μελέτες που έχουν γίνει ποτέ στον τομέα των επιστημών. Εξέθεσε το πρώτο μέρος της μεγάλης του έρευνας που τιτλοφόρησε ως «Philosophiae Naturalis Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας), η περιβόητη principia όπως έχει επικρατήσει να λέγεται σήμερα.

«Να, ο άνθρωπος που έγραψε ένα βιβλίο το οποίο δεν καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος!» παρατηρούσε ένας μαθητής συναντώντας το Νεύτωνα στο δρόμο, λίγο καιρό αργότερα, καθώς η principia ήταν (και ίσως να παραμένει ακόμα) μια από τις πιό δυσνόητες μελέτες που έχουν γίνει ποτέ (μαζί με τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αινστάιν). Παρ’ολ’αυτά, ήταν μια μελέτη που ένωσε τη φυσική με την αστρονομία, υπό το μανδύα των γνωστών σε μας ως «θεμελιωδών αρχών της δυναμικής» (laws of motion).

Η Προσφορά του Νεύτωνα στην Επιστήμη
Πέρα από την Principia Mathematica που, όπως προαναφέρθηκε, είναι μια από τις μεγαλύτερες επινοήσεις του, ο Νεύτων υπήρξε πρωτοπόρος σε μια σειρά ανακαλύψεων οι οποίες θα συντάρασσαν τον τότε επιστημονικό κόσμο και θα προκαλούσαν μεγάλες αλλαγές στην επιστημονική κοινότητα, οι περισσότερες εκ των οποίων ισχύουν ακόμη και σήμερα.

Κατοπτρικό ή Νευτώνειο Τηλεσκόπειο: Πρόκειται για ένα τηλεσκόπιο ανακλαστικού τύπου που πήρε το όνομα του δημιουργού του και χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα για την παρατήρηση των άστρων. Διαθέτει κάτοπτρο το οποίο είναι τοποθετημένο υπό γωνία 45^ο ως προς τον άξονα του οργάνου, έτσι ώστε η εικόνα του υπό παρατήρηση άστρου να είναι δυνατό να παρατηρηθεί μέσω μιας οπής η οποία βρίσκεται στο πλευρό του σωλήνα του τηλεσκοπίου. Η ιδιαιτερότητα σ’αυτή την εφεύρεση σε σχέση με τα τότε τηλεσκόπια (διαθλασικού τύπου) ήταν η χρήση καθρεφτών αντί για φακούς. Χωρίς εξειδικευμένες λεπτομέρειες, η δομή των τηλεσκοπίων εκείνης της εποχής παρουσίαζαν ένα ελλάτωμα στην απεικόνιση των χρωμάτων των παρατηρούμενων αντικειμένων (χρωματική παρέκλιση), πρόβλημα το οποίο ο Νεύτων έλυσε με τον προαναφερόμενο τρόπο. Το πρώτο του τηλεσκόπιο το έφτιαξε εν έτει 1668 και είχε μήκος 6 ίντσες, ενώ το ίδιο είχε τη δυνατότητα (πέρα από τη ρεαλιστικότερη απεικόνιση των χρωμάτων) να μεγενθύνει τα μελετούμενα αντικείμενα έως και 40 φορές. Ήταν μια εφεύρεση που του προσέφερε μια θέση μέλους στη Βασιλική Εταιρία.

Θεωρία ανάλυσης του φωτός: Ο ντεκάρτ έλεγε πως το φως γίνεται αισθητό από μια ακτίνες φωτός που «χτυπάνε» στο μάτι. Ο Νεύτων μελέτησε το κατά πόσο το έγχρωμο φως ήταν δημιούργημα των ματιών ή του εγκεφάλου (ρισκάροντας την όρασή του κατά καιρούς).

Οι φιλόσοφοι όλων των εποχών πίστευαν πως το λευκό φως ήταν αγνό χρώμα και πως τα υπόλοιπα χρώματα οφείλονταν σε τροποποιήσεις του (δημιουργούνταν μετατρέποντας το λευκό φως).Χρησιμοποιώντας πρίσματα και άλλες μεθόδους πειραματισμών, ο Νεύτων ανέλυσε το λευκό φως στα επτά χρώματα της ίριδας, τα γνωστά χρώματα του ουράνιου τόξου που όχι μόνο μπορούσαν να διαχωριστούν μεταξύ τους, αλλά και να επανασυνδυαστούν στη δημιουργία του λευκού φωτός. Τους πειραματισμούς γύρω από το φως τις έκανε στην πολύ νεαρή ηλικία των 24 ετών (το 1666), αλλά τα αποτελέσματα των πειραματισμών περί του φωτός και των χρωμάτων (“opticks”) δεν τα εξέδωσε πριν το 1704.

Calculus: Όταν ο Νεύτων ξεκίνησε να ασχολείται με το πρόβλημα των θεμελιωδών αρχών της δυναμικής, αργά η γρήγορα ανακάλυψε πως τα μαθηματικά εκείνης της εποχής δεν επαρκούσαν γι’αυτό το τολμηρό εγχείρημα. Ιδιότητες όπως αυτές της κατεύθυνσης και της ταχύτητας των πλανητών δεν μπορούσαν να περιγραφούν αποτελεσματικά λόγω της ευμεταβλητότητάς τους. Έτσι λοιπόν ωθήθηκε στο να δημιουργήσει ένα νέο κλάδο των μαθηματικών, τον οποίο ονόμασε «fluxions» (συνεχείς αλλαγές) και σήμερα είναι γνωστός ως μαθηματική ανάλυση (calculus). Μάλιστα, με τα έργα του “Παγκόσμια Αριθμητική” και “Δοκίμιο για τον τετραγωνισμό των καμπυλών” ουσιαστικά έδωσε μια περαιτέρω ώθηση στον διαφορικό λογισμό (που λέγεται ότι τον επινόησε παράλληλα με έναν άλλο εξαιρετικό μαθηματικό, τον Λάιμπνιτς).

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η calculus δεν συμπεριλαμβάνεται στην principia, γιατί παρ’όλο που στη δεύτερη περιλαμβάνονται στοιχεία της πρώτης (σε μια αμιγώς διαφορετική μορφή), μέχρι την έκδοση της principia ο Νεύτων δεν είχε εκδόσει ακόμη τίποτα για τη νέα μαθηματική προσέγγιση. Παρ’ολ’αυτά, η θεωρία της μαθηματικής ανάλυσης συνδύαζε πολλές παρεμφερείς μεθόδους σε συνδυασμό με ένα μεγάλο ποσοστό κλασσικής γεωμετρίας, χωρίς ωστόσο να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να γίνει πιό κατανοητός. Ο ίδιος εξηγούσε την πρόθεσή του να μη θέλει να εκλαϊκεύσει τα έργα του λέγοντας ότι «θέλω να αποφύγω κάποια ενδεχόμενη άδικη καταδίωξή μου από μικρούς ημιμαθείς στα μαθηματικά».

Οι τρεις Νόμοι του Νεύτωνα: Όσο δύσκολη κι αν είναι στην κατανόηση η principia, ξεκαθαρίζει εξ’ αρχής τρεις Νόμους που διέπουν τη φύση και τη λειτουργία του μακρόκοσμου:

-Ο Νόμος της Αδράνειας: Κάθε σώμα αντιστέκεται στη μεταβολή της κινητικής του κατάστασης, εκτός κι αν κάποιες εξωτερικές δυνάμεις το αναγκάσουν. Αυτός ο Νόμος διατυπώνεται στη σημερινή φυσική ως εξής: Αν η συνισταμένη των δυνάμεων που ασκούνται σε ένα σώμα είναι μηδέν, τότε το σώμα ή ηρεμεί ή κινείται ευθύγραμμα και ομαλά.

-Ο Θεμελιώδης Νόμος της Μηχανικής: Η επιτάχυνση που αποκτά ένα σώμα με την επίδραση μιας σταθερής δύναμης είναι αντιστρόφως ανάλογη της μάζας του σώματος. (ΣF = m a)

-Νόμος Δράσης – Αντίδρασης: Για κάθε δράση, υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση.

Σε αυτούς τους Νόμους, ο Νεύτων προσέθεσε ένα πλήθος προσεκτικών παρατηρήσεων και το σύνολο αυτής της εργασίας (η σημερινή Νευτώνεια φυσική) ήταν αυτό που κατά τον ίδιο αποτελούσε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν.

Νόμος της Παγκόσμιας Έλξης: Η διατύπωση αυτού του Νόμου δεν ήταν παρά η έκφραση των συμπερασμάτων του Νεύτωνα και του Halley ως προς την κίνηση των πλανητών και τη βαρύτητα. Σύμφωνα με τον ορισμό της Παγκόσμιας Έλξης, κάθε σώμα που βρίσκεται σε δεδομένη απόσταση από ένα άλλο σωμάτιο, οπουδήποτε στο σύμπαν, έλκει το δεύτερο αλλά και έλκεται απ’αυτό με δύναμη που είναι ανάλογη του γινομένου των δύο μαζών και αντιστρόφως ανάλογη με το τετράγωνο της μεταξύ τους απόστασης.

Χημεία: Μέσα από ποικίλλες εξαντλητικές έρευνες γύρω από την αλχημεία, ο Νεύτων κατάφερε να εξελίξει τη μετέπειτα επιστήμη της χημείας.  

«Αν όντως κοίταξα πιό μπροστά από την εποχή μου, αυτό συνέβη επειδή στεκόμουν σε πλάτες γιγάντων» είχε πει ο Νεύτωνας, σχολιάζοντας τις επιστημονικές του ανακαλύψεις. Κι όμως, πολλοί επιστήμονες θα συμφωνούσαν πως ο Νεύτων ήταν ένας γίγαντας από μόνος του, καθώς οι μελέτες και οι μεθόδοι του αποτέλεσαν μια τομή για τις επιστήμες εκείνης της εποχής αλλά και ένα στήριγμα στις επιστήμες της σημερινής εποχής.

Ο Νεύτων και η Αλχημεία
Ίσως το πιό σκοτεινό μυστικό του Νεύτωνα, στο οποίο είχε αφιερωθεί για πάνω από 25 χρόνια, ήταν οι αλχημικές του δραστηριότητες. Στόχος αυτής της μυστικής πρακτικής ήταν και είναι, όπως γνωρίζουμε, η αναζήτηση αυτού που οι πρόγονοί του αποκαλούσαν «φιλοσοφική Λίθο», ένα στοιχείο που μπορεί να μετατρέψει βασικά μέταλλα σε καθαρό χρυσό. Όπως αναφέρει και ο καθηγητής Bill Newman του Πανεπιστημίου της Indiana: «Σε μερικές περιπτώσεις ήταν πάρα πολύ επικερδές, γιατί μπορούσες να παράγεις πολύ μεγάλες ποσότητες χρήματος, χωρίς αμφιβολία. Αλλά αν σε έπιαναν, ήταν πολύ επικίνδυνο, καθώς ξέρουμε πως μια από τις παραδοσιακές τιμωρίες για υπεξαίρεση χρημάτων και γενικά για αλχημιστές ήταν το να κρεμούνται από ψηλές κρεμάλες και συχνά τους υποχρέωναν να φοράνε και συνθετικά ρούχα για να γίνεται η καύση δημόσιο θέαμα.»

Οι λόγοι για τους οποίους η αλχημεία ήταν μια απαγορευμένη πρακτική, ιδίως την εποχή του Νεύτωνα, είναι λίγο-πολύ γνωστοί. Οι κατέχοντες τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού, δηλαδή οι μονάρχες, είχαν κάθε λόγο να απαγορεύουν τον πολλαπλασιασμό του ώστε να εξασφαλίσουν την ευημερία και την κυριαρχία τους, ενώ οι ίδιοι είχαν στην υπηρεσία τους αλχημιστές οι οποίοι φρόντιζαν για την αύξηση των ίδιων αποθεμάτων, για τη μεγιστοποίηση της ήδη υπάρχουσας περιουσίας τους. Ο Robert Boyle, ο John Locke, ο Leibniz και άλλοι, το γνώριζαν καλά αυτό, μιας και ήταν από τους μεγαλύτερους αλχημιστές στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, μαζί με το Νεύτωνα.

Προσεγγίζοντας την Ουσία
Πέρα όμως από την πολιτική/κοινωνική σκοπιμότητα μιας τέτοιας απαγόρευσης, η αλχημεία είχε (και έχει) να κάνει με κάτι πολύ πιό σημαντικό, κάτι που δεν ανταλλάζεται με καμία ποσότητα χρυσού και με κανένα άλλο αξίωμα. Πρόκειται για την απόκτηση μιας τεράστιας δύναμης πάνω στη φύση, μέσω της απόκτησης ενός «κλειδιού» – της φιλοσοφικής Λίθου. Αυτή η δύναμη ήταν πάντα γνωστή σ’αυτούς που προσπαθούσαν να βρουν τη Φιλοσοφική Λίθο, μιας και αποτελεί το σημαντικότερο στοιχείο της Αλχημείας. Μια δύναμη που να εξασφαλίζει τον απόλυτο έλεγχο σε οτιδήποτε φυσικό, μια δύναμη που να μετατρέπει οτιδήποτε σε οτιδήποτε και όχι μόνο μέταλλα σε χρυσό, μια δύναμη που η κατάκτησή της είναι θέμα ολοκλήρωσης του ανθρώπου. Πώς όμως επέρχεται αυτή η ολοκλήρωση μέσα από την άσκηση της Αλχημείας?

Το Μεγάλο Έργο (Magnum Opus) είναι ουσιαστικά ένας συμβολισμός. Η «Απόλυτη Υλοποίηση» δηλαδή, αφορά τη μεταστοιχείωση σε ένα πιό συμβολικό/φιλοσοφικό επίπεδο. Προσεγγίζοντας την ουσία λοιπόν, η μεταστοιχείωση του οποιουδήποτε μετάλλου σε Χρυσό, δεν υπονοεί παρά τη μετατροπή της περιορισμένης Συνειδητότητας σε ένα υψηλότερο («λεπτότερο») επίπεδο αντιληπτικότητας. Όπως διαπιστώνει και ο Ελιφάς Λεβί, ένας ακόμη μεγάλος Μύστης και Αλχημιστής, στο βιβλίο του Υπερβατική Μαγεία, «Το Μεγάλο Έργο είναι, πάνω απ’όλα, η αυτοδημιουργία του ανθρώπου, δηλαδή η πλήρης και άνευ όρων κατάκτηση των δυνατοτήτων του και του μέλλοντός του». Αυτός είναι ο στόχος.

Μια τέτοια δύναμη όμως σαν τη Φιλοσοφική Λίθο (φεύγοντας από τη Συμβολική της σημασία), δε θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί στα χέρια πολλών ανθρώπων, κι αυτό ήταν κάτι που και ο Νεύτωνας είχε υπόψιν του, μιας και η οποιαδήποτε διαρροή μιας τέτοιας δύναμης θα δημιουργούσε ένα τεράστιο χάος στον κόσμο – ίσως και να σηματοδοτούσε την καταστροφή του.
Η ίδια δύναμη όμως αποτελούσε και αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε να δεχτεί ποτέ ο άνθρωπος, ένας γρίφος του οποίου η λύση θα σήμαινε και την εκπλήρωση των στόχων του πάνω στη γη.

Μιλώντας για αλχημεία όμως, θα μπορούσε να πει κανείς πως ολόκληρη η υπόστασή της ενορχιστρώνεται από πλήθος γρίφων, συμβολισμών και κρυπτογραφημένων μηνυμάτων. Είναι μια μορφή ποίησης μέσα από κώδικες και μυστικά ονόματα που συνέπαιρνε όλους τους αλχημιστές, όπως και το Νεύτωνα. Ο ίδιος χρειάστηκε να μελετήσει για αρκετό καιρό πολλά χειρόγραφα παλαιότερων αλχημιστών και μερικά τα συνδύασε μεταξύ τους ώστε να κατανοήσει καλύτερα το περιεχόμενό τους. Εξ’αιτίας αυτού του γεγονότος εκφράστηκε αργότερα η άποψη ότι ο Νεύτωνας αντέγραφε τις σημειώσεις των προγόνων του.

Κάτι εξίσου ενδιαφέρον είναι η πεποίθηση του Νεύτωνα ότι η ελληνική μυθολογία έκρυβε μέσα της αλχημικές συνταγές και μέσω αυτών το μονοπάτι για τη φιλοσοφική λίθο. Φυσικά δεν ήταν ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θεώρησε κάτι τέτοιο, αφού επηρεάστηκε και ο ίδιος από τις αντιλήψεις των προγενέστερων αλχημιστών, όπως του George Starkey (μια από τις κύριες πηγές του Νεύτωνα) και του Michael Maier (συγγραφέας του 17^ου αιώνα με μεγάλη ενασχόληση πάνω στην ελληνική μυθολογία).

Μια από τις κύριες πεποιθήσεις του Νεύτωνα ήταν μια αντίληψη που ήκμασε κατά τη διάρκεια της αναγέννησης και ονομαζόταν «prisca sapientia», ή αλλιώς πρωταρχική Σοφία. Μια Μυστική Σοφία που επέζησε στο πέρασμα των αιώνων, ταξιδεύοντας μέσα από αρχετυπικές μορφές όπως αυτή του Πυθαγόρα κ.α. Αυτή η Μυστική Σοφία είναι σίγουρο ότι περιείχε το κλειδί για την κατανόηση των Νόμων που διέπουν το σύμπαν και τη φύση που μας περιβάλλει.

Ο Νεύτωνας θεωρούσε τον εαυτό του εκλεκτό. Ενώ δεν επαιρόταν δημόσια ως ένας από τους λίγους, το καταλαβαίνουμε από την αρέσκειά του να κατασκευάζει αλχημικά ψευδώνυμα για τον εαυτό του, όπως για παράδειγμα το Jehovah Sanctus Unus, δηλαδή Ιαχωβάς ο Άγιος (the Holy).

Ωστόσο, μιλώντας για τα επιτεύγματά του, συνήθιζε να λέει πως θεωρούσε τον εαυτό του ως ένα αγοράκι σε μια αμμουδιά, που σήκωσε ένα όμορφο κοχύλι αλλά υπήρχαν και τόσα άλλα εκεί που περίμεναν να ανακαλυφτούν…

Μέσα από τα χειρόγραφα και τις σημειώσεις του Νεύτωνα, είναι εμφανής η πρόοδος που σημείωνε κατά τη διάρκεια των αλχημικών πειραμάτων του – σημειώσεις του στυλ «Σήμερα ανακάλυψα την παροδικότητα του Ερμή». Από τις ίδιες σημειώσεις φαίνονται επίσης και οι γνώσεις και η σημειολογία του Νεύτωνα.

Μέθοδοι  και κώδικες
Οι πραγματικές διαστάσεις των ανακαλύψεων του Νεύτωνα όσον αφορά την αλχημεία, μας είναι άγνωστες. Αυτό οφείλεται τόσο στην πιθανότητα να καταστράφηκε σημαντικό μέρος των χειρογράφων του σε μια πυρκαγιά που ξέσπασε στο εργαστήριό του κάποια μέρα, όσο και στο γεγονός ότι οι σημειώσεις του Νεύτωνα είναι αρκετά πολύπλοκες. Ο Νεύτωνας χρησιμοποιεί μια δική του ορολογία την οποία δεν εξηγεί πουθενά (ή τουλάχιστον δεν ξέρουμε εμείς αν την εξηγεί πουθενά), αλλά και έρχεται σε αρκετές αντιθέσεις με την «decknamen», ορολογία με κεκαλλυμένα ονόματα (π.χ. «Babylonian Dragon» ή «Τρίαινα του Ποσειδώνα» ως κωδικές ονομασίες στοιχείων) που χρησιμοποιούσαν οι προγενέστεροι αλχημιστές.

Παρακάτω δίνεται ένας πίνακας με ορισμένα από τα σύμβολα που χρησιμοποιούσε ο Νεύτων, μαζί με τα αντίστοιχα στοιχεία που συμβόλιζαν.

 

 Άλλο ένα στοιχείο που δυσκολεύει τους ερευνητές είναι η «φαινομενική» ανυπαρξία ενός σκοπού. Ο Νεύτων σημείωνε μόνο τα συμπεράσματα που έβγαζε από τα πειράματα που έκανε, χωρίς να αναφέρει και το σκοπό για τον οποίο έγιναν. Ωστόσο, το μεγαλείο της έρευνάς του όσον αφορά την αλχημεία, τον κατέστησε έναν από τους μεγαλύτερους Αλχημιστές στην Ευρώπη. Ερευνητές του έργου του, όπως η B.J.T. Dobbs, πιστεύουν πως η θεωρία του Νεύτωνα περί βαρυτικής έλξης, προήλθε από τις αλχημικές του έρευνες. Η συγκεκριμένη ερευνήτρια μάλιστα, του τμήματος Ιστορίας του Northwestern University, κατέληξε το 1991 στο συμπέρασμα ότι και οι αλχημικές δραστηριότητες του Νεύτωνα ήταν  με τη σειρά τους μια έκφραση της θρησκευτικότητας του ίδιου.

Ο Νεύτων και  η Θεολογία
Αποτελεί κοινό μυστικό πως ο Ισαάκ Νεύτων διέθεσε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό της ζωής του στη συγγραφή θεολογικών κειμένων. Ο καθηγητής Stephen Snobelen (University of King’s college, Nova Scotia) αναφέρει γι’αυτή την πλευρά του Νεύτωνα πως «είχε μια έντονη θρησκευτικότητα, κάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στις γνωστές πτυχές του χαρακτήρα του, αλλά αυτός είναι ο Νεύτωνας που ξέρουμε από τα προσωπικά του χειρόγραφα, ένας έντονα θρησκευόμενος άνθρωπος. Η αγνότητα της καρδιάς του τον κατευθύνουν ηθικά σε όλη του τη ζωή…». Εξετάζοντας μερικές από τις 4.000 σελίδες των χειρογράφων του Νεύτωνα που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη των Ιεροσολύμων, ο ίδιος καθηγητής μας πληροφορεί επίσης ότι: «Αυτά που γνωστοποιούν τα χειρόγραφα του Νεύτωνα, είναι πολύ διαφορετικά απ’ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα φαντάζονταν (για το Νεύτωνα). Αυτό που είχε στα σκαριά ήταν μια μεγάλη ενοποιημένη θεωρία για να αποκαλύψει την αλήθεια του Θεού. Δείχνουν το Νεύτωνα στις μεγάλες δόξες του… Βλέπουμε τη θεολογία του, βλέπουμε την επιστήμη του, βλέπουμε την αλχημεία του…».

Μερικά από τα πιό ενδιαφέροντα γραπτά του Νεύτωνα είναι αυτά για την «Αποκάλυψη του Ιωάννη», για την «Πόρνη της Βαβυλώνας» αλλά και μια ανάλυση της Βίβλου. Αυτή η – καλά μεταφρασμένη κατά τη βικτωριανή εποχή – ανάλυση, ήταν κάτι σαν έργο ζωής για το Νεύτωνα, ο οποίος άλλωστε θεωρούσε πως η αποκωδικοποίησή της θα οδηγούσε στην κατανόηση του Θεού και των σχεδίων του. Το μήνυμα που περνούσε ήταν ότι ο χριστιανισμός είχε παρεκτραπεί από τον «σωστό δρόμο», χάνοντας τις βάσεις του, τον 4^ο μ.Χ. αιώνα, κατά τον οποίο η πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας πέρασε πολλές δογματικές αντιλήψεις περί της φύσης του Χριστού. Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με μια έντονη διαμαρτυρία για την πρώιμη εκκλησιαστική ιστορία. Ωστόσο, παρ’όλη την «ανορθόδοξη» προσέγγιση του Νεύτωνα που περιελάμβανε τη μη-αποδοχή της τριαδικής φύσης του Θεού και της συνόδου της Νίκαιας, ο ίδιος επέδειξε ένα βαθύ θρησκευτικό αίσθημα, σεβάστηκε τη Βίβλο και αποδέχτηκε τη θεώρησή της για τη δημιουργία του κόσμου.

Στα τελευταία έργα του εξέθεσε την ισχυρή πεποίθηση του θεόσταλτου ρόλου του Θεού στη φύση. Ίσως μάλιστα αυτή η πεποίθηση να τον οδηγούσε συχνά και σε παράξενες ερμηνείες, όπως η ερμηνεία των βίαιων συμβολισμών της Βίβλου ως λόγο του Θεού.

Ο Νεύτωνας διέθετε περισσότερα ανθρωπιστικά παρά επιστημονικά βιβλία, τα οποία μελέτησε βαθιά σε όλη του τη ζωή. Το αδημοσίευτο έργο του «κλασσικά σχόλια» (classical scholia – επεξηγηματικές σημειώσεις για μια μελλοντική επανέκδοση του principia mathematica) καταδεικνύει τις γνώσεις του περί της προ-Σωκρατικής φιλοσοφίας, αν και διάβαζε για τους πατέρες της εκκλησίας ακόμα πιό βαθειά. Ο Νεύτων επιχείρησε να εναρμονίσει τις διδαχές της ελληνικής μυθολογίας με αυτές της Βίβλου, θεωρώντας την αυθεντία στα πρώτα χρόνια της ανθρωπότητας. Στο χρονολογικό του έργο ανέλαβε να τακτοποιήσει τις διαφορές που παρουσιάζονταν μεταξύ του Ιουδαϊκού και του παγανιστικού ημερολογίου, και να τις «επιδιορθώσει» από μια αστρολογική διαφωνία όσον αφορά κάποια αστρονομικά σχεδιαγράμματα των αρχαίων Ελλήνων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δεν άρεσε και σε πολλούς ήταν η τοποθέτηση του πολέμου της Τροίας 500 χρόνια αργότερα απ’ότι τοποθετούταν από τους ιστορικούς.
«Είμαι φίλος του Πλάτωνα, είμαι φίλος του Αριστοτέλη, αλλά ο καλύτερος φίλος μου είναι η αλήθεια» έλεγε, μελετώντας διεξοδικά την αρχαία ελληνική γραμματεία για να βρει νέες αλήθειες για το σύμπαν.

Κάτι εξίσου ενδιαφέρον είναι η πίστη του πως στους αρχαίους ναούς κρύβονταν τα μυστικά του Σύμπαντος και πως μόνο κάποιος εκλεκτός σαν αυτόν μπορούσε να αποκαλύψει.

Ο Ναός του Σολομώντα και η Αποκάλυψη
Ο Νεύτων ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από ορισμένους αρχαίους Ναούς για τους συμβολισμούς που πίστευε πως περιείχαν. Ιδιαίτερη μνεία έκανε για το Ναό του Σολομώντα και για το τείχος που απέμεινε απ’αυτόν, έπειτα από την καταστροφή του από τους Βαβυλώνιους. Το τείχος αυτό είναι γνωστό σήμερα σαν «τείχος των δακρύων» ή «Δυτικό Τείχος» και έχει ιδιαίτερη θρησκευτική σημασία για τον Ιουδαϊσμό. Ο Νεύτωνας λοιπόν, «διέκρινε» στο βιβλίο της Αποκάλυψης έναν κώδικα με τον οποίο ήταν χτισμένος αυτός ο Ναός και για χρόνια προσπαθούσε να τον «σπάσει». Άλλωστε, για τον ίδιο το Νεύτωνα, οι διάφορες σκηνές σκηνές στο βιβλίο της Αποκάλυψης, εκτυλίσσονταν γύρω απ’αυτόν το Ναό. Συνεπώς, για να κατανοήσει το βιβλίο της Αποκάλυψης και να χαρτογραφήσει τα σύμβολά που περιείχε, έπρεπε να καταλάβει πώς ήταν φτιαγμένος, πως έμοιαζε αυτός ο Ναός, πριν την καταστροφή του. Έτσι, εργάστηκε πάνω στο σχεδιασμό του και προσπάθησε να σκιαγραφήσει τη μορφή του, μέσα από πλήθος μαθηματικών μοντέλων και υπολογισμών. Αν κατάφερνε να ανακαλύψει τα μυστικά αυτού του Ναού, οι γνώσεις που θα αποκόμιζε θα ήταν άπειρες, τόσο σε επιστημονικό, όσο και σε θρησκευτικό επίπεδο.

Ο Νεύτων, πιστεύοντας παθιασμένα στη φιλοσοφία που είχε «χτίσει» γύρω απ’αυτόν το Ναό, έτρεφε την ελπίδα πως στη Δευτέρα παρουσία θα ξαναχτιζόταν, ενώ μέχρι τότε, μέσω αυτού του κώδικα που έκρυβε, θα γινόταν δυνατή η πρόβλεψη του τέλους του κόσμου. Το τέλος του κόσμου, η Αποκάλυψη, θα έδινε τη σειρά της στην επαναγέννηση του αγνού και αυθεντικού χριστιανισμού.

Τελικά, σύμφωνα με ένα χειρόγραφο του Νεύτωνα που «βρέθηκε» στη βιβλιοθήκη της Ιερουσαλήμ, έπειτα από την αποκωδικοποίηση της Βίβλου ο ίδιος αποφάνθηκε πως βρήκε το χρόνο που θα τέλειωνε τούτος ο μάταιος κόσμος με την Αποκάλυψη… Αυτό το έτος, που δεν είναι και τόσο μακριά μας, είναι το 2060.

Αρχαίοι Ναοί και ηλιακό σύστημα – Αναφορά στο Stonehenge
Ένας ακόμα ναός που εντυπωσίαζε το Νεύτωνα ήταν το γνωστό stonehenge, το οποίο αν και δεν επισκεύτηκε ποτέ, το μελέτησε γιατί πίστευε πως έκρυβε κάποια κομμάτια της Σοφίας των αρχαίων. Ο Νεύτων υποστήριζε πως οι αρχαίοι γνώριζαν ότι ο ήλιος ήταν το κέντρο του κόσμου και πως οι πλανήτες βρίσκονταν σε τροχιά γύρω του, χάρη στις βαρυτικές δυνάμεις που επιδρούσαν μεταξύ αυτών και του ήλιου. Αυτό, όσο δεδομένο είναι στη σημερινή εποχή, τόσο φαντασία αποτελούσε για εκείνη την εποχή. Πως υποστήριζε κάτι τέτοιο?
Το συμπέρασμα αυτό απορρέει από το ότι κάποιοι αρχαίοι Ναοί ήταν χτισμένοι έτσι ώστε να συμβολίζουν το ηλιακό σύστημα, έχοντας τη φωτιά στο κέντρο τους και συνεπώς συμβολίζοντας τον ήλιο. Και το stonehenge ήταν μια αναπαράσταση αυτού του ηλιακού συστήματος – με τη «φωτιά στο κέντρο» (κάτι που δεν έχει αποδειχτεί) και τους βράχους περιμετρικά, αντιπροσωπεύοντας τους πλανήτες και τις τροχιές τους.
Πάντως, αρκετοί ερευνητές τονίζουν τη συνήθεια του Νεύτωνα να βασίζεται σε ένα πολύ καλό στοιχείο, προσθέτοντας στη συνέχεια την ύπαρξη άλλων αμφίβολων στοιχείων προκειμένου να στηρίξει τις σκέψεις και τα λεγόμενά του.

The Newton Project
Το Newton project είναι ένα εγχείρημα που άρχισε το 1998 από το Κέντρο Ιστορίας, επιστήμης, Τεχνολογίας και Ιατρικής στο Imperial College της Αγγλίας, ενώ επισημοποιήθηκε το 2000 με χρηματοδότηση του Συμβουλίου Τέχνης και κλασσικών μελετών (Arts and Humanities Research Board). Στόχος του εγχειρήματος είναι η συγκέντρωση και η δημοσίευση όλου του έργου του Νεύτωνα στο διαδίκτυο.

Μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να δημοσιεύσει τα μισά περίπου από τα θεολογικά του κείμενα, όπως και διάφορες επιστημονικές σημειώσεις, ενώ ένα παρόμοιο αμερικάνικο πρόγραμμα έχει ήδη αρχίσει τη συγκέντρωση και τη δημοσίευση των αλχημικών κειμένων του.

Το project αυτό, που στοχεύει στο να μπορεί να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία θέλει ο εκάστοτε ερευνητής ή ενδιαφερόμενος όσον αφορά το έργο του Νεύτωνα, δωρεάν, δεν αρκείται στην ψηφιοποίηση του έργου αυτού, αλλά σε μια πιό οργανωμένη δουλειά. Εκτός από την προσεκτική μεταφορά των χειρογράφων σε ηλεκτρονικής μορφής κείμενα, οι χρήστες έχουν την επιλογή να δουν και την κάθε προσθήκη, αφαίρεση ή άλλη αλλαγή που έγινε κατά τη μετατροπή από το χειρόγραφο στην ψηφιακή μορφή, ή απλά να διαβάσουν το κείμενο στην τελική του μορφή. Και οι δύο επιλογές, φυσικά, έχουν ενσωματωμένη τη δυνατότητα αναζήτησης λέξεων-κλειδιών στο έργο του Νεύτωνα, ενώ ένα ακόμη πολύ καλό στοιχείο είναι οι φωτογραφίες των αυθεντικών χειρογράφων που παρέχονται στους χρήστες, ώστε να γίνεται δυνατή η επαλήθευση της ακρίβειας και της πιστότητας των ψηφιακών κειμένων σε σχέση με τα χειρόγραφα.

Η ιστοσελίδα που φιλοξενεί αυτό το εγχείρημα είναι η: http://www.ic.ac.uk/
Και στην ίδια παρέχονται και μια λεπτομερής έκθεση του Αρχείου του Νεύτωνα, μια σύνοψη της ζωής και του έργου του καθώς και άφθονα links σε επιστημονικές, ιστορικές και ερευνητικές πηγές πληροφόρησης που αφορούν το Νεύτωνα.

Στοιχεία του Χαρακτήρα του Νεύτωνα – Επίλογος
Ο Νεύτωνας ήταν ένας εσωστρεφής άνθρωπος. Κλεινόταν στο εργαστήριο του υπογείου του και εργαζόταν επτά ημέρες την εβδομάδα, 18 ώρες την ημέρα, απομονωμένος από τον έξω κόσμο. Έτρωγε ελάχιστα και συχνά ξεχνούσε να φάει επί πολλές ώρες. Ο Humphrey Newton, βοηθός αλλά και μακρινός συγγενής του Νεύτωνα, αναφέρει πως «Δεν μπορώ να πω ότι τον είδα ποτέ να κάθεται στο τραπέζι να φάει από μόνος του….. ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που του θύμιζα ότι δεν είχε αγγίξει το εδώ και πολλές ώρες σερβιρισμένο φαγητό του». Σπάνια πήγαινε για ύπνο πριν τις 2.00 τη νύχτα, ενώ συχνά μπορεί να κοιμόταν με τα ρούχα του. Σηκωνόταν κατά τις 5.00 πλήρως ανανεωμένος και συνέχιζε αμέσως τη δουλειά. Πάντα άφηνε ελεύθερα τα μακριά ξανθά μαλλιά του και σε σπάνιες περιπτώσεις τα έπιανε, ίσως στις σπάνιες επίσημες εξόδους του.

Ήταν τόσο αποροφημένος με το έργο του που ξεχνούσε μέρες και ώρες. Αρκετές ημερομηνίες που έχει σημειώσει στο ημερολόγιό του δεν συμβαδίζουν με τις πραγματικές ημερομηνίες στις οποίες έγραφε στο ημερολόγιο, ενώ υπάρχουν αναφορές από τον βοηθό του ότι αρκετές φορές είχε ξεχαστεί και είχε πάρει λάθος δρόμο για το Κολλέγιο του Cambridge. Είχε προσωπική βιβλιοθήκη με 1600-1800 τόμους/βιβλία, αλλά αρεσκόταν ιδιαίτερα στα χειρόγραφα συγχρόνων του.

Γενικά όμως, ήταν ένας χαμηλών τόνων στοχαστικός νέος και δε φαινόταν να τον συμπαθεί κανένας συμμαθητής του εκτός από τον John Wickins, ο οποίος παρ’ότι είναι κοινωνικά ισχυρότερος από το Νεύτωνα, φαίνεται να είχε γίνει κάτι σαν γραμματέας του. Άρχισαν να μοιράζονται ένα δωμάτιο (το μοιράστηκαν για 20 χρόνια, γεγονός που υποδεικνύει ότι πρέπει να ήρθαν αρκετά κοντά – πόσο κοντά είναι κάτι που δε γνωρίζουμε) αφού και οι δύο αποκαρδιώθηκαν για τους συμφοιτητές τους που έβαζαν την ευχαρίστηση πιό πάνω από τη δουλειά.

Στην πραγματικότητα, η διάσταση μεταξύ του Νεύτωνα και των υπόλοιπων φοιτητών ήταν μεγαλύτερη απ’ότι θα ανέμενε κανείς. Όταν μάλιστα ο Νεύτωνας πρωτοέφτασε στο Cambridge, ταράχτηκε από τη νοοτροπία που είχαν οι συμφοιτητές του. Όπως διαπιστώνει ο καθηγητής του Imperial College, Rob Lliffe: «…ήταν λίγο αργότερα από την επιστροφή του Καρόλου Β’, ήταν περίοδος μεγάλης χαράς και μάλλον ο Νεύτων θα αποστρεφόταν τη συμπεριφορά των συμμαθητών του… έπιναν, την έπεφταν σε “κακές” νεαρές κοπέλες σε κοντινά χωριά…».

Αυτή η απέχθεια απέναντι στους συμφοιτητές του ήταν που ώθησε το Νεύτωνα αργότερα να φτιάξει ένα δικό του σχέδιο για την εκπαίδευση της νεολαίας στα πανεπιστήμια…
«όλοι οι φοιτητές, μηδενός εξαιρουμένου, που θα βρεθούν σε καφενεία και ταβέρνες ή άλλα μαγαζιά που προσφέρουν ποτά, τα ονόματά τους θα δοθούν στον αντιπρύτανη ο οποίος θα τους καλέσει σε εκκλησιαστικό συμβούλιο» ήταν ένας από τους κανόνες του σχεδίου που πρότεινε ο Νεύτων.
Τυπικά, για το Νεύτωνα, η αφοσίωση στο διάβασμα ήταν ένας τρόπος αδιαφορίας αλλά και αντίστασης στους σεξουαλικούς πειρασμούς. Ίσως κατά κάποιο τρόπο να απασχολούσε τον εαυτό του γι’αυτόν τον λόγο με το διάβασμα.

Από την άλλη όμως, το διάβασμα ήταν αυτό που τον κατέστησε έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς στον κόσμο, έναν από τους μεγαλύτερους φυσικούς στον κόσμο, έναν από τους μεγαλύτερους αλχημιστές στον κόσμο και τελικά… έναν από τους μεγαλύτερους Μύστες στον κόσμο.

 

---

Πηγές: 
An interview on Newton’s alchemy with historian Bill Newman
Newton’s Dark Secrets, Public Broadcasting Service
Wikipedia
globeandmail.com Canada’s National Newspaper
Focus.gr
Live-Pedia.gr
ΒήμαScience – 10.07.2005
Newton: A Dark Heretic, Documentary (BBC)
Mark House – Newton And Flamel On Star Regulus Of Antimony And Iron, www.alchemywebsite.com
Archive.gr
Νέα Παγκόσμια Τάξη – Η αθέατη όψη, σ.292-7 – Νεύτων: Οικονομολόγος και Αλχημιστής
Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος, John Maynard Keynes
Alchemy: Ancient and Modern, Herbert Stanley Redgrove, Abika.com
The Foundations of Newtons Alchemy, Betty Jo Teeter Dobbs (Assistant Prof. of History at Northwestern University of Illinois), Cambridge University Press
Isaac Newton, A Private scholar and a public servant, Cambridge University Library
Microsoft Encarta
The Newton Project – http://www.newtonproject.ic.ac.uk
Encyclopædia Britannica 2007 Ultimate Reference Suite