«…Εγώ Είμαι η Οδός,
που ισορροπεί τις δύο μέγιστες Δυνάμεις…»
ESOTERIC ASTROLOGY, Alice Bailey
Μπαίνοντας ο Ήλιος στον αστερισμό του Ζυγού, σηματοδοτεί την εποχή που η Γη σταματά πια να καρποφορεί και αρχίζει σιγά-σιγά να μπαίνει στη «χειμέρια νάρκη» της. Ο θερισμός και ο τρύγος έχουν πια ολοκληρωθεί και οι άνθρωποι πουλάνε τα αγαθά που θέρισαν και τρύγησαν. Εξ’ ου και η απεικόνισή του αστερισμού ως ζυγαριά, μιας και στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν μικρές ζυγαριές για να ζυγίζουν τα νομίσματα και τα αγαθά που αγόραζαν ή πωλούσαν.
Ο αστερισμός του Ζυγού βρίσκεται σχεδόν μέσα στον αστερισμό του Σκορπιού και γι’ αυτό στην αρχαία Μεσοποταμία αναφερόταν ως «οι δαγκάνες του Σκορπιού». Αργότερα, οι δύο αυτοί αστερισμοί διαχωρίστηκαν και ο Ζυγός απεικονίζεται πλέον πάντα ως ζυγαριά.
Αυτή την εποχή που αρχίζει η φύση να ξαναμπαίνει «σε λήθαργο», καθώς προετοιμάζεται για την εποχή του άγονου Χειμώνα, το Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο αφηγείται το πώς ο Ιησούς καταράστηκε μια συκιά:
«Και το πρωί, επιστρέφοντας στην πόλη, πείνασε. Και όταν είδε μια συκιά στο δρόμο, ήρθε κοντά της, αλλά τίποτα δε βρήκε σ’ αυτή παρά φύλλα μόνο, και της λέει: ‘’Ποτέ πια από εσένα καρπός να μη γίνει στον αιώνα’’. Και ξεράθηκε αμέσως η συκιά» Κατά Ματθαίο 21:18-19.
Το γεγονός είναι φυσικά αλληγορικό, διότι κατά πρώτον δεν ταιριάζει στον φιλεύσπλαχνο Ιησού να καταριέται ένα δέντρο. Κατά δεύτερον και σπουδαιότερο, που δίδεται και η ένδειξη ότι η συκιά χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει αλλαγή εποχής [1], σε επόμενη παραβολή ο Ιησούς χρησιμοποιεί το δέντρο της συκιάς για να υπενθυμίσει το πώς απ’ αυτό το δέντρο οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τις αλλαγές των εποχών [2]. Επομένως, η αναφορά στην άκαρπη συκιά σηματοδοτεί την αλλαγή της εποχής από Φθινόπωρο σε Χειμώνα.
Μυθολογικά, ο Ζυγός σχετίζεται με την Θεά της Δικαιοσύνης Θέτις. Το σύμβολο του Ζυγού, η ζυγαριά, συμβολίζει το ζενίθ του έτους όπου όλοι οι κόποι αποδίδουν καρπούς. Το εσωτερικό μήνυμα λοιπόν του Ζυγού είναι η ισορροπία, η πειθαρχία και η δικαιοσύνη. Η Φθινοπωρινή Ισημερία συμβαίνει όταν ο Ήλιος βρίσκεται στον αστερισμό του Ζυγού, όπου για δεύτερη φορά στο ηλιακό έτος η μέρα και η νύχτα είναι ίσες. Είναι λοιπόν η εποχή που, συμβολικά, γίνονται τα «ξεκαθαρίσματα» και οι τακτοποιήσεις λογαριασμών, και η κρίση μεταξύ καλού και κακού. Κατ’ επέκταση, είναι η συνετή εκτίμηση των πραγμάτων ώστε να παρθούν οι σωστές αποφάσεις. Μετά τον αλτρουισμό της Παρθένου και την εκούσια θυσία της, έρχεται ο Ζυγός για να εδραιώσει τη σύνεση της απόφασης, διότι η θυσία δεν είναι πάντα απαραίτητη. Επιπλέον, ο Ζυγός διδάσκει την Θεία Δικαιοσύνη που δεν μπορεί να περιοριστεί στην ανθρώπινη. Όντας το έβδομο κατά σειρά ζώδιο, υποδηλώνει επίσης τον ιδεαλισμό και την πληρότητα [3].
Σ’ αυτή την εποχή λοιπόν συναντάμε τον Ιησού να τακτοποιεί υποθέσεις και λογαριασμούς (Βλ. Κατά Ματθαίο 21:33-46, 22:1-14, 23:1-39, 24 και 25). Είναι η πρώτη φορά που ο Ιησούς διδάσκει με τόσες πολλές επιθετικές και απειλητικές παραβολές. Δίνει πλέον μια ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ δίκαιου και άδικου, και προειδοποιεί τους άδικους γι’ αυτά που τους περιμένουν. Αλλά η σημαντικότερη σκηνή είναι εκείνη μέσα στον ναό της Ιερουσαλήμ, όπου ο Ιησούς βλέπει όλους τους εμπόρους στον ιερό περίγυρο του Ναού και εξοργίζεται:
«Και εισήλθε ο Ιησούς στο ναό και έβγαλε όλους όσοι πουλούσαν και αγόραζαν μέσα στο ναό, και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών όπως και τα καθίσματα αυτών που πουλούσαν τα περιστέρια, και τους λέει: ‘Είναι γραμμένο: Ο οίκος μου θα κληθεί οίκος προσευχής, εσείς όμως τον κάνετε σπήλαιο ληστών’» Κατά Ματθαίο 21:12-13.
Αυτό είναι το μοναδικό σημείο έντονης εκδήλωσης οργής στη ζωή του Ιησού.
Στο πρωτότυπο κείμενο διαβάζουμε ότι ο Ιησούς ανέτρεψε τα καθίσματα αυτών που πουλούσαν «περιστέρες», όχι «περιστέρια» όπως συνήθως μεταφράζεται λανθασμένα. Είναι ενδιαφέρον το ότι αναφέρεται ακριβώς τι εμπορεύονταν μέσα στον ναό, αντί να γίνει μια γενικότερη αναφορά λέγοντας απλά «εμπορεύματα». Φυσικά, γι’ άλλη μια φορά, δεν είναι τυχαίο το ότι δίδεται συγκεκριμένη πληροφορία στο τι ακριβώς εμπορεύονταν. Η περιστερά, όπως ήδη γνωρίζουμε, είναι σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι εμπορικό προϊόν να πουλιέται και να αγοράζεται.
Όμως δεν είναι αυτή η μοναδική φορά που ο Ιησούς οργίζεται. Αντιθέτως, ακολουθούν σωρό οργισμένων παραβολών, με επανειλημμένη την αναφορά «…εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών» για το «κλείσιμο» των περισσότερων παραβολών [4], που συνήθως αφορούν τους Εβραίους ιερείς, με αποκορύφωμα την σφοδρή και μακροσκελέστατη κατάκρισή του προς τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, με τα επτά καταιγιστικά «Αλίμονο σ’ εσάς Γραμματείς και Φαρισαίοι…» [5].
Ο Μυστικός Δείπνος
Στις αρχαιότερες θρησκείες, μόλις τελείωνε ο θερισμός και ο τρύγος, με την Φθινοπωρινή Ισημερία δηλαδή, ακολουθούσε μεγάλη γιορτή με άφθονο φαγητό και κρασί, προς τιμήν σχεδόν όλων των θεοτήτων. Σε πολλές μάλιστα κουλτούρες θεωρούνταν ότι με αυτή τη γιορτή λάμβαναν τους Ηλιακούς Θεούς μέσα τους, όντας τα τρόφιμα και το κρασί το σώμα και το αίμα των Θεών αντίστοιχα. Η θρησκευτική αυτή συνήθεια έχει παραμείνει γνωστή ως «Θεοφαγεία».
Την ίδια αυτή εποχή ο Ιησούς ετοιμάζεται για το πασχαλινό τραπέζι με τους δώδεκα μαθητές του. Αυτό το τραπέζι έμεινε γνωστό ως ο Μυστικός Δείπνος:
«Και παίρνοντας άρτον, αφού ευχαρίστησε, έκοψε, και έδωσε σ’ αυτούς, λέγοντας: Τούτο είναι το σώμα μου, που δίνεται για σας• αυτό να [το] κάνετε στη δική μου ανάμνηση. Παρόμοια και το ποτήρι, αφού δείπνησαν, λέγοντας: Τούτο το ποτήρι [είναι] η καινούργια διαθήκη με βάση το αίμα μου, που χύνεται για σας» Κατά Λουκά 22:19-20. Επίσης: Κατά Ματθαίο 26:26-28 και Κατά Μάρκο 14:22-24.
Η προσφορά ψωμιού και κρασιού ως σώμα και αίμα του Ιησού στους μαθητές του, καλείται πλέον «Θεία Κοινωνία» και τηρείται με ιδιαίτερη ευλάβεια από κάθε Χριστιανό, ειδικά το Πάσχα.
Στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, αν και δεν αναφέρεται ο Μυστικός Δείπνος, δεν παραλείπεται η αναφορά της Θείας Κοινωνίας:
«Μάχονταν λοιπόν μεταξύ τους οι Ιουδαίοι, λέγοντας: ‘Πώς δύναται αυτός να μας δώσει να φάμε τη σάρκα του;’ Τους είπε τότε ο Ιησούς: ‘Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αν δε φάτε τη σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Εκείνος που μου τρώει τη σάρκα και μου πίνει το αίμα έχει ζωή αιώνια, κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα. Γιατί η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου είναι αληθινό ποτό. Όποιος μου τρώει τη σάρκα και μου πίνει το αίμα, μένει μέσα μου κι εγώ μέσα του. Καθώς με απέστειλε ο ζωντανός Πατέρας κι εγώ ζω για τον Πατέρα, έτσι και όποιος με τρώει θα ζήσει κι εκείνος για μένα’» Κατά Ιωάννη 6:52-59.
Κανένας Χριστιανός δεν απορεί με αυτά τα λόγια του Ιησού, τα οποία όμως θα πρέπει να ήταν άκρως σκανδαλιστικά για τους Εβραίους, διότι, όπως με σαφήνεια ορίζει το Λευτικό, αυτός που τρώει αίμα είναι άξιος σκληρής καταδίκης [6]. Κι όμως, δεν αναφέρεται απολύτως καμία αντίδραση από τους εβραϊκά γαλουχημένους μαθητές του Ιησού. Μάλλον παράδοξο θα μπορούσε να πει κανείς, εάν δεν είχαμε υπ’ όψη τις πάμπολλες αλληγορίες των Γραφών.
Ο άρτος είναι φυσικά παράγωγο του σταριού, που θερίζεται την εποχή που ο Ήλιος είναι στον αστερισμό της Παρθένου. Το στάρι ανήκει στη Παρθένο (Βλ. κεφάλαιο «Αιγόκερως – Η Αρχή») και επομένως ο άρτος είναι «ο υιός» της Παρθένου, ο Ήλιος. Πιθανότατα για τον ίδιο λόγο η Θεία Κοινωνία συνηθίζεται να καλείται και: «Άρτος των Ουρανών».
Ο οίνος προέρχεται από τα σταφύλια, τα οποία κόβονται και τρυγούνται για να δώσουν τους χυμούς τους, όταν ο Ήλιος είναι στον αστερισμό της Παρθένου. Το κόκκινο κρασί υπήρξε ανέκαθεν ιερό, όχι μονάχα λόγω της οπτικής ομοιότητάς του με το αίμα, αλλά και λόγω της «θυσίας» του σταφυλιού για να το δώσει, την εποχή του έτους που έχει άρρηκτα συνδεθεί με την θυσία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που όλοι οι αρχαίοι ηλιακοί Θεοί συνδέθηκαν με την άμπελο, το κρασί και τον άρτο. Αναφορές παρουσιάζονται ακόμα από τον 9ο αιώνα π.Χ. με τελετουργικά παρόμοια της Θείας Κοινωνίας, όπου ο ηλιακός Θεός θυσιάζεται προσφέροντας το σώμα και το αίμα του στους ανθρώπους. Χαρακτηριστική είναι και η θυσία του Διόνυσου Ζαγρέα που λατρεύονταν επί πολλούς αιώνες πριν τον Χριστιανισμό. Άλλωστε, το μήνυμα της λεγόμενης «Θεοφαγίας» υπήρξε σαφές από την αρχαιότητα και επιβίωσε μέσα στον Χριστιανισμό: «Όποιος μου τρώει τη σάρκα και μου πίνει το αίμα, μένει μέσα μου κι εγώ μέσα του».
Η συνειδητοποίηση του Θεού Εντός είναι πολύ σημαντικότερη από την αποδοχή του Θεού εκτός. Διότι μονάχα με την συνειδητοποίηση του Θεού Εντός θα βρει ο καθένας την απαραίτητη δύναμη για να ακολουθήσει τις διδαχές. Συχνά ισχυριζόμαστε ότι πρόκειται για υποβίβαση, έως και ύβρις, το να θεωρούμε τον Ιησού απλό άνθρωπο που έφτασε στη θέωση. Ας σκεφτούμε όμως ότι στη πραγματικότητα αυτό τον εξυψώνει πολύ περισσότερο απ’ ότι όταν τον πιστεύουμε ως ενσαρκωμένο Θεό, διότι το να θαυματουργεί ένας Θεός δεν είναι κάτι το παράδοξο, αλλά κάτι το μάλλον αναμενόμενο, αλλά το να θαυματουργεί ένας άνθρωπος είναι πραγματικά θαυμαστό.
Σύμφωνα με κάθε θεοφιλοσοφία του κόσμου, ο σκοπός του ανθρώπου είναι να ελευθερωθεί από την σαρκική φύση του, να απαλλαγεί από τα εγκόσμια πάθη του ώστε να αγγίξει τον Θεό του και να γίνει ένα με Αυτόν. Όλοι οι Μεσσίες του κόσμου αποτέλεσαν το ζωντανό παράδειγμα για τους ανθρώπους και δίδαξαν τον τρόπο ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να γίνουμε σαν αυτούς. Ο ίδιος ο Ιησούς παρότρυνε τους μαθητές του να είναι η ενσάρκωση της διδασκαλίας τους, αυτής που τους παραδόθηκε από τον Ιησού.
Κατά την Γνωστική ερμηνεία της Χριστιανικής διδασκαλίας, ο Ιησούς δίδαξε τον τρόπο ώστε ο κάθε άνθρωπος να γίνει σαν και αυτόν, δηλαδή να γίνει Χριστός. Πως όμως θα ήταν αυτό δυνατόν, εάν ο ίδιος ο Ιησούς δεν είχε γεννηθεί άνθρωπος; Πως θα μπορούσε ένας απλός άνθρωπος να «συναγωνιστεί» και να φτάσει να ομοιάσει της ενσάρκωσης του ίδιου του Θεού; Ο μόνος τρόπος είναι μονάχα εάν και ο ίδιος ο Ιησούς γεννήθηκε ως απλός άνθρωπος. Ο Υιός του Ανθρώπου, που έγινε ο Τέλειος Άνθρωπος, όπως αναφέρεται.
Ο αριθμός επτά, το Ουράνιο Τόξο και ο Χριστός
Ο Ζυγός είναι το έβδομο κατά σειρά ζώδιο στον Ζωδιακό κύκλο κι έτσι κατέχει μια από τις σπουδαιότερες θέσεις, μιας και ο αριθμός επτά ανήκει στους ιερότερους αριθμούς της θρησκείας και του εσωτερισμού. Στη Βίβλο μονάχα γίνεται αναφορά στον αριθμό επτά 320 φορές και είναι ο πλέον συχνά αναφερόμενος αριθμός, ξεκινώντας από την ξεκούραση του Θεού την έβδομη ημέρα μετά την δημιουργία του κόσμου.
Στην εβραϊκή γλώσσα, ο αριθμός επτά λέγεται «shevah», που ετυμολογικά προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «savah» που σημαίνει «ολότητα» ή «πληρότητα». Άρα, ο αριθμός επτά συμβολίζει το ανώτατο επίπεδο ύπαρξης, εκείνο του Όλου. Συνεπώς, συμβολίζει και τη μετάβαση σε αυτό το επίπεδο ύπαρξης. Η φιλοσοφική ανάλυση του αριθμού επτά μπορεί να επεκταθεί και στο ότι μπορεί να προέρθει από την πρόσθεση του αριθμού τρία ως Θεία αδιαίρετη τριάδα και του αριθμού τέσσερα ως τα τέσσερα στοιχεία που διέπουν τον υλικό κόσμο μας. Η πιο εντυπωσιακή όμως εμφάνιση του αριθμού επτά βρίσκεται στη φύση και μάλιστα στο ίδιο το φως: στο ουράνιο τόξο.
Όπως είναι γνωστό, το φως περνώντας από πρίσμα δημιουργεί φάσμα επτά χρωμάτων. Ο άνθρωπος όμως δεν χρειάστηκε να κάνει επιστημονικές παρατηρήσεις και πειράματα με πρίσματα για να δει πρώτη φορά αυτό το φάσμα. Το έβλεπε να σχηματίζεται «μαγικά» στον ουρανό επί χιλιετίες. Το εντυπωσιακό «μυστήριο» του ουράνιου τόξου που εμφανίζεται μετά από βροχή, συγκίνησε από πολύ νωρίς τον άνθρωπο και το συμπεριέλαβε στην μυθολογία και παράδοσή του ως σύμβολο ελπίδας. Γρήγορα σχετίστηκε με την οδό που συνδέει την Γη με τον Ουρανό και τον Άνθρωπο με τον Θεό. Στη Βίβλο μάλιστα, εμφανίζεται ως υπενθύμιση της υπόσχεσης του Θεού στον Νώε ότι δεν θα υπάρξει άλλη καταστροφική πλημμύρα για τον άνθρωπο [7]. 
Ως «η οδός που συνδέει τον Άνθρωπο με τον Θεό», το ουράνιο τόξο έλαβε και την εσωτερική έννοια της Θεϊκής συνείδησης, σύνδεσης του Ανθρώπου με τον Θεό Εντός. Τα επτά του χρώματα σχετίστηκαν με τα επτά επίπεδα της ανθρώπινης συνείδησης, ξεκινώντας με το κόκκινο ως το πλέον «ρηχό» και γήινο επίπεδο και καταλήγοντας στο βιολέ ως το πλέον ουράνιο και Θεϊκό επίπεδο.
Σύμφωνα με αυτή τη φιλοσοφία, τα επτά κύρια ενεργειακά κέντρα του ανθρώπινου σώματος, τα κοινώς επονομαζόμενα «τσάκρα», συμφωνούν με τα χρώματα και τη σειρά των χρωμάτων του ουράνιου τόξου, ξεκινώντας με το κόκκινο ως το «τσάκρα» με την πλέον χαμηλή δόνηση και πλέον υλική (γεννητικά όργανα) και φτάνοντας στο υψηλότερο «τσάκρα» με βιολέ χρώμα, που συνδέει τον άνθρωπο με τον Δημιουργό του (κορυφή του κεφαλιού). Ομοίως και το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που περικλείει το ανθρώπινο σώμα, η επονομαζόμενη «αύρα», αποτελείται από επτά επίπεδα-«πέπλα», που αν και δεν σχετίζονται χρωματικά με το ουράνιο τόξο, σχετίζονται απόλυτα μαζί του συμβολικά, καθώς το πρώτο επίπεδο αφορά αυστηρά την ανθρώπινη ύλη και το έβδομο τη σύνδεση με το Θείο.
Επιστρέφοντας στην εσωτερική φιλοσοφία του ουράνιου τόξου ως τα επτά επίπεδα της συνείδησής του ανθρώπου, η διδαχή είναι ο άνθρωπος ν’ ανακαλύψει ένα-ένα και τα επτά εσωτερικά του επίπεδα, ώστε να μπορέσει να ολοκληρωθεί και να ενωθεί με το Θείο από το οποίο φυσικά προέρχεται. Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο Χριστός μέχρι αυτή τη στιγμή της ιστορίας έχει επιδείξει όλα επίπεδα της ανθρώπινης συνείδησης, εκτός του κατώτερου επιπέδου, του «κόκκινου»: αυτού της οργής και του φόβου. Όμως, αν και κατώτερο επίπεδο, είναι κι αυτό απαραίτητο για την ολοκλήρωση, διότι το Ένα εμπεριέχει τα πάντα, επομένως φυσικά εμπεριέχει και την οργή και τον φόβο. Σ’ αυτή την περίοδο λοιπόν βλέπουμε ότι ο Χριστός ολοκληρώνεται δείχνοντας οργή στο Ναό και στις διδαχές του, και φόβο στον Κήπο των Ελαίων.Ο Χριστός και το Ουράνιο Τόξο.
Χριστιανικοί ναοί της Ευρώπης στολίζονται από πανέμορφες αγιογραφίες του Χριστού να κάθεται γαλήνιος στο κέντρο ουράνιου τόξου. Ο «Χριστός ο Λυτρωτής» στον Ιερό Ναό του Αγ. Αλφόνσου στην Ιταλία, η πανέμορφη τοιχογραφία του 7ου αιώνα μ.Χ. στην Αγ. Αικατερίνη του Όρους Σινά, το έργο «Αγ. Ιωάννης της Πάτμου» (1474-9 μ.Χ.) και το «Η Τελευταία Κρίση» (1467-71 μ.Χ.) του Hans Memling, και το «Η Σταύρωση με την Παρθένο και τον Αγ. Ιωάννη» (1493-4 μ.Χ.) του Pinturicchio, είναι μονάχα μερικά από τα σχετικά έργα όπου ο Χριστός εμφανίζεται πλαισιωμένος από ουράνιο τόξο.
Οι εικόνες αυτές μπορούν να ερμηνευτούν και ως ένα παραστατικό εσωτερικό μήνυμα του ότι κατακτώντας και τα επτά επίπεδα της συνείδησής μας, γνωρίζοντας δηλαδή ολοκληρωτικά τον εαυτό μας, θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε τον Χριστό που βρίσκεται στο κέντρο μας, και να γίνουμε Χριστοί. Όπως άλλωστε δίδαξε και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «αυτοί που αναζητούν τον Θεό δεν πρέπει να τον αναζητούν έξω, αλλά μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό».
Ο Ουράνιος θόλος, την εποχή του ο Ήλιος βρίσκεται στον αστερισμό του Ζυγού, και πάλι διηγείται την ιστορία και διδασκαλία του Ζυγού με αστέρια.
Η Θεία Ευχαριστία συνηθίζεται παραδοσιακά να καλείται και «Θεία Ευχαριστία της Αγίας Τράπεζας», επειδή γίνεται σε ιερό. Κοιτάζοντας στον ουρανό, βλέπουμε κάτω από τους αστερισμούς του Ζυγού και του Σκορπιού τον αστερισμό του Βωμού, δηλαδή του αρχαίου ιερού όπου και συνηθίζονταν να γίνονται θυσίες.
Όσο για το πολυσυζητημένο και πολυαναζητούμενο Δισκοπότηρο που έλαβε το αίμα του Ιησού, είναι απλά ο αστερισμός Κρατήρ [8], γνωστός στην αρχαιότητα ως «Κάνθαρον» [9]. Ο Κρατήρας βρίσκεται κάτω από τον αστερισμό του Λέοντα και τον αστερισμό της Παρθένου, πράγμα που εξηγεί την παραδοσιακή σύνδεση του ιερού Δισκοπότηρου με μια γυναίκα, την Μαγδαληνή.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Η συκιά, όπως και η άμπελος, συνδέονται με την αφθονία και τη γονιμότητα, και στις αρχαιότερες θρησκείες ήταν ιερά σύμβολα των χθόνιων Θεών. Ειδικά για τους Εβραίους, η συκιά είναι ένα από τα ιερά σύμβολα του Ισραήλ, που συνδέεται και με το Βιβλικό Δέντρο της Γνώσης από το οποίο οι πρωτόπλαστοι έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό.
[2] «ΑΠΟ ΔΕ ΤΗΣ ΣΥΚΗΣ ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗΝ ΟΤΑΝ Ο ΚΛΑΔΟΣ ΑΥΤΗΣ ΓΕΙΝΗ ΗΔΗ ΑΠΑΛΟΣ ΚΑΙ ΕΚΒΛΑΣΤΑΝΗ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΘΕΡΟΣ», δηλαδή: «Από τη συκιά, λοιπόν, μάθετε την παραβολή. Όταν ήδη το κλαδί της γίνει απαλό και τα φύλλα ξεφυτρώνουν, γνωρίζετε ότι είναι κοντά το θέρος» Κατά Ματθαίο 24:32.
[3] Σύμφωνα με την Πυθαγόρεια αριθμοσοφία, ο αριθμός επτά υποδηλώνει το πνεύμα που κατερχόμενο πληρεί την ύλη και κατά συνέπεια υποδηλώνει την μετάλλαξη. Όντας αριθμός που σχετίζεται με την Θεία Δίκη, είναι ταυτόχρονα η πνευματική τελειότητα. Στην Εβραϊκή, ο αριθμός επτά είναι ‘shevah’ που ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη ‘savah’ που σημαίνει ‘ολότητα’ και ‘πληρότητα’. Την Έβδομη ημέρα ο Θεός ξεκουράστηκε, μετά τη Δημιουργία του κόσμου. Είναι επίσης ο πιο συχνά αναφερόμενος αριθμός σε ολόκληρη τη Βίβλο.
[4] Η παραβολή των δύο γιων (Μτ.21:28-32), Η παραβολή του αμπελώνα και των γεωργών (Μτ. 21:33-46), Η παραβολή των γάμων (Μτ.22:1-14), Ο πιστός και ο κακός δούλος (Μτ.24:41-51), Η παραβολή των ταλάντων (Μτ. 25:14-30), Η κρίση των εθνών (Μτ.25:31-46).
[5] «ΟΥΑΙ ΕΙΣ ΕΣΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ…» O Ιησούς κατακρίνει τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, σε ολόκληρο το κεφάλαιο 23 στο Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο. Επίσης, στα Κατά Μάρκο 12:38-40 και Κατά Λουκά 11:37-52, 20:45-47.
[6] «ΠΑΡΟΜΟΙΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΡΩΓΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΙΜΑ ΕΙΤΕ ΠΤΗΝΟΥ ΕΙΤΕ ΖΩΟΥ ΕΝ ΟΥΔΕΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΣΑΣ ΠΑΣΑ ΨΥΧΗ ΗΤΙΣ ΗΘΕΛΕ ΦΑΓΕΙ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΨΥΧΗ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟΛΕΣΘΗ ΕΚ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΥΤΗΣ» Λευιτικό 7:26-27.
[7] «Και ο Θεός είπε: Τούτο [είναι] το σημείο τής διαθήκης, που εγώ κάνω ανάμεσα σε μένα και σε σας και σε κάθε έμψυχο ζώο, που [είναι] μαζί σας, σε αιώνιες γενεές. Βάζω το τόξο μου στο σύννεφο, και θα είναι σε σημείο διαθήκης ανάμεσα σε μένα και στη γη• και όταν συγκεντρώσω σύννεφα επάνω στη γη, θα φανεί το τόξο στα σύννεφα• και θα θυμηθώ τη διαθήκη μου, ανάμεσα σε μένα και σε σας, και σε κάθε έμψυχο ζώο από κάθε σάρκα• και τα νερά δεν θα είναι πλέον για κατακλυσμό για να εξαλείψουν κάθε σάρκα• και το τόξο θα είναι στο σύννεφο• και θα το βλέπω, για να θυμάμαι την παντοτινή διαθήκη, τη διαθήκη ανάμεσα στον Θεό και σε κάθε έμψυχο ζώο από κάθε σάρκα, που [υπάρχει] επάνω στη γη. Και ο Θεός είπε στον Νώε: Τούτο [είναι] το σημείο τής διαθήκης, που έστησα ανάμεσα σε μένα και σε κάθε σάρκα, που [υπάρχει] επάνω στη γη» Γένεση 9:12-17.
[8] «Κρατήρας» είναι το αγγείο με πλατύ στόμιο που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν για το κρασί.
[9] «Κάνθαρον» είναι το ποτήρι που έχει πόδι.
Leave a Reply