«…Εγώ Είμαι το Φως το Θεϊκό. Όμως, από το Φως απομακρύνομαι…»[1]    Όταν ο Ήλιος μπαίνει στον Οίκο του Αιγόκερου, ταυτόχρονα συμβαίνει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου με το σύγχρονο ημερολόγιο), που έχουμε την μεγαλύτερη νύχτα του έτους. Για τους αρχαιότερους πολιτισμούς, ο Αιγόκερως χαρακτηρίζονταν ως η «Αρχή και το Τέλος», «το Άλφα και το Ωμέγα», διότι τις ημέρες του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Ήλιος συμβολικά «πεθαίνει» και «αναγεννάται». Μετά την τριών μηνών φθίνουσα πορεία του, ξεκινώντας από την Φθινοπωρινή Ισημερία, ο Ήλιος φτάνει στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο εξασθενημένος και προσφέρει το ελάχιστο του φωτός του. Για τρεις μέρες η Γη και [ ... ]

«…Εγώ Είμαι η Μητέρα, Εγώ Είμαι ο Υιός, Εγώ Είμαι ο Πατέρας, Εγώ Είμαι και η ύλη…»    Όταν ο Ήλιος μπαίνει στον Οίκο του αστερισμού της Παρθένου, εγκαινιάζεται η εποχή του τρύγου και του θερισμού. Ολόκληρη η Φύση ξεσπά σε πλήθος καρπών προσφέροντας τροφή για όλα τα πλάσματά της. Οι άνθρωποι είναι πάντα ιδιαίτερα χαρούμενοι αυτή την εποχή, διότι επιτέλους ήρθε η ώρα να συλλέξουν τους καρπούς για τους οποίους μόχθησαν τόσους μήνες. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σε όλες τις αρχαίες θρησκείες ο αστερισμός της Παρθένου, που απεικονίζεται ως μια νεαρή κοπέλα που κρατά στα χέρια της στάχια, σχετίζονταν [ ... ]