Η… Ταμπακιέρα

Εμείς, οι άνθρωποι, διαθέτουμε μία μοναδικότητα. Είμαστε τό μοναδικό – γνωστό – πλάσμα αυτού τού κόσμου, τό οποίο έχει επίγνωση τής «μοίρας» του. Κατά έναν καθ’ όλα ιδιαίτερο λόγο, τήν στιγμή πού καταλαβαίνουμε τί θά πεί ζωή, τήν ίδια στιγμή, συνειδητοποιούμε ότι γιά αυτή τήν ζωή υπάρχει καί ένα τέλος. Καί εκείνη ακριβώς τήν στιγμή, τήν στιγμή πού συνειδητοποιούμε ότι αυτή η ζωή φέρει μία «αόριστη» ημερομηνία λήξης, η ζωή αποκτά γιά μάς μεγάλη αξία.

Πέρα από τά όποια ερωτηματικά μάς έχουν δημιουργηθεί, από τήν στιγμή αυτής τής συνειδητοποίησης, δύο έγνοιες αρχίζουν νά μάς απασχολούν:
Η πρώτη αφορά τό πώς νά διατηρήσουμε τό δώρο τής ζωής γιά νά τό απολαύσουμε όσο πιό πολύ γίνεται.
Η δεύτερη, αφορά τό πώς νά ζήσουμε αυτή τήν ζωή, γιά όσο θά τήν διαβαίνουμε.

Ας ξεκινήσουμε νά «ξεφρακάρουμε» από τήν δεύτερη έγνοια, γιατί πιθανά θά μάς βοηθήσει νά βρούμε απάντηση καί γιά τήν πρώτη.

Γιά τό πώς λοιπόν αξίζει νά ζούμε αυτή τήν ζωή, πρέπει νά συμφωνήσουμε κατ΄αρχάς, ότι δέν είναι δυνατόν νά υπάρξει απόλυτη συνταγή .

Οσοι είναι οι άνθρωποι πού διαβαίνουν τήν επιφάνεια αυτού τού πλανήτη, άλλες τόσες είναι καί οι …συνταγές. Κι αυτό γιατί, γιά κάθε άνθρωπο, πέρα από τήν σχετικότητα τού τρόπου πού αντιλαμβάνεται τά φαινόμενα πού συμβαίνουν γύρω του, υπάρχει καί ο απόλυτα προσωπικός παράγοντας τής αξιολόγησης. Οι προσωπικές αρχές/αξίες/κριτήρια δηλαδή, πού έχει τεκμηριώσει – συνειδητά ή καί ασυνείδητα – στήν πορεία του.

Ο Διογένης γιά παράδειγμα, αποφάσισε νά αναλώσει τήν ζωή του στήν …λιακάδα, ο Αλκιβιάδης στό κυνήγι τής …αδρεναλίνης καί τόν κορεσμό τών οιστρογόνων του, ο Σωκράτης στήν μέχρι αυτοθυσίας ανάζήτηση τής αλήθειας, ο Αλέξανδρος στό νά φθάσει στήν άκρη τού …κόσμου. Καί μήν θεωρήσετε ότι αναφέρομαι στούς γνωστούς φιλόσοφους Διογένη καί Σωκράτη, στόν στρατηγό τής Αθήνας Αλκιβιάδη ή στόν βασιλιά τής Μακεδονίας Αλέξανδρο… Αναφέρομαι σέ τυχαία ονόματα καί τυχαίες επιλλογές σκοπού ζωής…

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν δόσει περιεχόμενο στήν δική τους ζωή αλλά καί στήν ζωή τών γύρω τους. Αλλοι απλό κι άλλοι συνθετότερο. Γι’ αυτό τό περιεχόμενο, έμειναν στήν μνήμη τού πληθυσμού του πλανήτη ολόκληρου, μίας ηπείρου, ενός έθνους, ενός κράτους, μίας πόλης, ενός χωριού, μιάς γειτονιάς ή κάποιων φίλων καί γνωστών μετά τήν «αναχώρησή» τους.
Τούς θυμόμαστε γιατί πήραμε κάτι καλό από αυτούς. Γιατί η ζωή τους έγραψε, επειδή έπραξαν κάτι όμορφο, κάτι δυνατό ή απλά αρμονικό αφού κατάφεραν νά συντονίσουν πρός τήν κατεύθυνση τής επιλλογής τους καί πολλούς άλλους ανθρώπους, γύρω τους.
Δέν ήταν άνθρωποι διαφορετικοί από εμάς, απλά ακολούθησαν τό δρόμο τής καρδιάς τους. Οι άνθρωποι αυτοί, δέν φρενάρανε τήν δημιουργική μεγαλοσύνη τού συναισθήματος απέναντι στόν Κόσμο πού μάς περικλείει στήν αγκαλιά του. Ποθήσανε ότι τό καλύτερο, μοιραστήκανε τό όνειρό τους καί τό διεκδικήσανε μαζί μέ όλους – όσους όλους .
Δέν γνωρίζουμε ακριβώς, ποιά «Αλήθεια» κατείχαν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό πού θυμούνται όμως οι συνοδοιπόροι τους, καί μεταδόθηκε, μέσα από τόν χρόνο καί σ’ εμάς, είναι ότι « παρέδοσαν πλήρεις » καί γι΄αυτό άλλωστε, πήραν τήν θέση πού τούς άξιζε στήν ιστορική μνήμη τής ανθρωπότητας.
Πήραν θέση σάν άτομα, σάν σύνολα αλλά καί σάν ιστορική στιγμή τής πορείας αυτού πού βαδίζει στόν χρόνο μέ τά μάτια υψωμένα πρός τόν ουρανό. Τού ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Μάλλον ήρθε η ώρα νά απαντήσουμε καί στήν «πρώτη έγνοια μας», τό πώς νά διατηρήσουμε τό δώρο τής ζωής γιά νά τό απολαύσουμε όσο τό δυνατόν περισσότερο γίνεται.
Θά προτείνω νά ξεφύγουμε από τό Νευτώνειο ορισμό τού χρόνου μέ βάση τήν αιτιότητα.

Ο χρόνος μας, διαστέλλεται καί συστέλλεται ανάλογα μέ τό τί ζούμε. Τίποτα δέν είναι πιο γρήγορο από τό χρόνο αλλά καί τίποτα δεν είναι πιό αργό από αυτόν. Ο χρόνος διαστέλλεται μπροστά στήν φρίκη, ενώ συστέλλεται μπροστά στήν ομορφιά.

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, καθημερινά, ασυνείδητα ή συνειδητά, βιώνει τόν χρόνο τής άγνοιας όπου όλα είναι μέλλοντα, τόν χρόνο τής γνώσης όπου όλα είναι παρελθόντα καί τόν χρόνο τής πληρότητας όπου όλα είναι παρόντα. Ο άνθρωπος, βιώνει τήν αιωνιότητα!
Τό πρόβλημα τής μή συναίσθησης τής αιωνιότητας πού βιώνουμε, εξ ού καί η αγωνία μας, εντοπίζεται στήν έννοια παρόν. Τό ζήτημα είναι, τί ποιότητας είναι τό παρόν πού βιώνουμε καί επάνω σέ ποιές αξίες έχει οικοδομηθεί.
Περιέχει βούληση (ελευθερία); Περιέχει επίγνωση (ισορροπία); Περιέχει ευαισθησία (σεβασμό);
Μήπως είναι μία μικροεικόνα, προϊόν μικροσκόπιου μέ τό οποίο προσπαθούμε – ως παρατηρητές – αγωνιωδώς νά αποκαλύψουμε τήν Αλήθεια γιά τό δάσος; Σίγουρα, άν χρησιμοποιήσουμε ένα μικροσκόπιο, παρατηρώντας τήν λεπτομέρεια, μπορούμε νά ανακαλύψουμε τήν αρμονία τής Δημιουργίας. Δέν μπορούν όμως όλοι νά κάνουν τήν υπέρβαση καί εκ τού μερικού νά συντονιστούν μέ τό όλον. Αυτό απαιτεί χρόνο μαθητείας καί εμπειρίας καί εμείς είμαστε οι βιαστικοί, καθημερινοί άνθρωποι τής διπλανής πόρτας, χαμένοι στό matrix τού 21ου αιώνα. Καί τό ερώτημά μας, είναι αγωνιώδες. « Τί κάνουμε;»

Εχουμε την τύχη να ανήκουμε σε έναν λαό με παράδοση στην αναζήτηση. Οι πρόγονοί μας τεκμηρίωσαν την Φιλοσοφία. Η Φιλοσοφία της φυλετικής κοινότητάς μας δεν ήταν – και δεν είναι – μια διαδικασία θεωρητικής προσέγγισης του Κόσμου, αλλά ένας τρόπος ζωής. Η Φιλοσοφία είναι Μέθοδος.

Η φιλοσοφική μέθοδος που τεκμηριώθηκε από τους προγόνους μας είναι απλή και συνοψίζεται, απο το Δελφικό παράγγελμα «γνώθι σ’αυτόν» και την συμβουλή του Απολλώνιου του Ρόδιου: «Ο χρόνος, είναι ο πατέρας της Αλήθειας».

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απο τον εαυτόν μας και την σχέση του με τον ΚΟΣΜΟ.
Ας αφήσουμε τόν εαυτό μας ελεύθερο νά εκφράσει τήν βούλησή του γιά τήν συμμετοχή του στόν κόσμο αυτό.
Ας μήν βιαζόμαστε. Ο χρόνος είναι όχημα και όχι πρόβλημα.
Ας μετρήσουμε τίς δυνάμεις μας καί άς υποστηρίξουμε τίς αποφάσεις μας μέ πηγές υψηλών πνευματικών αξιών. Μόνο τότε θά έχουν αξία.
Ας βεβαιωθούμε ότι τό όνειρό μας τό μοιραζόμαστε μέ συνανθρώπους οι οποίοι έχουν τήν καθαρότητα πνεύματος καί τήν δύναμη νά μάς συνδράμουν αλλά καί νά μας προειδοποιήσουν γιά λάθος επιλλογές. Κανένας δέν έφερε σέ πέρας μόνος του τήν «πορεία» μέχρι σήμερα.

Ενα άλλο σοβαρό ερώτημα αφορά την «…κατανόηση». Στην ουσία το ερώτημα εκφράζει την αγωνία κάθε ερευνητή: «που θα βρω το κλειδί ν΄ανοίξω τις πόρτες που θα συναντήσω;»
Σε αυτό το φαινομενικά δύσκολο ερώτημα, η απάντηση είναι ευκολότερη: «στην καρδιά μας βρίσκεται το κλειδί».
Αν τό προσωπικό μας όνειρο δέν γεμίζει τήν καρδιά τήν δική μας, είναι λάθος ο δρόμος καί δέν θά μάς βγάλλει πουθενά. Οσο κι άν προσπαθήσουμε, όσο κι άν μάς συμπαρασταθούν οι «φίλοι» μας…

Απ΄ότι καταλάβατε, η ταμπακιέρα, αφορά τήν έλλειψη ποιότητας …όνειρου τελικά. Εκτός, κι άν έχετε μιά διαφορετική γνώμη…