Ανάλογα με το σύστημα που ακολουθεί ο Μυημένος, χρησιμοποιεί και κάποια εργαλεία, τα οποία διαφέρουν από σύστημα σε σύστημα. Μερικά όμως είναι κοινά για όλους και τα παραθέτουμε εδώ:
Ο Μυημένος
Το ποιο σημαντικό εργαλείο! Το μόνο εργαλείο που χρειάζεται ο εξασκών είναι ο εαυτός του. Είναι τα Θέλω του, οι δυνάμεις του και οι γνώσεις του που δημιουργούν Μαγεία και τίποτε άλλο. Η Μαγεία είναι μέσα μας, όχι έξω από εμάς.
Πολλοί μυημένοι δεν χρησιμοποιούν απολύτως κανένα εργαλείο και βασίζονται μονάχα στις ενέργειές τους. Ακόμα και οι πιο απαιτητικές εργασίες δεν χρειάζονται τίποτε άλλο παρά την αυτοσυγκέντρωση του μυημένου. Όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα δεν παρέχουν απολύτως καμία δύναμη εκτός από την δύναμη του κατόχου.
ΕΣΥ είσαι η Δύναμη, όχι τα εργαλεία σου.
Το ‘Βιβλίο των Σκιών’ (ή αλλιώς: Γριμόριο)
Κάθε εξασκών κατέχει ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφει την εξέλιξή του, τα όνειρά του, τις εμπειρίες του, προσωπική συλλογή από γητείες, ξόρκια, τελετουργίες, κι άλλα μυστικά της Τέχνης.
Το Βιβλίο αυτό είναι αυστηρώς προσωπικό. Παραδοσιακά, καθαγιάζεται και «δένεται» με κατάρα για όποιον το ανοίξει χωρίς την έγκριση του κατόχου. Επειδή όμως ένα τέτοιο δέσιμο ίσως δημιουργήσει ανεπιθύμητα προβλήματα (π.χ. να το ανοίξει αγαπημένο πρόσωπο κατά λάθος), πολλοί προτιμούν απλά να το ‘δέσουν’ με γητειά που αποτρέπει την περιέργεια να ανοιχθεί ή/και που αναγκάζει τον πιθανό κλέφτη να το επιστρέψει στον κάτοχο (να δημιουργήσει δηλαδή τύψεις για την πράξη και ανάγκη να επανορθώσει). Αυτό το Βιβλίο, μπορεί -αν θέλει- να το παραδώσει ο κάτοχος στα παιδιά του ή σ’ όποιον θεωρεί άξιο να το λάβει, μετά τον θάνατό του.
Εκτός από τα προσωπικά Βιβλία, υπάρχουν και τα Βιβλία Αδελφότητας, που χρησιμοποιούνται στις διάφορες αποκρυφιστικές και μυστικιστικές ομάδες. Αυτά, παραδίδονται στον/ην εκάστοτε Αρχιερέα/Αρχιέρεια, από γενιά σε γενιά, συμπληρώνεται (εάν χρειάζεται) από την κάθε γενιά Αρχιερέων και διαβάζεται από όλα τα μέλη της Αδελφότητας.
(βλ. και σχετικό άρθρο «Το Βιβλίο των Σκιών» για περισσότερα)
Η Πεντάλφα
Σε όλα τα ιερά βρίσκεται μια Πεντάλφα, χαραγμένη σε μέταλλο, κεραμικό, γυαλί, ξύλο ή κατευθείαν πάνω στο ιερό. Το μέγεθός της ποικίλει: από μικρό αντικείμενο τοποθετημένο πάνω στο ιερό, έως αρκετά μεγάλο σχήμα στο δάπεδο ώστε να περικλείει το ιερό στο κέντρο της. Τοποθετείται έτσι, ώστε το σημείο του Πνεύματος να ‘δείχνει’ την Ανατολή.
(βλ. και σχετικό άρθρο «Η Πεντάλφα» για περισσότερα)
Το Μπαστούνι
Παραδοσιακά, δημιουργείται από κλαδί δέντρου, κατά κανόνα βελανιδιάς, χαράζεται με σύμβολα και το ύψος της φτάνει τον ώμο του εξασκών ή του/της Αρχιερέα/Αρχιέρειας της Αδελφότητας.
Χρησιμοποιείται αποκλειστικά για να χαράζει στο έδαφος τον μαγικό κύκλο και άλλα σύμβολα που τον περιβάλλουν. Επιπλέον, σε μερικά συστήματα χρησιμοποιείται κατόπιν σαν ιστός για σημαία με σύμβολα για μερικές τελετουργίες και τοποθετείται στο κέντρο του μαγικού κύκλου που έχει δημιουργηθεί.
Η Μαρμίτα
Ένα από τα πλέον συνηθισμένα εργαλεία της Τέχνης και ίσως το… «σήμα κατατεθέν» της Μαγείας. Παραδοσιακά, η μαρμίτα έχει 3 πόδια και συμβολίζει τον κύκλο Γέννηση-Θάνατος-Αναγέννηση.
Κυρίως χρησιμοποιείται για προετοιμασία φίλτρων ή γεμίζεται με νερό και χρησιμοποιείται όπως ο Μαγικός Καθρέφτης για Μαντεία (βλ. και σχετικό άρθρο «Ο Καθρέφτης» για περισσότερα). Επίσης, πολλές γητείες απαιτούν την συμβολή της μαρμίτας με κάποιο τρόπο.
Σχετίζεται με την Θηλυκή Δύση ή τον Αρσενικό Βορρά (ανάλογα το σύστημα) και αντιπροσωπεύει το στοιχείο του Νερού.
Το Κύπελλο
Το Κύπελλο, όπως και η Μαρμίτα, σχετίζεται με την Θηλυκή πλευρά και αντιπροσωπεύει το στοιχείο του Νερού. Μπορεί να είναι από οποιοδήποτε μέταλλο ή άλλο υλικό, αλλά τελευταία συνηθίζεται περισσότερο το κεραμικό και χαράζεται με τα σύμβολα των στοιχείων που αντιπροσωπεύει ή/και άλλα σύμβολα.
Χρησιμοποιείται κυρίως για σπονδές αλλά και για να συμβολίσει, μαζί με το στιλέτο, την ερωτική πράξη και την ένωση του θηλυκού με το αρσενικό.
Το Στιλέτο
Το Στιλέτο είναι ένα πολύ προσωπικό αντικείμενο που δεν μοιράζεται ποτέ με άλλους. Η απόκτηση και προετοιμασία του παίρνει χρόνο, μιας και ο εξασκών θα πρέπει να το διαλέξει πολύ προσεκτικά ώστε να του ταιριάζει ή να το φτιάξει μόνος του. Συχνά χαράζεται με ρούνους και άλλα σύμβολα που αντιπροσωπεύουν τον κάτοχο, το μαγικό όνομα του κατόχου κι επίσης συχνά το προσωπικό μαγικό όνομα του ίδιου του στιλέτου το οποίο του δίνει ο κάτοχος.
Παραδοσιακά, το στιλέτο δεν ξεπερνά τα 25-30 εκ., η λεπίδα του είναι δίκοπη από μαύρο ατσάλι και η λαβή ξύλινη ή τυλιγμένη σε δέρμα. Συχνά όμως βλέπουμε στιλέτα από διάφορα μέταλλα και με ποικίλες λαβές. Αυτό που έχει σημασία είναι να ικανοποιεί τον κάτοχο αισθητικά και πρακτικά. Το πλαστικό όμως, θεωρείται ‘απαγορευμένο’ υλικό.
Χρησιμοποιείται για αναρίθμητες εργασίες, αλλά η κύρια χρησιμότητά του είναι για να συγκεντρώνει και να κατευθύνει την δύναμη του εξασκών.
Σχετίζεται με τον Νότο, την Αρσενική πλευρά και αντιπροσωπεύει το στοιχείο της Φωτιάς.
Η Ράβδος
Η Ράβδος είναι επίσης ένα πολύ προσωπικό εργαλείο που απαιτεί προσοχή στην επιλογή και προετοιμασία της. Η παραδοσιακή Ράβδος φτιάχνεται από κλαδί άγονης Ιτιάς και έχει μήκος τόσο όσο είναι το μήκος από το μεσαίο δάχτυλο του Μυημένου έως τον αγκώνα του. Συχνά όμως βλέπουμε Ράβδους και από άλλα υλικά όπως και ποικίλα μεγέθη. Στην μια άκρη της δένεται με δέρμα ένας κρύσταλλος και στην άλλη χαράζεται το μαγικό όνομα του κατόχου της. Επίσης, φέρει διακόσμηση από σύμβολα ή άλλα σχέδια που αντιπροσωπεύουν τον κάτοχό της.
Πολλοί χρησιμοποιούν την Ράβδο όπως και το Στιλέτο και συχνά αντικαθιστούν πλήρως το Στιλέτο με την Ράβδο.
Η Ράβδος σχετίζεται με την Αρσενική Ανατολή και αντιπροσωπεύει το στοιχείο του Αέρα.
Το Ξίφος
Η χρησιμότητα του ξίφους είναι ίδια με αυτή του στιλέτου, μόνο που λόγω του μεγέθους του το καθιστά δύσχρηστο. Παρ’ όλ’ αυτά, χρησιμοποιείται πολύ, κυρίως από τους εξασκούντες της Τελετουργικής Μαγείας και είναι -εκτός των άλλων- σύμβολο δύναμης και βαθμού.
Συνήθως στις Αδελφότητες ο μόνος που κατέχει Ξίφος είναι ο Αρχιερέας/Αρχιέρεια, το οποίο το παραλαμβάνει από τον προκάτοχό του.
Το Λιβάνι και το Δοχείο αυτού
Ένα μικρό τάσι χρησιμοποιείται για το καρβουνάκι που θα κάψει το Λιβάνι. Το τάσι αυτό συνήθως είναι φτιαγμένο από χαλκό ή κεραμικό. Είναι πολύ μικρό σε μέγεθος και αρκετοί προτιμούν να το φτιάχνουν σε σχήμα μαρμίτας. Χαράζεται με τα σύμβολα των στοιχείων του Αέρα -που αντιπροσωπεύει το Λιβάνι- και της Φωτιάς -την οποία αντιπροσωπεύει το καρβουνάκι-. Για πρακτικούς λόγους (να μην πυρώνεται το μέταλλο), προστίθεται μέσα και λίγη άμμος, όπου πάνω της τοποθετείται το καρβουνάκι.
Το Λιβάνι είναι απαραίτητο σε όλες τις τελετουργίες, ακόμα κιαν είναι το μοναδικό εργαλείο. Καθαγιάζει τον τόπο στον οποίο γίνεται η τελετουργία, όλα τα άλλα εργαλεία αλλά και τον ίδιο τον Μυημένο. Είναι επίσης ένα βοηθητικό στην διάθεση του Μυημένου, ανάλογα με τα αρωματικά που του προστίθενται.
(βλ. και σχετικό άρθρο «Η Χρήση των Βοτάνων» για περισσότερα)
Ο Μανδύας
Ο Μανδύας, όπως και όλα τα άλλα ειδικά προετοιμασμένα ρούχα για τις τελετουργίες, είναι κάτι το απόλυτα προαιρετικό. Πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν την παράδοση που θέλει τον εξασκών γυμνό από ρούχα όπως και από κοσμήματα. Άλλοι πάλι δεν δίνουν απολύτως καμία σημασία στον ρουχισμό και δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο που φορούν στις τελετουργίες τους.
Όταν όμως χρησιμοποιείται Μανδύας, τότε είναι έτσι φτιαγμένος που να αντιπροσωπεύει το σύστημα του Μυημένου. Για παράδειγμα, οι Δρυίδες χρησιμοποιούν το παραδοσιακό λιτό λευκό Μανδύα. Οι Πανθεϊστές τους αρχαιοελληνικούς Χιτώνες, οι Ροδόσταυροι τον παραδοσιακό μαύρο Μανδύα των Καλόγερων με την κουκούλα και την σχοινένια ζώνη, κλπ. Συχνά οι Μανδύες φέρουν κεντημένα σύμβολα είτε των Θεοτήτων τους είτε του συστήματός τους είτε της Αδελφότητάς τους, είτε του βαθμούς τους, είτε όλα αυτά μαζί.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι ο ρουχισμός θα πρέπει να είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να μην δημιουργεί πρόβλημα στον Μυημένο. Δηλαδή, να μην ζεσταίνεται ή κρυώνει και να έχει απόλυτη ελευθερία κινήσεων.
Leave a Reply