Νεκρομαντεία

Νεκρομαντεία (όπως προσδίδει και η ονομασία >νεκρός-μαντεία) είναι η μαγεία επικοινωνίας με τις ψυχές των νεκρών με σκοπό την συλογή χρήσιμων πληροφοριών. Είναι μία από τις αρχαιότερες τέχνες μαγείας. Ένα μεγάλο κομμάτι του πρώιμου Σαμανισμού, όπως και του Αρχαίου Δρυιδισμού, ήταν (και ακόμα είναι) η επικοινωνία με τα πνεύματα αρχαίων προγόννων. Το συναντάμε στο σύνχρονο Βοντού, η οποία είναι ουσιαστικά μια θρησκεία προγοννικής λατρείας, η οπoία εξέλιξε ένα Πάνθεο Θεοτήτων, που πληρούν τους ρόλους των αρχαίων προγόννων της.

Αυτό που απεξαρτοποιεί την Νεκρομαντεία από την προγοννική λατρεία είναι η στάση που τηρεί απέναντυ στους νεκρούς. Ο νεκρομάντης επικοινωνεί με ένα εύκολα προσβάσιμο πνεύμα που μπορεί να κατέχει πληροφορίες που αυτός χρειάζεται και που δεν εναντιώνεται της θέλησης του νεκρού. Νεκρομάντες πολλές φορές ανάγκαζαν τις ψυχές να αποκαλήψουν τα μυστικά τους ενάντια στη θέλησή τους, το οποίο είχε αποδειχθεί πολύ επικίνδυνο.

Η Παραδοσιακή Νεκρομαντεία βασιζόταν πάνω στη χρήση των λειψάνων του νεκρού ως γέφυρα επικοινωνίας με την “σκιά” του νεκρού ατόμου. Τέτοια λείψανα ήταν κόκκαλα, δέρμα, μαλιά και νύχια του πτώματος, και μέλη του σώματος όπως χέρια, δόντια και μάτια. Το κρανίο θεωρούσαν πως ήταν ιδιέτερα χρήσιμο, μιας και “στέγαζε” τα όργανα των αισθήσεων της όρασης και ακοής, τις αισθήσεις με τις οποίες ο νεκρός αποκτούσε μυστικά. Σήμερα οι γνώσεις πάνω στην χρήση λείψανων έχει χαθεί, λόγω της έντονης διαμαρτηρίας που προκαλούσε η βεβύλωση των νεκρών, οπότε και η «παραδοσιακή» επίκληση νεκρών δεν είναι πλέον εφικτή.

Η αποθέντα ψυχή πίστευαν πως είναι πιθανό να κατέχει σημαντικές πληροφορίες μέσω δύο περιόδων: τι έχει δει ή ακούσει ενώ ζούσε και τι έχει δει ή κάνει μεταθάνατον. Συχνά Νεκρομάντες κάλεσαν μία “σκιά” για να ανακαλύψουν το κρυφό μέρος/τόπο ενός θησαυρού που το άτομο φημολογείται πως κατείχε εν ζωή. Πίστευαν ακόμα πως οι νεκροί είχαν πρόσβαση σε μυστικιστική γνώση και κάποιες φορές τους καλούσαν για να διδάξουν τον Νεκρομάντη τέχνες μαγείας πλέον μη διαθέσιμες μέσω κάποιου άλλου παράγωντα, τέχνες που μαθεύτηκαν κατά την μεταθάνατο περίοδο.

Υπήρχε επίσης η πίστη πως οι “σκιές” των νεκρών ελκύονταν από φρεσκοχυμένο αίμα, διότι το αίμα ήταν ένα από τα κυριότερα “δοχεία” ζωτικής ενέργειας του σώματος. Αφού από τους νεκρούς έλειπαν σάρκινα σώματα, η σκέψη ήταν πως θα έπρεπε να τους λείπει ζωτικότητα οπότε και ήταν αδύναμα. Εξού και το χλωμό παρουσιαστικό τους όταν τους έβλεπαν ως φαντάσματα.

Η κοινή εικόνα του Νεκρομάντη τον/την δείχνει να αντιμετωπίζει το ίδιο το ανεστημένο σώμα, που είχε σταθεί και περπατούσε μέσω της δύναμης της μαγείας. Αυτό, ασφαλώς, είναι απλά φαντασία, μα στις ρίζες αυτού κείτονται τα χαμένα στοιχία της αληθινής πρακτικής της Νεκρομαντείας. Εξάλλου, “όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά”. Το πτώμα, στην πραγματικότητα, δεν το έκαναν να περπατά και να μιλά. Απλά χρησιμοποιόταν ως εστίαση για το επικαλούμενο πνεύμα, προσελκυμένο από τον Νεκρομάντη. Ήταν αναγκαίο ο Νεκρομάντης να κατέχει αρκετά ανεπτυγμένες τις μυστικιστικές του αισθήσεις ώστε να μπορεί να ακούσει πνευματικά και φυσικά τα λόγια του πνεύματος, ή/και να αποκτήσει τις πληροφορίες που χρειαζόταν μέσω άλλων μέσων επικοινωνίας. Συχνά η “σκιά” του νεκρού απλά έδειχνε την κατεύθινση του σημείου όπου το αντικείμενο/θησαυρός ήταν κρυμένος ή τον οδηγούσε σιωπηλά ως εκεί.

Υπάρχουν δύο αναγκαία στοιχία στην Νεκρομαντεία. Η επίκληση της “σκιάς” και ο απεκλισμός της “σκιάς” των νεκρών. Στις αρχαίες εποχές αυτά συνδιάζονταν. Για παράδειγμα… Βλέπουμε τον Οδυσσέα από την Ομήρου Οδύσσεια να καλεί τις σκιές των νεκρών κατά την “επίσκεψή” του στον  Κάτω Κόσμο με σκοπό να βρεί την “σκιά” του τυφλού Μάντη (πληροφορίες που η ιδιότητα του Μάντη τις έκαναν συμαντικές) χύνοντας αίμα θησιασμένων αγριμιών, και παράλληλα αποτρέποντας τις άλλες “σκιές” με το σπαθί του για να μην αποροφισουν την ζωτική ενέργεια του χυμένου αίματος. Η αποτροπή τους εξηγείται στο ότι τα πνεύματα είναι ευάλωτα στο ατσάλι.

Μπορεί να πει κανείς πως η Οδύσσεια είναι απλά μια φανταστική ιστορία. Ίσως, μα την τότε εποχή υπήρχαν αρκετοί Νεκρομάντες στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Όμυρος ήταν ένας εφυέστατος και καλά ενημερωμένος άνθρωπος. Η περιγραφή του στην Νεκρομαντεία είναι κατά πάσα πιθανότητα βασιζμένη στην πρακτική των Ελλήνων Νεκρομάντων.

Τέλος η Νεκρομαντεία δεν ήταν αποκληστικά για τους άντρες. Οι γυναίκες Νεκρομάντισσες ήταν το ίδιο συνήθες με τους άντρες στην Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Ακόμα, η Νεκρομαντεία ήταν μία ιδιέτερη πρακτική μαγείας και δεν χρησιμοποιόταν απαρέτητα για σκοτεινούς σκοπούς και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συσχετιστεί με την οποιαδήποτε Σατανική λατρεία. Σήμερα η πρακτική της περιορίζεται στις επικλήσεις του Νεκρομάντη και δεν χρησιμοποιούνται πλέον τα λείψανα των νεκρών. Αν μη τι άλλο, η βεβήλωση πτωμάτων ανέκαθεν διωκόταν και διώκεται ποινικά.

~ Γράφει η Νεφέλη ~

Η Νεκρομαντεία είναι η μέθοδος μαντείας μέσο επικοινωνίας με τους νεκρούς. Η Ελλάδα θεωρείται μητέρα της Νεκρομαντείας, αν και πρακτικές Νεκρομαντείας βλέπουμε και στην παράδοση των Σαμανών.

Το πρώτο Νεκρομαντείο του κόσμου κτίστηκε δίπλα στον ποταμό Αχέροντα, όπου βάση του δόγματος του Ελληνικού Πανθεϊσμού, είναι η Πύλη για τον κόσμο του Άδη, τον κόσμο των νεκρών.

Οι πρώτοι Νεκρομάντες εξασκούσαν την Τέχνη της Νεκρομαντείας ανοίγοντας πτώματα (όχι μόνο ανθρώπων) και «διαβάζοντας» τα όργανά τους. Ανάλογα το χρώμα, την υφή, την κατάσταση γενικότερα του κάθε οργάνου, προφήτευαν για το μέλλον. Αυτοί οι πρώτοι Νεκρομάντες μπορούν να θεωρηθούν και οι πρώτοι «ιατροδικαστές» και οπωσδήποτε η χειρουργική χρωστά πολλά σε αυτούς.

Αργότερα, οι Νεκρομάντες άρχισαν να εξασκούν την Τέχνη της επίκλησης των ψυχών των νεκρών και να θέτουν ερωτήματα για το μέλλον και ακόμα αργότερα να ανοίγουν Αστρικές Πύλες στον άλλο κόσμο και να επισκέπτονται τους νεκρούς. Μια τέτοια πρακτική αναφέρεται και στο ομηρικό έπος «Οδύσσεια» όταν ο Οδυσσέας κατέβηκε στον Τάρταρο για να συναντήσει τον μάντη Τειρεσία και να ζητήσει τις συμβουλές του.

Αρχικά, το Νεκρομαντείο του Αχέροντα ήταν το ένα και μοναδικό Νεκρομαντείο σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Με τα χρόνια όμως η τέχνη της Νεκρομαντείας εξαπλώθηκε στην Ρώμη, την Περσία, την Αίγυπτο, την Βαβυλώνα και γενικά σε σχεδόν όλους τους τότε πολιτισμένους λαούς. Ο Θεός Άδης άλλαξε ονόματα σε Πλούτωνας, Ελάν, Άνουβις κλπ, και η Τέχνη, όπως και ο Θεός, «μεταλλάχτηκαν» για να αρμόζουν στις φιλοσοφίες και παραδόσεις των λαών.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η Νεκρομαντεία απαγορεύτηκε από την Καθολική Εκκλησία και οι Νεκρομάντες καταδικάζονταν στην πυρά ή την κρεμάλα, αλλά το περίεργο είναι ότι εκείνη την περίοδο η Νεκρομαντεία άνθισε και εξαπλώθηκε με τρομερή ταχύτητα! Κατά εκείνη την περίοδο, η Τέχνη της Νεκρομαντείας άρχισε επίσης να επηρεάζεται έντονα από τον Ισλαμικό μυστικισμό, την Εβραϊκή παράδοση και την Χριστιανική θεοφιλοσοφία.

Ο Θεός Άδης άλλαξε για άλλη μια φορά ονόματα και χαρακτηριστικά.
Μια κλασσική περίπτωση Νεκρομαντείας αναφέρεται και στην Βίβλο, όπου η μάγισσα Έντορ επικαλείται το πνεύμα του νεκρού προφήτη Σαμουήλ ο οποίος της προλέγει για τον θάνατο του Σαάλ.

Σήμερα, η γνήσια Νεκρομαντεία εξασκείται από πολύ λίγους, κυρίως λόγο της επικινδυνότητάς της. Η «Νεκρομαντεία» που εξασκείται από τους πάμπολλους αυτοαποκαλούμενους «Νεκρομάντες» ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική Νεκρομαντεία και δικαίως έχει επικρατήσει ως σατανική. Οι συγκεκριμένοι ψευτο-νεκρομάντες θεωρούν τον θάνατο ευλογία και συγχέουν την Νεκρομαντεία με τον σατανισμό, το Γκοθ, την κλοπή πτωμάτων κλπ. Μα όλα αυτά είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την πραγματική αρχαία Τέχνη της Νεκρομαντείας. Οι πραγματικοί Νεκρομάντες δεν έχουν καμία σχέση με τις σκοτεινές τέχνες, καμία εμμονή με τα πτώματα και τα νεκροταφεία και για κανέναν λόγο δεν εξασκούν την Τέχνη για να βλάψουν τον οποιονδήποτε και το οτιδήποτε. Είναι ακόλουθοι του Θεού Άδη, που εάν γνωρίζετε έστω και λίγο το δόγμα του Ελληνικού Πανθεϊσμού, θα έχετε παρατηρήσει ότι είναι ένας Θεός αδιάφορος για τα εγκόσμια κι οπωσδήποτε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε κακός μα ούτε και καλός, μιας και είναι Άρχοντας και των Ηλυσίων Πεδίων (ο αντίστοιχος Παράδεισος) αλλά και του Τάρταρου (η αντίστοιχη Κόλαση). Οι πραγματικοί Νεκρομάντες κατέχουν τρομερές γνώσεις, επιδεξιότητα και σίγουρα πολύ θάρρος, μιας και δεν είναι και τόσο εύκολο να πάρεις την απόφαση να επισκεφτείς τον άλλο κόσμο, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να μην γυρίσεις.

Η Νεκρομαντεία δεν έχει καμία σχέση με δαίμονες, νεκροταφεία, θυσίες αίματος και «συμβόλαια με τον Διάβολο». Οι Νεκρομάντες καλούν τα πνεύματα νεκρών για να τα ρωτήσουν για το μέλλον, μιας και πιστεύουν ότι όταν κάποιος πεθάνει δεν περιορίζεται πλέον από την υλική του υπόσταση και είναι ικανός να δει στο παρελθόν και στο μέλλον.