Ναι, ναι… το αποφάσισα… Με τυράννησε η σκέψη του…η μορφή του…αλλά θα το τολμήσω…
Πυθαγόρας λοιπόν. Αυτός, ο Μεγάλος, ο πολύπλοκος, ο μυστήριος…
Ας αρχίσουμε λοιπόν να εξερευνούμε ότι ξέρουμε, ότι πληροφορίες διασώθηκαν και μαζεύτηκαν, όσα έχουν φτάσει ως εμάς σήμερα για τη ζωή και το έργο του…
Γεννήθηκε στη Σάμο το 580 π.Χ. Πατέρας του ήταν ο δακτυλιογλύφος Μνήσαρχος και μητέρα του η Πυθαΐδα. Λέγεται ότι το όνομά του, το οφείλει στην Πυθία, η οποία είχε προβλέψει τη γέννησή του και τη σοφία του, όταν ρωτήθηκε σχετικά από το Μνήσαρχο.
Παρά το γεγονός ότι η προσωπικότητα και το έργο του Πυθαγόρα υπήρξαν τόσο σημαντικά ήδη από την εποχή του, δεν έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες για τη ζωή του εξαιτίας της μυστικότητας με την οποία περιβαλλόταν η διδασκαλία του. Λέγεται ότι ήταν μαθητής του φιλόσοφου Φερεκύδη στη Λέσβο και του Θαλή και Αναξίμανδρου στη Μίλητο.
Ξέρουμε ότι ταξίδεψε πολύ, κι έμαθε πολλά. Οι φήμες λένε ότι έμεινε 22 χρόνια στην Αίγυπτο κοντά στους ιερείς της Μέμφιδας, της Ηλιούπολης και της Διόσπολης. Όταν όμως ο βασιλιάς των Περσών Καμβύσης κατέλαβε την Αίγυπτο, ο Πυθαγόρας μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα και έτσι είχε την ευκαιρία να συναναστραφεί και με τους Πέρσες μάγους/σοφούς.
Ελευθερώθηκε μετά από 12 χρόνια με τη μεσολάβηση του Έλληνα προσωπικού γιατρού του βασιλιά Δημοκήδη. Λέγεται ακόμα ότι πήγε και στην Ινδία, και μυήθηκε εκεί στα τελετουργικά των Βραχμάνων, στους ναούς σπηλιές της Ελόρα και της Ελεφάντα. Αυτές οι σπηλιές, πήγαιναν λέει μέχρι το Θιβέτ, περνώντας, μέσα από κανάλια ανάμεσα από διάφορες μυστηριακές σχολές. Επίσης του είχαν δώσει το όνομα Γιαβαντσάρια ή Γιουναντσάρια, δηλαδή Ίωνας Δάσκαλος και ήταν ο πρώτος μη-Βραχμάνος που έγινε δεκτός στα Ινδικά μυστήρια.
Ε, λοιπόν, αν αληθεύουν όλα αυτά, άξιος ο μισθός του που λέει κι ο λαός…
Μετά από όλα αυτά τα ταξίδια και τη μαθητεία, επέστρεψε στη Σάμο, σε ηλικία 56 ετών. Δεν του ήταν όμως το γραφτό να μείνει για πολύ στον τόπο του, καθώς εκείνη την εποχή κυβερνούσε τη Σάμο ο τύραννος Πολυκράτης, ολίγον απολυταρχικά μάλιστα… Καθόλου δεν του άρεσαν του τύραννου οι ιδέες και οι διδασκαλίες του Πυθαγόρα, και τον κυνήγησε… Τι να κάνει κι ο φιλόσοφος, αναγκάστηκε να φύγει…
Κατέληξε στην Κάτω Ιταλία, την τότε Μεγάλη Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα, όπου μαζί με άλλους ομόφρονές του ίδρυσε σχολή. Οι ιδέες του έκαναν ξεχωριστή εντύπωση, κυρίως στους νέους, και γρήγορα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία της διαφθοράς των νέων και της αθεΐας, όπου όμως τελικά αθωώθηκε. Σε ησυχία δεν τον άφηναν οι αρχές με λίγα λόγια…
Εν πάσει περιπτώσει, ο Κρότωνας, αριστοκρατική πόλη της Μεγάλης Ελλάδος, έγινε το ορμητήριο του “Θιάσου” του Πυθαγόρα που επεδίωκε την ηθική και πνευματική αναγέννηση όλων των λαϊκών στρωμάτων, ανδρών και γυναικών.
Η σχολή των Πυθαγορείων εμφανίζεται συγκροτημένη μέσα στις πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος ως κίνημα πολιτικό και θρησκευτικό. παρατηρούμε λοιπόν πως η φιλοσοφία μετακινείται από την περιοχή της Ιωνίας στην Κάτω Ιταλία, όπου ήκμαζαν οι ελληνικές πόλεις.
Ο Πυθαγόρας δεν έγραψε κανένα έργο (ή τουλάχιστο, κανένα δεν επιβίωσε από το κυνήγι που υπέστησαν οι ιδέες του από την εποχή του ακόμα), έτσι το βάρος της διάσωσης της διδασκαλίας του έπεσε στους μαθητές του (όσους επιβίωσαν, διότι όπως θα δείτε παρακάτω, δεν είχαν και την τρελή τύχη…).
Για τους πυθαγόρειους η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στους αριθμούς και στις μαθηματικές σχέσεις. Γνωστή είναι ακόμη η πυθαγόρεια διδασκαλία της “μιμήσεως” κατά την οποία τα αισθητά υπάρχουν κατ’ απομίμηση ατελή του τέλειου νοητού κόσμου. Έτσι εισάγεται στην Ελληνική φιλοσοφία η αντίληψη των δύο κόσμων, νοητού και αισθητού που επηρέασε, στη συνέχεια, την θεωρία για τον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα. Η αληθινή πηγή της σοφίας για τους Πυθαγόρειους είναι η Τετρακτύς, δηλαδή οι τέσσερις πρώτοι φυσικοί αριθμοί που θεωρείται ότι συνδέονται μεταξύ τους με διάφορες σχέσεις.
Στους Πυθαγόρειους επίσης πιθανότατα οφείλεται η γνώμη ότι η Γη στρέφεται γύρω από τον άξονά της και ταυτόχρονα γύρω από τον Ήλιο. Η ταχύτατη κίνηση όλων των ουράνιων σφαιρών δημιουργεί ήχους και οι τελευταίοι την αρμονία. Αρμονία επίσης για το σώμα είναι η ψυχή, η οποία διατηρεί κάποια συμμετρία ανάμεσα στο υλικό και το πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου. Η ψυχή έχει τις ιδιότητες της ταυτότητας, της ετερότητας, της στάσης και της κίνησης (Τετρακτύς).
Γνωρίζουμε σήμερα ότι ακολουθούσε πλήθος Ορφικών θεωριών σχετικά με τη μετεμψύχωση (ε, είχε περάσει κι απ’την Αίγυπτο…), σχετικά με την αθανασία της ψυχής, καθώς και με την ανάγκη αλλά και την υποχρέωση του ανθρώπου ν’ ακολουθήσει, για το καλό της ψυχής του, ένα βίο ασκητικό. Χμ, βουνό το δίκιο του…αλλά ποιος τον ακούει…
Λέγεται ότι ο μεγάλος δάσκαλος είχε λάβει το θείο δώρο να θυμάται τις προηγούμενες ζωές του, προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς ανθρώπους. Ναι…δεν είναι λήψη δώρου αυτή, είναι κατάκτηση μετά από κόπο πολύ, και σε “γήινα” πλαίσια, συνήθως διόλου ευχάριστη. Μόνο ο σοφός μπορεί να είναι αποδέκτης αυτού του χαρίσματος, αυτής της ανώτατης ικανότητας να “επιθεωρήσεις” από μόνος σου τον εαυτό σου και να εξαλείψεις τα σφάλματά σου ξαναζώντας τα νοητικά. Ναι. Πρέπει να είσαι σοφός για να το κάνεις, αλλιώς θα καταλήξεις απλά τρελός.
Ο Πυθαγόρας επιπλέον παραδεχόταν ότι η ουσία των όντων είναι οι αριθμοί και ότι το Σύμπαν προήλθε από το χάος και απέκτησε μορφή με το μέτρο και την αρμονία, γι’ αυτό και πρώτος το ονόμασε “Κόσμο” δηλαδή τάξη και αρμονία.
Ολόκληρη η ζωή των Πυθαγορείων ήταν μία αδιάκοπη άσκηση. Σηκωνόταν πρωί πριν βγει ο ήλιος. Ξαπλωμένοι ακόμα στο κρεβάτι έπρεπε να σκεφτούν τι έχουν να πράξουν όλη την ημέρα. Ώσπου να βγεί ο ήλιος, σκόρπιοι μέσα στα δάση, έπαιζαν τη λύρα για να κάμουν διάθεση. Την ανατολή του ήλιου τη χαιρετούσαν με γονάτισμα. Ύστερα συναθροίζονταν όλοι στο σχολείο, όπου άρχιζε η συζήτηση για διάφορα επιστημονικά ζητήματα, με προτίμηση της αστρονομίας, της μουσικής και της γεωμετρίας. Πριν φτάσουν ως εκεί, πριν θεωρηθούν άξιοι για μαθητές, ο βίος τους εξετάζονταν προσεκτικά.
Στη συνέχεια επί πέντε χρόνια παρέμεναν σιωπηλοί και άκουγαν μόνο τις ομιλίες του Πυθαγόρα χωρίς ποτέ να βλέπουν τον ίδιο. Μετά το τέλος αυτής της δοκιμασίας, οι μαθητές του, γίνονταν μέλη του σπιτιού του και είχαν δικαίωμα να τον βλέπουν. Και μερικοί σήμερα γκρινιάζουν κι επαναστατούν για απείρως λιγότερες “θυσίες”…
Εδώ να πούμε πως ο Πυθαγόρας δεχόταν εξίσου άνδρες και γυναίκες, και ευνοούνταν οι γάμοι μεταξύ τους. Επίσης να πούμε ότι ο Απόλλωνας ήταν ο “αγαπημένος” των Πυθαγορείων, και λογικό μου ακούγεται. Μαθηματικά, Μουσική, Αστρονομία, Φως, όλα στα χωράφια του είναι. Πολύ πιθανό ορισμένοι από τους μαθητές του Πυθαγόρα που θα τον αγαπούσαν και θαύμαζαν πολύ, να θεωρούσαν ότι ήταν κι ο Δάσκαλος τους αν όχι ο ίδιος ο Φοίβος, κάποια έκφανσή του.
Ο Διογένης Λαέρτιος (Βίοι Φιλοσόφων, Βιβλίο Όγδοο) αναφέρει για τον Πυθαγόρα ότι: “Νεαρός ακόμη, παρακινημένος από τη φιλομάθειά του έφυγε από την πατρίδα του για να μυηθεί σε όλες τις Ελληνικές και βαρβαρικές τελετές. Πήγε και στην Αίγυπτο και τότε ο Πολυτάρκης τον σύστησε με επιστολή του στον Άμαση. Έμαθε τέλεια τα Αιγυπτιακά, όπως λέει ο Αντιφών στο “Περί των εν αρετή πρωτευσάντων” και επισκέφτηκε τους Χαλδαίους και τους Μάγους.
Κατόπιν στην Κρήτη με τον Επιμενίδη κατέβηκε στο Ιδαίον άντρο, αλλά και στην Αίγυπτο είχε μπει στα άδυτα. Έτσι γνώρισε τα μυστικά για τους θεούς. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Σάμο, επειδή όμως βρήκε την πατρίδα του τυραννοκρατούμενη από τον Πολυκράτη, αναχώρησε για τον Κρότωνα της Ιταλίας.”
Όσο για το θάνατό του, κυκλοφορούν διάφορες εκδοχές. Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, ο Πυθαγόρας πέθανε καθώς προσπαθούσε να διαφύγει από την καταδίωξη Κροτωνιατών που φοβήθηκαν την εγκαθίδρυση τυραννίας λόγο της μεγάλης δύναμης που είχε αποκτήσει αυτός και οι μαθητές του στην πόλη. Οι Κροτωνιάτες έσφαξαν αυτόν και τους τετρακόσιους μαθητές του αφού πρώτα έκαψαν το σπίτι του Μίλωνα στο οποίο λίγο πριν είχαν συγκεντρωθεί. Ο Δικαίαρχος αναφέρει πως ο Πυθαγόρας πέθανε στο ιερό των Μουσών στο Μεταπόντιο μένοντας σαράντα μέρες νηστικός.
Πάντως είναι βέβαιο ότι η σχολή του Πυθαγόρα στον Κρότωνα έκλεισε για πολιτικούς λόγους και πολλοί από τους μαθητές του σκοτώθηκαν. Η ιδιόρρυθμη φιλοσοφία του και ο αυστηρός τρόπος ζωής του δεν άργησαν να δημιουργήσουν αρκετούς θρύλους γύρω από το πρόσωπό του. Έτσι αναφέρεται πως κάποτε, όταν περνούσε μαζί με συντρόφους του τον ποταμό Κάσα, άκουσε από το ποτάμι μια μεγάλη φωνή: “Πυθαγόρα, χαίρε”. Λέγεται επίσης ότι φάνηκε να συνομιλεί με μαθητές του την ίδια μέρα και ώρα στο Μεταπόντιο και στον Κρότωνα. Ακόμα, πως, όταν του επιτέθηκε ένα θανατηφόρο φίδι στην Τυνησία, το δάγκωσε και το σκότωσε.
Φυσικά, μιλώντας για τον Πυθαγόρα, θα ήταν ανάρμοστο να μην αναφερθούμε στο πασίγνωστο “Πυθαγόρειο θεώρημα”. Στο χώρο της γεωμετρίας, είναι η πιο φημισμένη “ανακάλυψη” της Σχολής, και είναι αυτή που καθορίζει ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών.
Στον τομέα της αστρονομίας, οι Πυθαγόριοι είναι οι πρώτοι που θα μιλήσουν για τη σφαιρικότητα της Γης καθώς και γι’ άλλους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από μια κεντρική εστία φωτιάς. Σαν κατακλείδα, έχει παρατηρηθεί πως ο Πυθαγόρας έζησε την ίδια εποχή με τον Lao-Tse της Κίνας, τον Βούδα των Ινδιών και τον Ζωροάστρη της Περσίας. Μεγάλη μάζωξη είχανε τότε. Κάποιος λόγος θα υπήρχε και γι’αυτό…
Α, και κάτι “για το σπίτι”…
http://el.wikipedia.org/
http://www.mythologia.8m.com/pithagoras.html
http://www2.forthnet.gr/presocratics/pithag.htm
http://www.2search.gr/history/otheradvices.asp?id=34
http://www.greece.org/samians/Pythagorasgr.htm
Αυτά, και να είμαστε καλά.
Leave a Reply