«Γενεά πηγαίνει, και γενεά έρχεται•
η γη, όμως, παραμένει στον αιώνα»
Εκκλησιαστής 1:4
Ο Ζωδιακός Κύκλος που σήμερα δεχόμαστε και χρησιμοποιούμε, παρουσιάζει μεγάλες αποκλίσεις από το τι πραγματικά συμβαίνει στον ουρανό. Για παράδειγμα, σήμερα ενώ στον ζωδιακό που χρησιμοποιούμε αναφέρεται ότι ο Ήλιος μπαίνει στον οίκο του Αιγόκερου στις 22 Δεκεμβρίου, παρατηρούμε στον ουρανό ότι αυτό είναι λανθασμένο, διότι ο Ήλιος βρίσκεται ακόμα στον οίκο του Τοξότη. Ο Ήλιος μπαίνει στον οίκο του Αιγόκερω περίπου στις 20 Ιανουαρίου, δηλαδή 29 ημέρες αργότερα.
Ο Ζωδιακός Κύκλος που σήμερα χρησιμοποιούμε ήταν ορθός για την περίοδο από τον 7ο αιώνα π.Χ. έως περίπου και τον 1ο αιώνα μ.Χ. Οι αλλαγές αυτές συμβαίνουν λόγω της λεγόμενης «μετάπτωσης της Γης». Κατά την αρχαιότητα, οι ιερείς (που ήταν απαραίτητα και αστρολόγοι), έχοντας παρατηρήσει αυτή την αλλαγή στον ουράνιο θόλο, άλλαζαν ελαφρά τον Ζωδιακό Κύκλο κάθε χίλια περίπου χρόνια, ώστε να είναι πιο κοντά στην πραγματική κίνηση των αστερισμών. Από την εποχή της επικράτησης του Χριστιανισμού όμως και μετά, έπαψε να γίνεται η απαραίτητη διόρθωση, κι έτσι έχουμε παραμείνει στον Ζωδιακό Κύκλο του 1ου αιώνα μ.Χ.
Η μετάπτωση της Γης και το «Μέγα Έτος»
Ένας αρκετά παραστατικός τρόπος για να κατανοήσουμε την μετάπτωση της Γης, είναι με μια απλή σβούρα. Δίνοντας ώθηση στη σβούρα να γυρίσει, σύντομα θα δούμε την κορυφή της να μην είναι σταθερή, αλλά να κάνει ένα μικρό τρεμούλιασμα. Εάν φανταστούμε ότι η κορυφή της σβούρας είναι ο άξονας της Γης, τότε μπορούμε να δούμε τι είναι η μετάπτωση της Γης, η αλλιώς λεγόμενη «μετάπτωση του άξονα».
Αυτή η κίνηση προκαλείται λόγω της βαρυτικής έλξης του Ήλιου και της Σελήνης πάνω στη Γη. Το αποτέλεσμα είναι η μετακίνηση των Ηλιοστασίων και Ισημεριών κάθε περίπου 1000 χρόνια, ολοκληρώνοντας μια πλήρη τροχιά γύρω από τον Ήλιο κάθε περίπου 25.700 έτη, το λεγόμενο και «Μέγα Έτος». Αυτό σημαίνει ότι κάθε περίπου 2.160 χρόνια αλλάζουμε «Ζωδιακή Εποχή» ή «Ζωδιακό Έτος» ή «Μέγα Μήνα».
Το πρώτο Μέγα Έτος της Ανθρωπότητας είχε διάρκεια από το 25300 π.Χ. έως το 500 μ.Χ. Αυτό το Μέγα Έτος μπορεί ίσως να χαρακτηριστεί ως η περίοδος στην οποία οι άνθρωποι ανέπτυξαν τις τεχνικές τους ικανότητες σε επίπεδο τέτοιο ώστε να μπορέσουν να ξεφύγουν από τα στενά όρια της Γης και να προετοιμαστούν για το επόμενο Μέγα Έτος (αυτό που τώρα διανύουμε) που θα τους επιτρέψει να επεκταθούν και προς το διάστημα.
Ο Μεγάλος Ζωδιακός κινείται αντίστροφα από τον ετήσιο, που σημαίνει ότι από τον Τοξότη πάμε στον Σκορπιό, μετά στον Ζυγό, μετά στην Παρθένο, μετά στον Λέοντα, μετά στον Καρκίνο, μετά στους Διδύμους, μετά στον Ταύρο, μετά στον Κριό, μετά στους Ιχθύες (που βρισκόμαστε τώρα), σύντομα θα μπούμε στον Υδροχόο και μετά στον Αιγόκερω. Αυτό συμβαίνει και πάλι λόγω της μετάπτωσης των ισημερινών.
Κάθε Ζωδιακή Εποχή καθορίζεται και επηρεάζεται από τον αστερισμό στον οποίο συμβαίνει η Εαρινή Ισημερία για το βόρειο ημισφαίριο. Αυτή η μέθοδος για πρώτη φορά καταγράφηκε από τον Ίππαρχο, περίπου το 127 π.Χ., αλλά οι αρχαιολογικές ενδείξεις υποδεικνύουν ότι η μέθοδος είναι τουλάχιστον χιλίων ετών αρχαιότερη του Ίππαρχου.
Η Ζωδιακή Εποχή όμως επηρεάζεται και από τον αστερισμό στον οποίο συμβαίνει η Φθινοπωρινή Ισημερία. Για παράδειγμα, Εποχή των Ιχθύων (δηλαδή όπου η Εαρινή Ισημερία συμβαίνει όταν ο Ήλιος βρίσκεται στον Οίκο των Ιχθύων) επηρεάζεται επίσης από τον αστερισμό της Παρθένου, στην οποία συμβαίνει η Φθινοπωρινή Ισημερία. Έτσι, η Εποχή των Ιχθύων (που διανύουμε τώρα) ονομάζεται επίσης «Εποχή των Ιχθύων και της Παρθένου».
Τυπικά, η κάθε νέα Εποχή ξεκινά με την πρώτη καθαρή εμφάνιση του Ήλιου στον επόμενο αστερισμό του ζωδιακού, στην Εαρινή Ισημερία. Η πραγματική είσοδος όμως στην εκάστοτε Εποχή φυσικά δεν συμβαίνει σε μια συγκεκριμένη μέρα ή χρονική στιγμή. Αντίθετα, η έξοδος από μία Εποχή και η είσοδος στην επόμενη, μπορεί να έχει διάρκεια έως ακόμα και 720 χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια, όπως ισχυρίζονται οι αστρολόγοι, οι επιρροές προέρχονται και από την τρέχουσα Εποχή αλλά και από την ερχόμενη και αυτή η περίοδος ονομάζεται «Σφαίρα Επιρροής».
Η πρώτη Ζωδιακή Εποχή για την ανθρωπότητα ξεκίνησε το 25300 π.Χ., Εποχή των Ιχθύων-Παρθένου και διάρκεσε έως το 23150 π.Χ. Αυτή η Εποχή χαρακτηρίζεται ως η Εποχή της φαντασίας και της θρησκείας. Αξίζει να προσέξουμε ότι η έλευση του Χριστού δεν σηματοδότησε μονάχα την αλλαγή μιας Ζωδιακής Εποχής (όπως θα δούμε παρακάτω), αλλά και την αλλαγή ενός Μεγάλου Έτους. Είναι επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ότι, εντός της Σφαίρας Επιρροής (από τον 4ο αιώνα π.Χ. έως τον 4ο αιώνα μ.Χ.) της αλλαγής δηλαδή από το πρώτο Μέγα Έτος στο δεύτερο Μέγα Έτος, έχουμε σημαντικές θρησκευτικές αλλαγές στην ανθρωπότητα και παρουσία σπουδαίων ανθρώπων, τόσο φιλοσόφων όσο και πνευματικών-θρησκευτικών ηγετών.
Μετά την πρώτη Ζωδιακή Εποχή των Ιχθύων-Παρθένου, ακολούθησαν οι Εποχές του Υδροχόου-Λέοντα (23150 π.Χ. με 21000 π.Χ.), η Εποχή του Αιγόκερω-Καρκίνου (21000 π.Χ. με 18850 π.Χ.), η Εποχή του Τοξότη-Διδύμων (18500 π.Χ. με 16700 π.Χ.) στην οποία και ο άνθρωπος κατασκευάζει τα πρώτα τόξα (εξ’ού και «Εποχή του Τοξότη»), η Εποχή του Σκορπιού-Ταύρου (16700 π.Χ. με 14550 π.Χ.), η Εποχή του Ζυγού-Κριού (14550 π.Χ. με 12400 π.Χ.), η Εποχή της Παρθένου-Ιχθύων (12400 π.Χ. με 10250 π.Χ.), η Εποχή του Λέοντα-Υδροχόου (10500 π.Χ. με 8000 π.Χ.) στην οποία εμφανίζεται η Αιγυπτιακή Σφίγγα της Γκίζας (σχέση Λέοντα-Ήλιου) αλλά και χρονολογείται ο μεγάλος κατακλυσμός (σχέση με Υδροχόο), η Εποχή του Καρκίνου-Αιγόκερου (8126 π.Χ. με 5970 π.Χ.) που επίσης ονομάζεται ‘Εποχή της Μεγάλης Μητέρας’.
Για τις επόμενες αυτών Εποχές, γνωρίζουμε πλέον περισσότερα για την ζωή των ανθρώπων και μπορούμε να κρίνουμε εάν όντως υπήρξε αστρολογική επιρροή στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Η Εποχή Διδύμων-Τοξότη
Από το 6000 π.Χ. έως το 4000 π.Χ. περίπου, ο Ήλιος βρισκόταν στον Οίκο των Διδύμων κατά την Εαρινή Ισημερία και στον Οίκο του Τοξότη κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία. Φυσικά, μόνο πρόοδο θα μπορούσε να σημάνει ο συνδυασμός του ζωδίου της σκέψης, της μάθησης και της επικοινωνίας (Δίδυμοι) με το ζώδιο της αναζήτησης, της φιλοδοξίας και της αισιοδοξίας (Τοξότης). Πράγματι, στην ιστορία της ανθρωπότητας, πολλοί από τους σπουδαιότερους πολιτισμούς της αρχαιότητας, ειδικά της Μεσογείου, αναπτύχθηκαν ραγδαία κατά την Εποχή των Διδύμων-Τοξότη. Οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες, οι Ασσύριοι και οι Σουμέριοι παρουσιάζουν σημαντική άνθιση σ’ αυτή τη περίοδο, ειδικά στον γραπτό λόγο αλλά και ιδιαίτερα στο εμπόριο.
Με την επιρροή των Διδύμων, παρατηρούμε ότι στις Κοσμογονίες που καταγράφηκαν για πρώτη φορά εκείνη την εποχή, υπάρχει παντού η γέννησης των «δύο διδύμων», δηλαδή της αρσενικής Αρχής που συμβολίζεται με τον Ήλιο και της θηλυκής Αρχής που συμβολίζεται με την Γη ή τη Σελήνη. Αυτή την εποχή εικάζεται ότι περιγράφει και η εβραϊκή Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης, αφού αναφέρεται ταυτόχρονη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας [1]. Μάλιστα, στους λίγο μεταγενέστερους ζωδιακούς κύκλους των Εβραίων, το ζώδιο των Διδύμων αναπαρίσταται ως ο Αδάμ και η Εύα.
Με τόσο μεγάλη άνθιση στα γράμματα και το εμπόριο, δεν είναι τυχαίο που οι μεταγενέστεροι καλούν αυτή την Εποχή «Χρυσή Εποχή της Σοφίας».
Η Εποχή Ταύρου-Σκορπιού
Από το 4000 π.Χ. έως το 2000 π.Χ. περίπου, ο Ήλιος βρισκόταν στον Οίκο του Ταύρου κατά την Εαρινή Ισημερία και στον Οίκο του Σκορπιού κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία. Ο συνδυασμός της γήινης δύναμης (Ταύρος) και του ελέγχου (Σκορπιός), έφερε μια εποχή όπου η Γη είχε την τιμητική της ως Μητέρα Τροφός, αλλά και ο Ταύρος λατρεύτηκε ως Θεός δύναμης και κύρους.
Σε αυτήν την εποχή αναπτύχθηκε ακόμα περισσότερο η γεωργία (που είχε αρχικά ανακαλυφθεί περίπου το 10.000 π.Χ.), προοδεύοντας με νέες τεχνικές που έκαναν την καλλιέργεια της γης πιο εύκολη και πολύ πιο αποδοτική. Γι’ αυτό το λόγο, η εποχή αυτή τιτλοφορείται «Εποχή της Γης».
Αυτή την εποχή έχουμε και την ταχύτατη ανάπτυξη του Μινωικού και Μυκηναϊκού πολιτισμού, σύμβολο των οποίων υπήρξε ο Ταύρος. Πασίγνωστα, άλλωστε, είναι τα Μινωικά Ταυροκαθάψια, οι θρησκευτικές εορτές προς τιμήν του Θεού Ποσειδώνα-Ταύρου, με τις εκπληκτικές ακροβατικές φιγούρες νεαρών πάνω σε ταύρο. Από την ίδια περίοδο έχουμε ευρήματα με ομοιώματα ταύρων, πιθανότατα θρησκευτικής χρήσης, στην Ασσυρία και την Αίγυπτο.
Σύμφωνα με τις μελέτες και τα αρχαιολογικά ευρήματα, ο Ταύρος υπήρξε σύμβολο ή ακόμα και προσωποποίηση του Σωτήρα Θεού για τις θρησκείες που αναπτύχθηκαν και κυριαρχούσαν κατά τη περίοδο της Εποχής του Ταύρου-Σκορπιού. Ο Αιγύπτιος Θεός Ώρος [2], η προσωποποίηση του Ήλιου, ο Υιός του Δημιουργού Θεού και της Παρθένας Θεάς Ίσις, αποκαλούνταν επίσης ο «Ταύρος των Ουρανών». Στη Βαβυλώνα, ένας λευκός ταύρος θυσιαζόταν κάθε χρόνο προς τιμήν του Θεού της Αστραπής και του Κεραυνού Ραμμάν. Όσο για την Ελλάδα, ο Δίας λατρεύονταν και ως ταύρος, ενώ στα Διονυσιακά μυστήρια συνηθίζονταν οι νεοφώτιστοι να δίνουν όρκο σε δέρμα ταύρου.
Είναι γνωστή επίσης η ιστορία όπου ο Μωυσής, ο ιδρυτής του Εβραϊσμού, βρίσκει τους ανθρώπους του να λατρεύουν ένα ομοίωμα Ταύρου (Έξοδος κεφ. 32ο). Ο Μωυσής χρονολογείται ότι έζησε την αρχή της Εποχής του Κριού και είναι τότε που τυπικά κρίνεται η αρχή της ιστορίας του Εβραϊσμού. Όμως, ο Εβραϊσμός είναι κατά μια Εποχή παλαιότερος. Ερευνώντας την Παλαιά Διαθήκη, εντοπίζονται στοιχεία που υποδεικνύουν την γέννηση του Εβραϊσμού κατά την Εποχή του Ταύρου.
Όπως είδαμε και σε προηγούμενο κεφάλαιο [3], οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ ανταποκρίνονται στα δώδεκα ζώδια του αστρολογικού Ζωδιακού Κύκλου. Τα χαρακτηριστικά των δώδεκα φυλών του Ισραήλ έχουν δοθεί από τον Ιακώβ στην Γένεση όταν ευλόγησε τους γιούς του και στο Δευτερονόμιο (33:6-25) όταν ο Μωυσής ευλόγησε τις φυλές. Αυτές οι ευλογίες ανταποκρίνονται στις βασικές ερμηνείες των ζωδίων, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. Όταν ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να κατασκηνώσουν οι δώδεκα φυλές γύρω από τον ιερό χώρο, υπέδειξε τρόπο τέτοιο ώστε οι τέσσερις έξοδοι της κατασκήνωσης να είναι η Ιουδαία, η Ρουβέν, η Εφραίμ και η Νταν.
Αυτές οι τέσσερις φυλές ανταποκρίνονται στις περιγραφές του Ιεζεκιήλ και της Αποκάλυψης για τα τέσσερα πλάσματα μπροστά στον θρόνο του Θεού: το λιοντάρι, ο ταύρος, ο άνθρωπος και ο αετός. Αυτά είναι τα τέσσερα αρχαία σύμβολα για τα ζώδια του Λέοντα, του Ταύρου, του Υδροχόου και του Σκορπιού. Στους Οίκους αυτών των τεσσάρων ζωδίων ήταν που συνέβαιναν οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια κατά την Εποχή του Ταύρου [4]. Έχοντας λοιπόν υπ’ όψη την ηλιοκεντρική λατρεία των Εβραίων, η τοποθέτηση των τεσσάρων αυτών πλασμάτων/ζωδίων γύρω από τον θρόνο του Θεού, δεν μπορεί παρά να υποδηλώνει την έναρξη της οργανωμένης θρησκείας στην Εποχή του Ταύρου.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι ο Θεός κατόπιν έδωσε οδηγίες στον Μωυσή να κατευθυνθούν οι φυλές προς την έρημο, ξεκινώντας πρώτα με την Ιουδαία (Λέων) και κατόπιν αντίστροφα στη σειρά, προς τις κατασκηνώσεις της Ρουβέν (Ταύρος), Εφραίμ (Υδροχόος) και Νταν (Σκορπιός). Αυτή είναι η κίνηση του Ζωδιακού στο Μέγα Έτος, λόγω της μετάπτωσης των ισημερινών.
Καθώς όμως πλησίαζε το τέλος της Εποχής του Ταύρου και αναμένονταν η είσοδος στην Εποχή του Κριού, παρατηρείται στις θρησκείες της Μεσογείου μια έντονη στροφή προς τη σφαγή του ταύρου. Η χαρακτηριστικότερη αναφορά μας παραδίδεται από τον Μιθραϊσμό. Στην Περσία, ο άλλοτε γνωστός ως «Ιερός Ταύρος» Μίθρας, με την αυγή της Εποχής του Κριού παραμένει πλέον γνωστός ως «ο Σφαγέας του Ταύρου». Σε κάθε Μιθραϊκό Ναό, ο ιερότερος χώρος ήταν κατειλημμένος από την «Ταυροκτονία», δηλαδή την παράσταση του Μίθρα να σκοτώνει τον ιερό Ταύρο. Ο Μίθρας εμφανίζεται να έχει αρπάξει τον Ταύρο και να τον έχει αναγκάσει να υποκύψει, έχοντας το γόνατό του στην πλάτη του. Με το ένα του χέρι τραβά πίσω το κεφάλι του ταύρου ενώ με το άλλο τον μαχαιρώνει στο λαιμό. Ένας όφις και ένας σκύλος εμφανίζονται να πίνουν από το την πληγή του ταύρου και ένας σκορπιός επιτίθεται στους όρχεις του. Πάνω από τον Μίθρα εμφανίζονται τα σύμβολα του Ήλιου και της Σελήνης. Σε κάποιες άλλες παραστάσεις, εμφανίζονται επίσης ένα λιοντάρι και μια κούπα να πλαισιώνουν την εικόνα.
 |
| Ο Μίθρας σφάζει τον Ταύρο |
Όλη αυτή η παράσταση είναι μια εικονογράφηση του τέλους της Εποχής του Ταύρου. Ο ταύρος που σφάζει ο Μίθρας είναι φυσικά ο αστερισμός του Ταύρου. Ο όφις είναι ο αστερισμός της Ύδρας και ο σκύλος είναι ο αστερισμός του Μέγα Κύων, ο κοινά γνωστός ως Σείριος. Ο σκορπιός είναι ο αστερισμός του Σκορπιού και ο Μίθρας είναι ο αστερισμός του Ωρίωνα. Το λιοντάρι και η κούπα κατά πάσα πιθανότητα συμβολίζουν τον αστερισμό του Λέοντα και του Υδροχόου αντίστοιχα, που είναι οι Οίκοι στους οποίους συνέβαιναν τα δύο Ηλιοστάσια, το Θερινό και Χειμερινό αντίστοιχα, κατά την εποχή του Ταύρου.
Η Εποχή του Κριού-Ζυγού
Από το 2000 π.Χ. έως το 100 π.Χ. περίπου, ο Ήλιος βρισκόταν στον Οίκο του Κριού κατά την Εαρινή Ισημερία και στον Οίκο του Ζυγού κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία. Την εποχή του Κριού μπαίνει η ανθρωπότητα στην εποχή του σιδήρου, μετάλλου που σχετίζεται με τον Κριό, αφήνοντας πίσω την εποχή του χαλκού, που σχετίζεται με τον Ταύρο. Τα πρώτα σιδερένια σπαθιά φτιάχτηκαν με την αυγή της εποχής του Κριού. Όντας ο Κριός ζώδιο της φωτιάς, ανεξάρτητο και πολεμόχαρο, η εποχή του σηματοδοτήθηκε από περιπέτειες, πολέμους και κατακτητικές εκστρατείες. Οι αρχαιότεροι πολιτισμοί του κόσμου, ο Κινεζικός, ο Περσικός, ο Ελληνικός, ο Ρωμαϊκός, επεκτάθηκαν κατά την εποχή του Κριού, φτάνοντας για λίγο ή για περισσότερο να διεκδικούν επάξια τον τίτλο της Αυτοκρατορίας.
Η κατακτητική φύση του Κριού, φαίνεται να επηρέασε έντονα και τις θρησκείες της Εποχής. Για παράδειγμα, ο Ασσύριος Ηλιακός Θεός, ο άλλοτε γνωστός ως «Μέγας Ταύρος», μεταλλάσσεται σε Θεό του πολέμου, παρουσιάζοντας εκπληκτικές ομοιότητες με τον Έλληνα Θεό του πολέμου Άρη, του οποίου ο συνώνυμος πλανήτης ορίστηκε και ως «κυβερνήτης» του Κριού. Αντίστοιχα, στην Ελλάδα και λίγο αργότερα στη Ρώμη, η λατρεία του Θεού Άρη ανθίζει με ταχύς ρυθμούς, καθώς ταυτόχρονα η λατρεία του ιερού ταύρου ως έμβλημα των μεγάλων Θεών ξεχνιέται.
Ο Ζυγός, προσέθεσε στην εποχή έντονη αίσθηση του νόμου και της ευθύνης, τόσο της θρησκευτικής όσο και της κοινωνικής. Σ’ αυτή την εποχή διαμορφώθηκαν πιο αυστηρά οι πολιτικοί και θρησκευτικοί νόμοι. Ο αρχαιότερος γνωστός γραπτός Νομικός Κώδικας, αυτός του βασιλιά Χαμουραμπί της Βαβυλώνας, χρονολογείται αυτή την εποχή, περίπου το 1727π.Χ. Στις αρχές αυτής της Εποχής, περίπου το 2000 π.Χ. δηλαδή, υπολογίζεται και η παράδοση των Δέκα Εντολών από τον Θεό στους ανθρώπους, μέσω του Μωυσή.
Η Εποχή του Κριού-Ζυγού είναι επίσης η Εποχή που εμφανίζεται έντονα το θρησκευτικό δόγμα με στροφή προς τον αυστηρό Μονοθεϊσμό, σε αντίθεση με τον πιο ανάλαφρο Πολυθεϊσμό που επικρατούσε μέχρι τότε. Πέραν του μεγαλύτερου αντιπροσώπου του Μονοθεϊσμού, του Εβραϊσμού, ο Μονοθεϊσμός κάνει την εμφάνισή του και στην Αίγυπτο, με την λατρεία του Θεού Ήλιου ως μέγιστου όλων των Θεών.
 |
 |
|
Ο κερασφόρος Μέγας Αλέξανδρος σε νόμισμα του 336-323 π.Χ. |
Το φημισμένο γλυπτό του κερασφόρου Μωησή, από τον Μιχαήλ Άγγελο (1515) στο ναό του Αγ. Πέτρου στην Ρώμη. |
Ο ιερός ταύρος που εμφανίζονταν στις αρχαίες θρησκείες κατά την Εποχή του Ταύρου, στην Εποχή του Κριού αντικαθίσταται με τον κριό και τον αμνό. Στις θρησκείες που αναπτύχθηκαν και κυριαρχούσαν εκείνη τη περίοδο, παρατηρείται ότι πλέον ο κριός ήταν η προσωποποίηση του Θεού-Σωτήρα.
Η Εποχή των Ιχθύων-Παρθένου
Από το 100 π.Χ. και μέχρι το 2050 μ.Χ. περίπου, ο Ήλιος θα βρίσκεται στους Ιχθύες κατά την Εαρινή Ισημερία και στη Παρθένο κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία.
Μετά την αυταρχική και πολεμόχαρη εποχή του Κριού, η ανθρωπότητα, μπαίνοντας στην εποχή των Ιχθύων, χαρακτηρίζεται από έντονο θρησκευτικό συναίσθημα και την σχέση του Ανθρώπου με τον Θεό. Κουρασμένος ο άνθρωπος από τους πολέμους και τις τριβές, λίγο πριν το τέλος της εποχής του Κριού και με την αυγή της εποχής των Ιχθύων, άρχισε ν’ αναζητά τον Μεσσία που θα προσφέρει ειρήνη και γαλήνη. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Μεσσιανισμός άνθισε σ’ αυτή τη περίοδο. Κατά την διάρκεια της περιόδου λίγο πριν την αυγή της Εποχής των Ιχθύων και μέχρι λίγο μετά, ξεκινά μια νέα σειρά παρουσίας ξεχωριστών πνευματικών προσωπικοτήτων, με πρώτο χρονολογικά τον Βούδα, περίπου το 500 π.Χ. Ακολούθησαν ο Κουμφούκιος, ο Λάο-Τσε και φυσικά ο Ιησούς Χριστός που τοποθετείται χρονικά ταυτόχρονα με την έναρξη της Εποχής των Ιχθύων. Όλοι παρουσιάζουν πολλά κοινά μεταξύ τους, με κυριότερο το ότι γεννήθηκαν από παρθένα και δίδαξαν την αγάπη.
Όντας οι Ιχθύες ζώδιο του νερού και η Παρθένος ζώδιο της γης, ο συνδυασμός τους θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει μια πολύ γόνιμη περίοδο φαντασίας (Ιχθύες) και παραγωγικής εργασίας (Παρθένος). Παρά όμως τις ήπιες, θετικές και ειρηνικές επιδράσεις των Ιχθύων και της Παρθένου, η Εποχή αυτή κάθε άλλο παρά θετική ήταν (και συνεχίζει να είναι μέχρι σήμερα). Το γεγονός αυτό δεν είναι παράδοξο, εάν αναλογιστούμε ότι η Παρθένος εμπνέει την υπηρεσία προς τους άλλους, ενώ οι Ιχθύες διακατέχονται από εσωστρέφεια αναζητώντας την προσωπική τους πρόοδο και χαρακτηριστικό τους είναι η επιθυμία για απομάκρυνση από τα εγκόσμια. Σ’ αυτή την Εποχή υπήρξε μεγάλη έξαρση της μοναστικής ζωής, γεγονός που αποδίδεται στην επιρροή των Ιχθύων. Επομένως, αν και ειρηνικές οι επιρροές των δύο αυτών ζωδίων μεμονωμένα, όταν συνεγάζονται προκαλείται σύγκρουση, καθώς η κάθε πλευρά κινείται αντίθετα από την άλλη. Οι μεν Ιχθύες αποζητούν την απομόνωση για να εργαστούν με τον εαυτό τους ενώ η Παρθένος επιθυμεί να βρίσκεται διαρκώς μέσα στο κόσμο, προσφέροντας τη βοήθειά της.
Η σύγκρουση μεταξύ των Ιχθύων και της Παρθένου είχε ως συνέπεια την αδιάκοπη και σκληρή αυτοκριτική. Το αποτέλεσμα είναι συχνά το βάρος των ενοχών και οι ανάγκη για εξιλέωση. Είναι επομένως λογικό αυτή την Εποχή να εισαχθεί στη θρησκεία έντονα η σημασία της μετάνοιας και της κάθαρσης.
Ο Χριστός ως σύμβολο της εισόδου στην Εποχή των Ιχθύων-Παρθένου
Όπως ήδη προαναφέρθηκε, ο Χριστός χρονολογείται ότι εμφανίστηκε την περίοδο που έληγε η Εποχή του Κριού και ξεκινούσε η Εποχή των Ιχθύων. Είναι λοιπόν αναμενόμενο να παρουσιάζεται με Μεσσιανικά χαρακτηριστικά, τόσο της Εποχής του Κριού όσο και της Εποχής των Ιχθύων.
Ο Μεσσίας Κριός, ο Ιησούς κλήθηκε «Αμνός του Θεού», που, όπως αναλύθηκε ήδη, είναι ο ίδιος ο Κριός. Όντας όμως στο τέλος της Εποχής του Κριού, ο Σωτήρας Κριός πρέπει να πεθάνει για να φέρει τη νέα Εποχή.
«Την επόμενη ημέρα βλέπει ο Ιωάννης τον Ιησού να έρχεται προς αυτόν και λέει: ‘’Να ο αμνός του Θεού που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου’’» Κατά Ιωάννη 1:29.
Πράγματι, ο Ιησούς θυσιάζεται και, στην Αποκάλυψη πλέον, καλείται «σφαγμένο Αρνίο» (Αποκάλυψη 5:6).
Η σύνδεση του Ιησού ως «Αμνός του Θεού» με την Εποχή του Κριού είναι εύκολη και εύκολα ορατή. Η σύνδεση όμως με την Εποχή των Ιχθύων είναι λίγο πιο περίπλοκη και φαίνεται από παραπάνω από ένα χαρακτηριστικά του.
Αρχικά, το πλέον ορατό είναι η γέννησή του από παρθένα. Όπως ήδη ειπώθηκε, οι Θεοί-Σωτήρες λίγο πριν την έναρξη της Εποχή των Ιχθύων, αναφέρονταν ως γεννημένοι από παρθένα, διότι αυτή ήταν η σύνδεση της Εαρινής Ισημερίας (Ιχθύες) με την Φθινοπωρινή Ισημερία (Παρθένος). Περαιτέρω, κυβερνήτης πλανήτης των Ιχθύων είναι η Αφροδίτη. Η Θεά Αφροδίτη είναι μια από τις Θεές που σχετίζονταν με τον αστερισμό της Παρθένου κατά την αρχαιότητα.
Άλλη έμμεση αναφορά στην Εποχή των Ιχθύων παραδίδεται με το θαύμα όπου Ο Ιησούς φροντίζει να τραφούν χιλιάδες άνθρωποι μονάχα με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά:
«Όταν λοιπόν βράδιασε, τον πλησίασαν οι μαθητές λέγοντας: ‘’Ο τόπος είναι έρημος και η ώρα ήδη πέρασε. Απόλυσε τα πλήθη, για να πάνε στα χωριά και να αγοράσουν τρόφιμα για τους εαυτούς τους’’. Ο Ιησούς όμως τους είπε: ‘’Δεν έχουν ανάγκη να φύγουν. δώστε τους εσείς να φάνε’’. Εκείνοι του λένε: ‘’Δεν έχουμε εδώ παρά μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια’’. Αυτός είπε: ‘’Φέρτε μου εδώ αυτά’’. Και διέταξε τα πλήθη να καθίσουν πάνω στο χορτάρι, έλαβε τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια, σήκωσε πάνω το βλέμμα στον ουρανό και ευλόγησε το Θεό και, αφού τα έκοψε με τα χέρια, έδωσε στους μαθητές τούς άρτους και οι μαθητές στα πλήθη. Και έφαγαν όλοι και χόρτασαν, και σήκωσαν το περίσσευμα των κομματιών, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Και αυτοί που έτρωγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς να μετρηθούν γυναίκες και παιδιά» Κατά Ματθαίο 14:15-21.
Τα δύο ψάρια είναι οι δύο Ιχθύες και τα πέντε ψωμιά είναι αφ’ ενός οι άρτοι που σχετίζονται άμεσα με την Παρθένο και αφ’ ετέρου ο αριθμός πέντε είναι τα πέντε ζώδια που μεσολαβούν μεταξύ των δύο Ισημεριών, από τους Ιχθύες μέχρι την Παρθένο.
Τέλος, η αναφορά της έναρξης της νέας Εποχής των Ιχθύων, που ορίζεται με την Ανάσταση του Χριστού, παραδίδεται στη σκηνή που ο Ιησούς συναντά τους μαθητές του μετά την Ανάστασή του:
«Εκείνοι του έδωσαν μέρος από ψάρι ψητό [και κηρήθρα από μέλι]. Και αφού τα έλαβε μπροστά τους, τα έφαγε» Κατά Λουκά 24:42-43.
Το ψάρι που έδωσαν οι μαθητές στον Χριστό να φάει, είναι αναφορά στους Ιχθύες. Η κηρήθρα από μέλι όμως είναι ακόμα πιο άμεση αναφορά στην έναρξη νέας εποχής, μιας και το μέλι, κατά την εβραϊκή παράδοση, είναι σύμβολο του νέου έτους και τρώγεται κατά τους εορτασμούς της εβραϊκής πρωτοχρονιάς. Όπως και αλλού στην Καινή Διαθήκη, έτσι και εδώ, γι’ άλλη μια φορά οι εβραϊκές παραδόσεις βοηθούν στην κατανόηση του μηνύματος.
Περαιτέρω, αξίζει να αναφερθεί ότι το μέλι, για τις αρχαίες θρησκείες της Μεσογείου, ήταν η κατ’ εξοχήν καλύτερη προσφορά στον Θεό Ήλιο. Επομένως, τι καλύτερο για τον Ιησού Χριστό;
Η Eρχόμενη Εποχή του Υδροχόου-Λέοντα
Από το 2050 μ.Χ. και μέχρι το 4000 μ.Χ. περίπου, ο Ήλιος θα βρίσκεται στον Υδροχόο κατά την Εαρινή Ισημερία και στον Λέοντα κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία. Η συνεργασία της αγάπης για γνώση, του ιδεαλισμού και του ελεύθερου πνεύματος του Υδροχόου, με τη γενναιοδωρία, το θάρρος και το πνεύμα σεβασμού του Λέοντα, αναμένεται να φέρει μια Εποχή φωτός για τον άνθρωπο. Μια μακρά περίοδο ελευθερίας και πνευματικής διαύγειας, αδελφοσύνης στους ανθρώπους, δικαιοσύνης και ορθής κρίσης, είναι η ελπίδα όλων για την Εποχή του Υδροχόου. Λέγεται επίσης ότι θα μπορέσουν και πάλι να συνεργαστούν η επιστήμη με την θρησκεία. Όλ’ αυτά είναι πολύ όμορφα και ελπιδοφόρα. Ποια η σχέση όμως του Ιησού με αυτή την Εποχή;
Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε την περίοδο της λήξης της Εποχής του Κριού και της έναρξης της Εποχής των Ιχθύων. Δεν θα έπρεπε να εμφανίζει την όποια σχέση με την Εποχή του Υδροχόου. Κι όμως, πολλές είναι οι αναφορές στην Καινή Διαθήκη που αφορούν το τέλος της Εποχής των Ιχθύων και την έναρξη της Εποχής του Υδροχόου.
«Και θα γίνουν σημεία στον ήλιο και στη σελήνη και στα άστρα, και πάνω στη γη στενοχώρια των εθνών με αμηχανία για τους ήχους της θάλασσας και το σάλο, ενώ θα λιποθυμούν οι άνθρωποι από το φόβο και την προσμονή αυτών που θα επέλθουν στην οικουμένη, γιατί οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευτούν. Και τότε θα δουν τον Υιό του ανθρώπου ερχόμενο μέσα σε νεφέλη με δύναμη και δόξα πολλή. Όταν λοιπόν αρχίζουν να γίνονται αυτά, ανορθωθείτε και σηκώστε πάνω τα κεφάλια σας, γιατί πλησιάζει η απολύτρωσή σας» Κατά Λουκά 21:25-28. Επίσης Κατά Ματθαίο 24:29-31 και Κατά Μάρκο 13:24-27.
Αυτό το απόσπασμα της Καινής Διαθήκης είναι ένα από τα πολλά που αναφέρονται στο «τέλος της Εποχής» ή αλλιώς «Ημέρα της Κρίσης» και «Πλήρωμα των Ημερών». Σύμφωνα με τους ερευνητές, όλες αυτές οι αναφορές υποδεικνύουν το τέλος της Εποχής των Ιχθύων, που μαζί του θα φέρει σημαντικές αλλαγές στην ανθρωπότητα και τη Χριστιανική Εκκλησία. Όλ’ αυτά είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα και μπορούν να καλύψουν σελίδες πολλών βιβλίων με σχετικές μελέτες. Που όμως φαίνεται η σχέση του Χριστού με τον Υδροχόο;
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] «ΚΑΙ ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΑΤ ΕΙΚΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ ΚΑΤ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΝ ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΥΣ», δηλαδή: «Και ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα• σύμφωνα με την εικόνα τού Θεού τον δημιούργησε• αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε•» Γένεση 1:27.
[2] Η αρχαιότερη αναφορά στον Αιγύπτιο Θεό Ώρο που έχει μέχρι στιγμής βρεθεί, χρονολογείται περίπου το 3000 π.Χ.
[3] Βλ. κεφάλαιο «Η Αστρολογία στον Εβραϊσμό».
[4] Εαρινή Ισημερία στον Ταύρο, Φθινοπωρινή Ισημερία στον Σκορπιό, Θερινό Ηλιοστάσιο στον Λέοντα, Χειμερινό Ηλιοστάσιο στον Υδροχόο.
Leave a Reply