Εάν θέλουμε πραγματικά να κατανοήσουμε τη βαθύτερη σοφία της οποιαδήποτε θρησκείας ή φιλοσοφίας, θα πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε ότι κάθε ιδέα και επιφοίτηση δεν είναι παρά ένα κομματάκι ενός τεράστιου παζλ.    Επί χιλιετίες ο άνθρωπος, απ’ άκρη σ’ άκρη της υφηλίου, σκέπτεται, προβληματίζεται, αναρωτιέται, αναλύει, διαλογίζεται και προσπαθεί ν’ απαντήσει, στοχεύοντας να κατανοήσει και συνεπώς να κατακτήσει τη βαθύτερη και ταυτόχρονα υψηλότερη γνώση, τη λεγόμενη ‘Θεία Σοφία’. Άλλοτε στρέφεται στην Επιστήμη για απαντήσεις, άλλοτε στη θρησκεία, άλλοτε στη φιλοσοφία και άλλοτε στον δικό του εσωτερικό κόσμο. Το λεγόμενο όμως ‘Θείο Σχέδιο’ και η Σοφία της Δημιουργίας του σύμπαντος [ ... ]

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου»[1]   «Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει»[2]    Ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία που «γεννήθηκε» κυρίως από Εβραίους και στηρίχθηκε κατά μεγάλο μέρος της στον Ιουδαϊσμό. Είναι λοιπόν αναμενόμενο να υπάρχουν πολλά κοινά στην βασική φιλοσοφία των δύο αυτών θρησκειών. Πέραν της φανερής ομοιότητάς τους στις πεποιθήσεις περί Ενός Δημιουργού Θεού και Ενός Μονογενή Υιού Σωτήρα, διαβάζοντας πιο προσεχτικά την Καινή Διαθήκη παρατηρείται το πέρασμα της Αστρολογίας από τον Ιουδαϊσμό στον Χριστιανισμό. Επίσης, η ίδια η ιστορία των [ ... ]

    «…Εγώ Είμαι το Φως το Θεϊκό. Όμως, από το Φως απομακρύνομαι…»[1]    Όταν ο Ήλιος μπαίνει στον Οίκο του Αιγόκερου, ταυτόχρονα συμβαίνει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου με το σύγχρονο ημερολόγιο), που έχουμε την μεγαλύτερη νύχτα του έτους. Για τους αρχαιότερους πολιτισμούς, ο Αιγόκερως χαρακτηρίζονταν ως η «Αρχή και το Τέλος», «το Άλφα και το Ωμέγα», διότι τις ημέρες του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Ήλιος συμβολικά «πεθαίνει» και «αναγεννάται». Μετά την τριών μηνών φθίνουσα πορεία του, ξεκινώντας από την Φθινοπωρινή Ισημερία, ο Ήλιος φτάνει στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο εξασθενημένος και προσφέρει το ελάχιστο του φωτός του. Για τρεις μέρες η Γη και [ ... ]