Τι είναι το Φως; Φως στο σκοτάδι της ζωής –η ζωοποιός δύναμη του Ήλιου –αλλά και συνάμα η αβεβαιότητα της ζωής, καθώς το φως δύναται να σβήσει: η ματαιότητα.
Όσοι κοιτάμε κατάματα το φως που αναδύεται από τη φλόγα ενός κεριού, νιώθουμε μια εσωτερική θαλπωρή, μια γαλήνια «ζεστασιά» στη ψυχή και στη καρδιά μας. Είναι βάλσαμο ψυχής, όταν βλέπουμε την εκπληκτική φύση του μικρού αυτού φωτός της φλόγας με πόση δύναμη σκορπά τα σκοτάδια της ψυχικής Νύκτιος!
Επίσης, όταν ανατέλλει ο Ήλιος το πρωινό, νιώθουμε αγαλλίαση με το καρποφόρο φως του- όταν τούτο πλημμυρίζει τη πλάση και κάποιες φορές, νιώθουμε ένα μύχιο βάρος στη καρδιά,όταν τον βλέπουμε να δύει με όλα εκείνα τα εκθαμβωτικά χρώματά στον ουρανό. Ένα ηλιακό Φως, με μια πολλαπλή δύναμη -μοναδική και απαράμιλλη, που μεταμορφώνει τον Κόσμο. Έτσι, δεν είναι τυχαίο που το Φως μιας λάμπας –αλλά και ενός Ήλιου–συμβολίζει την εκδήλωση της Θεότητας σ όλους τους Αρχαίους πολιτισμούς (ακόμα και σήμερα) και σ όλες τις πνευματικές και θρησκευτικές παραδόσεις.
Στις χώρες της λεκάνης της Μεσογείου, το Φως συνιστά την ουσία της Κοσμικής Δημιουργίας. Τον Λόγο του Θεού, όταν Αυτός πλάθει με τη πλέρια Σοφία του το Σύμπαν και τους πνευματικούς Κόσμους. Το Φως είναι το Πρώτο Πράγμα που δημιουργήθηκε, γι’ αυτό και κατέχει τη μοναδική ιερή δύναμη να εκδιώχνει το Κακό από τη πλάση.
Η Φώτιση παρέχει θείες και πνευματικές δυνάμεις. δίνοντας στη ζωή του φωτισμένου ανθρώπου μια νέα και μοναδική υπόσταση. Συνεπώς, το Φως είναι η Πρώτη Δύναμη στον Κόσμο, η πρώτη Δύναμη που αντικρίζει, εκτιμά και χειρίζεται ο τέλειος μυημένος /Μύστης.
Σε όλες τις θρησκείες, λοιπόν, από την απώτατη αρχαιότητα έως τα σήμερα, η χρήση της φωτεινής λάμπας, της λαμπάδας, των κεριών, κτλ, ήταν ευρεία και διαδεδομένη: λαμπάδες που ανάβονται στο σκοτάδι (όπως στα καθ’ ημάς, το Χριστιανικό Πάσχα) και αντιπροσωπεύουν συνήθως το φως του άλλου, καινούργιου κόσμου, συμβολίζοντας μια νέα ζωή, σε μια «νέα βασίλεια των Ουρανών».
Ασφαλώς και πρόκειται για ένα ιδιαίτερο οικείο χαρακτηριστικό των επικήδειων τελετών τόσο της Καθολικής Χριστιανικής όσο και της Ανατολικής Ορθόδοξου Εκκλησίας. Όμως, η χρήση των, απαντάται και σε άλλες μυστηριακές/πνευματικές και θρησκευτικές παραδόσεις: στους αρχαίους κελτικούς/παγανιστικούς πολιτισμούς, στα Αρχαία Ελληνικά και Αιγυπτιακά Μυστήρια, στον Ζωροαστρισμό, στη Μιθραϊκή Μυσταγωγία, κτλ.
Από την Αρχαία Μεσοποταμία, όπου η επιστήμη της Αστρολογίας και της Αστρονομίας υπήρξε ιδιαίτερα αναπτυγμένη, το σύμβολο της Επτάφωτης Λυχνίας –που συμβόλιζε τους επτά (7) γνωστούς πλανήτες της αρχαιότητας– πέρασε στην εβραϊκή μυστικιστική παράδοση, τροποποιημένη ελαφρώς και ενταγμένη στην ιουδαϊκή Μονοθεϊστική Θρησκεία, με γνωστή πλέον μορφή της Μενόραχ. Οι επτά λυχνίες συμβολίζουν και στην εβραϊκή παράδοση ομοίως, τον ήλιο, τη σελήνη και τους κύριους πλανήτες, λάμποντας στο Σκότος του Απύθμενου Χάους και της Ματαιότητας της Υλικής Ζωής. Το φως της συνδέεται επίσης με τη «θεία βροχή» στον εσωτερικό συμβολισμό της καθόδου των ουράνιων και ευεργετικών επιρροών.
Ξεκινώντας από κει, τον σχετικό αποσυμβολισμό της Μενόραχ, δια μέσου της ιουδαϊκής παράδοσης, διαπιστώνουμε πως αναπαριστά τη θεία Παρουσία του ΓΙΑΧΒΕ, με τον στύλο που στηρίζει τις επτά λυχνίες να αντιστοιχεί στο Κοσμικό Δέντρο, όπως επιπλέον και στον axis mundi (Άξονα του Κόσμου).
Η «χρυσή επτάδα» λοιπόν, εκείνη ήταν κάποτε τοποθετημένη στον Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Ένα χρυσό κηροπήγιο, το οποίο αποτελείται από 7 βραχίονες, όπου ο καθένας τους είχε 3 κύπελα και κατέληγε σε ένα άνθος που στήριζε μια λυχνία. Κάθε λυχνία και κάθε άνθος αποτελούσε την εικόνα της Επτάδας, επειδή κάθε κύπελλο, διαπερασμένο με μίσχο, αποτελούσε μια δυαδικότητα.
Ο μίσχος ήταν το Γιοντ, μονό και τριπλό, ενώ τα κύπελλα το Χε, που αυτοαναπαράγεται από «κόσμο» σε «κόσμο». Συνολικά, υπήρχαν 21 κύπελλα, που είναι ο αριθμός των ιερών γραμμάτων εκτός από το Σιν, το οποίο συμβολιζόταν από ολόκληρη την επτάφωτη λυχνία τρεις φορές.
Συνεπώς, αυτό μας οδηγεί στα απόκρυφα μονοπάτια της Καμπάλα, κι αυτό διότι, όπως είδαμε, ολόκληρη η Μενόραχ αντιστοιχεί στην θεία ιερότητα των γραμμάτων της εβραϊκής αλφαβήτου. Ας τονίσουμε εδώ πως κάθε ένα από τα ιερά γράμματα είχε τη δική του θέση και αντιστοιχούσε με τα άλλα, σύμφωνα με τη τάξη της τριάδας. Αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό, διότι από άνθη σε άνθη και από κύπελλα σε κύπελλα, μπορούν να σχηματιστούν επαναλαμβανόμενα τρίγωνα.
Στην Καμπάλα, η λυχνία στη κορυφή αντιστοιχούσε με το Κέτερ και οι επόμενες της κάθε πλευράς αντιστοιχούσαν κατά σειρά με τη Χόχμα και τη Μπίνα, Γκεβούρα και Γκεντούλα, Νετζά και Χοντ. Ο κεντρικός μίσχος ήταν τα Τιφαρέτ και Γεσούντ, και συμβόλιζε τους 3 κόσμους της Καμπάλα: το Άσια, το Γετζίρα και το Μπρία. Συνεπώς, η επτάφωτη λυχνία καθαυτή αναπαριστά το μεγαλόπρεπο όσο και εσωτεριστικό Δέντρο της Ζωής, αντιπροσωπεύοντας τον κύριο κορμό ολόκληρων των αριθμών της «σεφιροθικής επιστήμης».
Δυστυχώς, η Ιστορία μας λέγει πως όταν ο Ναβουχοδονόσωρ κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, μπήκε στον Ναό, πήρε το χρυσό αυτό Κηροπήγιο και το έλιωσε. Μετά την επιστροφή από την Μεγάλη Αιχμαλωσία, κατασκευάστηκε καινούργιο, το οποίο όμως δεν διέθετε την εσωτερική μεγαλοπρέπεια του προηγούμενου, εάν κρίνουμε από αυτό που απεικονίζεται στην γνωστή Αψίδα του Τίτου (όπου κατά πάσα πιθανότητα αναπαριστά το ανάγλυφο αντίγραφο του αυθεντικού)…
Στην ιερή επιστήμη της Αριθμοσοφίας, η Μενόραχ ταυτιζόταν με τον ιερό αριθμό 7 ή επτάδα. Με το 1 συν 6 έχουμε τον αριθμό 7 του Μεγάλου Έργου. Για τούτο διαβεβαιώνει το συμβολικό σχήμα του Σταυρού (4) στη βάση ενός αντιστραμμένου τρίγωνου (3), συνεπώς 3+4=7.
Πολλοί ιστορικοί ισχυρίζονται πως η ονομασία της Μενόραχ είναι συνηχητικά όμοια της λατινικής λέξεως Μινέρβα (Minerva), καθώς αυτή η λέξη είχε ιδιαίτερη σημασία στα γραπτά του Νικόμαχου: σήμαινε «αγνότητα» και «παρθενία», μη γεννημένη από μητέρα, δηλαδή ζυγό αριθμό, ούτε από πατέρα, δηλαδή μονό αριθμό. Εκπορευόμενη από τη κορυφή Του Πατρός όλων των ζώντων και μη πραγμάτων –αφού σαν Μινέρβα/ Παλλάς Αθηνά ξεπήδησε πάνοπλη από το Μέτωπο του Jupiter ή Δία.
Συνεπώς, η λέξη αυτή μας οδηγεί στη πυθαγόρεια αντίληψη της επτάδας, που επισημάνει το γεγονός πως η Επτάδα προέρχεται από το ελληνικό ρήμα «σέβω» ή σέβομαι (και από την εβραϊκή ShBO, εφτά, ή ικανοποιημένος, άφθονος) όντας σεπτή, αγνή και παρθένα.
Η ιερή Επτάδα ονομαζόταν και «Αγέλεια», από το «Αγέλαι», δηλαδή κοπάδια, όπως ονόμαζαν τις ομάδες αστέρων οι Βαβυλώνιοι Μύστες: τις αγέλες αυτές οδηγούσαν 7 Άγγελοι.
Η ουράνια λοιπόν επτάδα, ήταν επίσης οικεία σαν Φυλακικός, δηλαδή «φρουρός», διότι οι Επτά (7) Πλανήτες κατευθύνουν και οδηγούν το Σύμπαν μας. Εκτός από τους 7 γνωστούς πλανήτες της αρχαιότητας, οι 7φωτη Λυχνία αντιστοιχεί συμβολικώς και στις επτά μέρες της εβδομάδας, τα επτά μεγάλα Άστρα της Μεγάλης Άρκτου , τα Επτά Τσάκρας του Ανθρώπινου Σώματος, όπως και τους επτά Κύκλους της Θείας Δύναμης στον Κόσμο.
Σύμφωνα με τον Φίλωνα, η Μενόραχ αντιπροσωπεύει τη λειτουργία της χάρης για όλα τα ουράνια πράγματα όπως και στην ανθρώπινη ζωή (γέννηση, ανάπτυξη, γήρας, θάνατος). Μια αντίληψη που δεν ενστερνίζονταν μόνοι οι νεοπυθαγόριοι αλλά και πρωτύτερα ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλωνας και ο γιατρός της αρχαιότητας Ιπποκράτης. Εδώ δεν πρέπει να λησμονήσουμε πως, για τους Αρχαίους Μύστες, ο άνθρωπος είναι το μικροκοσμικό αντίστοιχο του Σύμπαντος (μακρόκοσμος). Επομένως, η 7αδα ήταν το ενοποιό στοιχείο των μικροκοσμικών και μακροκοσμικών επιπέδων.
Οι Πλειάδες, μια ομάδα αστέρων στον αστερισμό του Ταύρου, θεωρούνταν σαν μεγάλη δύναμη πάνω στο γηΐνο πεπρωμένο του Ανθρώπου. Υπάρχουν επτά Πλειάδες και επτά Υάδες, κόρες του Άτλαντα, και επτά αστέρια που οδηγούσαν τους ναυτικούς. Η Μεγάλη Άρκτος, που οι Ινδοί συσχετίζουν με τους Σάπτα Ρίσι, τους εφτά Σοφούς της Αρχέγονης Σοφίας, είναι ομάδα αστεριών μεγάλης σπουδαιότητας στους πολιτισμούς του Αρχαίου Κόσμου. Παρουσιάζονται επίσης 7 στάδια της ζωής, συνδεόμενα με τους 7 πλανήτες:
Βρεφική Ηλικία –Σελήνη
Παιδική Ηλικία –Ερμής (Γνώση)
Νεότητα –Αφροδίτη (Έρωτας)
Ενηλικίωση –Ήλιος
Πλήρης Ισχύς –Άρης
Ωριμότητα Κρίσης –Ζευς
Γηρατειά –Κρόνος
Λέγεται πως η Ψυχή του Ανθρώπου έχει 7 εστίες στο υλικό σώμα, δηλαδή τις 5 αισθήσεις, τη φωνή και την Αναπαραγωγική δύναμη. Αναλόγως, στο ανθρώπινο σώμα μπορούν να εντοπιστούν αντιστοιχίες με την ιερή Επτάδα.
Οι Αρχαίοι Σοφοί ήταν, στη πλειονότητα τους, μυημένοι στα Μυστήρια και για τούτο δεν πρέπει να απορούμε εδώ για τη σημαντική θέση της Μενόραχ στον ελευθεροτεκτονισμό, καθότι ο τελευταίος αποτελεί γνήσιος συνεχιστής των Αρχαίων Μυστηρίων αυτών. Όχι μόνο των ιουδαϊκών, αλλά και των αιγυπτιακών, ελληνικών, βαβυλωνιακών και άλλων Μυστηρίων.
Τα τότε «Μεγάλα Μυστήρια» των Ελευσίνιων άρχιζαν τη 15η ημέρα του μηνός «Βοηδρομιώνος» (δηλαδή τις αρχές Φθινοπώρου). Άρχιζαν με διάφορες τελετές που διαρκούσαν 9 μέρες. Εδώ λοιπόν, θα αναφερθούμε ειδικά την τέταρτη (4) Ημέρα, όπου οι ιερείς προσέφεραν Θυσία, στην οποία απαγορευόταν να θίξουν τα γεννητικά όργανα του ζώου. Γύρω από το θυσιαζόμενο ζώο στεκόντουσαν 7 ιερείς κρατώντας 7 λαμπάδες. Κατόπιν εκτελούσαν Ιερούς Χορούς, που απεικόνιζαν την περιστροφή των πλανητών πέριξ του Ηλίου. Σε συνέχεια της υπενθύμισης των πλανητικών επιρροών στη ζωή των μυημένων, την επόμενη (5η ) μέρα γιορτάζονταν η τελετή των «Λαμπαδηφοριών» οπού οι φέροντες δαυλό αναπαρίσταναν τον αντίστοιχο Θεό /Πλανήτη. Οι υποψήφιοι διερχόντουσαν σε πομπή ανά δύο, κρατούσαν πυρσούς και επικεφαλής της πομπής ήταν ο «Δαδούχος». Στη διάρκεια της πορείας της πομπής επικρατούσε απόλυτη σιγή…
Οι σχετικές λοιπόν παραδόσεις περί της ιερής Επτάδας, των Πλανητών και του ιερού συμβολισμού της Μενόραχ, έχουν περάσει στους κατοπινούς αιώνες στις ιδιαίτερες παραδόσεις των ερμητιστών, των νεοπλατωνικών και των αλχημιστών-ροδόσταυρων. Πάντοτε στις μεταγενέστερες αυτές παραδόσεις, οι πλανήτες συμμετέχουν σε ορισμένες θείες αρχές και οι ιδιότητες που ενσαρκώνουν βρίσκονται σε κάθε επίπεδο στην ιεραρχικά καθοδική πορεία. Έτσι, υπό το ιερό Φως της 7αδας, ο άνθρωπος, τα ζώα, τα πουλιά, όλες οι μορφές ζωής, τα φυτά και τα ορυκτά, όλα συνδέονται με μια αδιάσπαστη αλυσίδα δημιουργίας και κάθε δημιούργημα, λόγω της ιδιότητάς του, είναι το διαβατήριο «για τα ανώτερα πνευματικά /ψυχικά επίπεδα», ακολουθώντας φυσικά τη γραμμή της εκπόρευσης πίσω στη θεία πηγή.
Εξέχουσα σημασία δίπλα στην επτάφωτη λυχνία κατέχει η τρίφωτη λυχνία της Ορθόδοξης Εκκλησίας (και όχι μόνο), καθότι 3 κεριά ενωμένα συμβολίζου την Άγια Τριάδα. Ακριβώς όπως 2 ενωμένες συμβολίζουν τη δυαδική φύση του Χριστού.
Αλλά ούτε και η τρίφωτη λυχνία αποτελεί εξαίρεση στους αντίστοιχους πλανητικούς συμβολισμούς. Ειδικά για την τρίφωτη λυχνία, υφίσταται ο αντίστοιχος συμβολισμός των 3 Δακτύλων του Κόσμου: Τρεις Δάκτυλοι διασταυρωμένοι, που περιβάλλουν ο ένας τον άλλο προκαλώντας τη δημιουργία μιας ξεχωριστής μορφής, παριστούν τους Δακτύλους του Κόσμου. Κάθε δάκτυλος διαθέτει από 2 αστρικά/ πνευματικά σώματα (με το 1 τέτοιο σώμα σε μια κατάσταση «αφανούς») που εκπορεύονται από τον θείο Λόγο.
Τούτο ακριβώς το σύμβολο, έχει σημαντική έμμεση αναφορά στις συμβολικές ιδιότητες της Επτάφωτης Λυχνίας. Στο κέντρο των «Δακτύλων του Κόσμου», όπου εφάπτονται κάθε ένα από τα 3 κεντρικά σημεία των 3 κύκλων, είναι ένας «Ήλιος». Δεν είναι άλλος παρά ο Λόγος Του Θεού, που εμπνέει τον Άνθρωπο αλλά και έχει τη μοναδική ικανότητα να δημιουργεί τη πλάση…
Πηγές:
- Ελιφάς Λεβί –«Το βιβλίο της Λαμπρότητας» /εκδ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ.
- Χρ. Ριζόπουλου –«Ελληνικό Τεκτονικό Εγχειρίδιο» /ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ.
- ΙΟΛΑΟΣ –« η ΑΓΝΩΣΤΗ ΤΕΧΝΗ» -εκδ. ΔΙΟΝ.
- Γ. Γουέσκοτ –«ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ» -εκδ. ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.
Leave a Reply